Merhabalar öncelikle, dışarıdan takip ediyordum yalnızca forumu. Fakat şu an paylaşmak istediğim bir konu var, aslında ne yapmam gerektiği belli olan fakat yinede üzüldüğüm.
Bu sene oldukça iyi bir okulda, istediğim bir bölümü kazandım.. Bir erkek arkadaşım var 2 sene kadar süredir beraberiz-beraberdik.
Kendisi bir üst dönemimdi, zorla okudu liseyi sonra bi şekilde üniversite okumaya karar verdi ve kazandı yine iyi bi okul. Fakat babası esnaf ve nasıl desem çocuğun ruhu esnaf bildiğiniz :) okuldan kaçıp dükkana giden bi tip arkadaşları kafeye falan giderken... Hep isteği orada olmaktı, nitekim okulunu bıraktı ve döndü geldi..
O okulunu bırakana kadar hiç büyük sorunlarımız ,kavgalarımız olmadı gayet iyi anlaştık hep fakaat okulu bıraktığı andan itibaren resmen çekmediğim kalmadı.
İlk başta suçlu ben oldum bu kararında halbuki çok yalvardım yapma etme diye. Önce bu yüzden aramız açıldı. Sonra ben okuyorum diye kapris yapmaya başladı. Aylardır okulumu bırakmam için elinden geleni yapıyo. Israrla bırakmayacağımı, ayaklarım üzerinde durmak zorunda olduğumu, ailemi böyle bir duruma sokamayacağımı anlattım. İşi fedakarlığa getirdi sen beni sevmiyorsun sevsen bu fedakarlığı yapardın dedi. Baş edememeye başladım ki bu süreçte zaten ayrıldık fakat 3 gün konuşmasak yine birimiz illa sataşıyorduk.
Aşırı kaprisli bi insan okursam onu beğenmem okulum bitince burun kıvırırım inancında. Böyle olmadığını herkesin okumak zorunda olmadığını ama okuyan ve okumayan insanlarında anlaşabileceğini anlattım. Ama kaprisleri çekilmez hale geldi. Ondan üstün bi özelliğimin olmasını, elimde gücüm olmasını, ona muhtaç olmayışımı sindiremiyo. Karşısında ondan güçsüz biri olmasını istiyo ki bunları ona söylediğimde de kabul ediyo. Ben gideceğim yakında ama duyuyorum, göndermeyeceğim, burnundan getireceğim orayı gibi şeyler söylüyomuş. Bu arada bana ulaşamaması için elimden geleni yapıyorum.
Gençlik mi duygular mı bilmiyorum ama o böyle yaptıkça ben okula gitmeden soğudum. Ne yapacağım okuyup demeye başladım, kendi şehrimdeki vasat bi okulda okuyabilirim uzağa gitmeden gibi düşüncelere dalmaya başladım sanırım etkilendim. Biliyorum çok saçma ama insan düşünüyor.
İki sorum var:
İlki, ben gittiğim takdirde sizce yapabilir miyiz yani eşi/sevgilisi lise mezunu olup kendisi lisans veya daha üstü mezunu olan var mı ? Ne gibi sorunlarınız var ?
İkincisi ve aslında cevabı net olan, biraz da vazgeçmek için duymak istediğim soru.. Okumalı mıyım ?..
Bu sene oldukça iyi bir okulda, istediğim bir bölümü kazandım.. Bir erkek arkadaşım var 2 sene kadar süredir beraberiz-beraberdik.
Kendisi bir üst dönemimdi, zorla okudu liseyi sonra bi şekilde üniversite okumaya karar verdi ve kazandı yine iyi bi okul. Fakat babası esnaf ve nasıl desem çocuğun ruhu esnaf bildiğiniz :) okuldan kaçıp dükkana giden bi tip arkadaşları kafeye falan giderken... Hep isteği orada olmaktı, nitekim okulunu bıraktı ve döndü geldi..
O okulunu bırakana kadar hiç büyük sorunlarımız ,kavgalarımız olmadı gayet iyi anlaştık hep fakaat okulu bıraktığı andan itibaren resmen çekmediğim kalmadı.
İlk başta suçlu ben oldum bu kararında halbuki çok yalvardım yapma etme diye. Önce bu yüzden aramız açıldı. Sonra ben okuyorum diye kapris yapmaya başladı. Aylardır okulumu bırakmam için elinden geleni yapıyo. Israrla bırakmayacağımı, ayaklarım üzerinde durmak zorunda olduğumu, ailemi böyle bir duruma sokamayacağımı anlattım. İşi fedakarlığa getirdi sen beni sevmiyorsun sevsen bu fedakarlığı yapardın dedi. Baş edememeye başladım ki bu süreçte zaten ayrıldık fakat 3 gün konuşmasak yine birimiz illa sataşıyorduk.
Aşırı kaprisli bi insan okursam onu beğenmem okulum bitince burun kıvırırım inancında. Böyle olmadığını herkesin okumak zorunda olmadığını ama okuyan ve okumayan insanlarında anlaşabileceğini anlattım. Ama kaprisleri çekilmez hale geldi. Ondan üstün bi özelliğimin olmasını, elimde gücüm olmasını, ona muhtaç olmayışımı sindiremiyo. Karşısında ondan güçsüz biri olmasını istiyo ki bunları ona söylediğimde de kabul ediyo. Ben gideceğim yakında ama duyuyorum, göndermeyeceğim, burnundan getireceğim orayı gibi şeyler söylüyomuş. Bu arada bana ulaşamaması için elimden geleni yapıyorum.
Gençlik mi duygular mı bilmiyorum ama o böyle yaptıkça ben okula gitmeden soğudum. Ne yapacağım okuyup demeye başladım, kendi şehrimdeki vasat bi okulda okuyabilirim uzağa gitmeden gibi düşüncelere dalmaya başladım sanırım etkilendim. Biliyorum çok saçma ama insan düşünüyor.
İki sorum var:
İlki, ben gittiğim takdirde sizce yapabilir miyiz yani eşi/sevgilisi lise mezunu olup kendisi lisans veya daha üstü mezunu olan var mı ? Ne gibi sorunlarınız var ?
İkincisi ve aslında cevabı net olan, biraz da vazgeçmek için duymak istediğim soru.. Okumalı mıyım ?..
