Bir vicdan meselesi.

Daha onceki konularımdan bilenler bilir yaklaşık iki ay once babamı kaybettim. 18 günlük hastane surecinde ekonomik olarak kardeslerimle ben dondürdük evi odemeleri ve odemeler ciddi boyutlardaydı babam normalde çok iyi kazanan bir adamdı ama pandemi sürecinde içeri girmiş resmen onları düşününce daha da kötü oluyorum. Sonrasında her sey güzel giderken kaybettik ve işleri aksadı babamın. Bir kira getirisi olan işi var (hat) ordan yaklasik 2700 lira eve giriyor bir de calistirdigi kiralik hat vardi onun olmayan sozlesmeli.. o surecte odemelere yetemedi kazanmiyordu zaten babamin da degildi borclar (kredi kredi kartlari faturalar ) kalinca sozlesmeli olan isini devretmeye karar verdi ailem nasilsa cok getirisi yok en azindan gelen parayla borclar kapanir rahatlariz diye.. disariya devretmesini istemedigimiz icin esimle ben devraldik kredi cekerek. Annem cok sevindi borclar odendi temizlendi simdi diger isin kirasi anneme temiz geliyor. Yalniz biz bu isi aldigimizda minimum bi yatirim olarak aldik ama bu ara isler yukseldi iyi getirmeye basladı. Fakat ben vicdanen rahatsiz olmaya basladim sanki eldeki isleri almisim gibi tuhaf bir psikolojiye girdim gerci ben almasam disaridan baskasi alacakti onu da dusununce rahatlatiyorum kendimi ama bazen kendime engel olamiyorum.
Öncelikle başınız sağolsun. Rabbim sabır versin çok acı bir durum.
Siz annenize büyük bir iyilik etmıssınız vicdan yapıcak bırsey yok inanın yıne arada sırada destek olabılırsınız anneniz zorda kalıyorsa. Rahat olun yani.
 
Back