Sağlık çalışanıyım ücretsiz iki yıllık iznim bitti işe geri döndüm bu hafta ama çok zorlanıyorum hem ortamdan uzak kaldım herşey ve herkes değişmiş hemde pandemi dolayısıyla iş yükü arşa çıkmış. Herkes bir işi diğerinin üstüne atıp kaçma derdinde.
sizi anlıyorum,keyfi olarak izin kullanma durumunuz olmadı,mecburdunuz. buna tamam.
ancak salgın başladığından beri çalışmak zorunda olan sağlık çalışanları var ve bunlardan biri de benim,buradan bakınca bazı cümleleriniz bencilce geliyor.
öncelikle 2 senede elbette her şey değişir,kaldı ki pandemi eklenince üzerine,nasıl değişmemesini bekliyorsunuz ki?
evet iş yükü arşa çıktı,mesela izin alıp çalışmaya ara verebilme şansına sahip olanların işleri de biz kalanlara eklendi. 1 insan 3 kişilik iş yapmak zorunda kaldı,normal değil mi sizce de bu bıkkınlık?
u arada bende kronik hastayım.
hastalığınız nedir?
iş yerinde herkesin siniri bozuk kimsenin yüzü gülmüyor öğrenmek istediğim birşeyi binbir nazla öğretiyorlar. Diyeceksiniz ki mecbur mu? Evet söz konusu insan hayatıysa yeni olan birşeyi diğeri yeni gelene anlatmalı. Ama maalesef pandemiden dolayı herşey batık halde doktorlar bile covid odalarına girmemk istemiyor.
yani bakın burada hiç kusura bakmayın. annesiniz evet,sağlık sorunlarınız da var o yüzden izin aldınız anlıyorum ama biz 2 senedir cehennemi yaşıyoruz. kimseden güler yüz beklemeye hakkınız yok. istifa bile edemedik değil izin almak,zorla çalıştırıldık,siz bizim psikolojimizin sağlam olduğunu mu düşünüyorsunuz?
yeni gelene iş anlatmak zorunda değil kimse,çünkü her ne sebeple olursa olsun o insanlar çalışırken siz o hengameden uzaktaydınız. bakın her ne sebeple olursa olsun diyorum,artık öyle bir raddeye geldi ki tahammülümüz, haticeye değil neticeye bakar olduk. anlatabildim mi bilmiyorum ama.
eksik kalan sizsiniz ondan dolayı sizin eksiklerinizi tamamlamak için çaba sarf etmeniz lazım. kimseden gelip size bir şey anlatmasını beklemeyin zira çok bekleyebilirsiniz.
güleryüzlü veya değil,soracaksınız, 2., 3. kişiye sorup öğreneceksiniz. veya sormadan kendi başınıza öğreneceksiniz. herkes bu kadar bitmiş durumdayken ,siz bana soğuk davrandılar diye söyleniyorsunuz. bu benim gözümde prenses tribidir kusura bakmayın.
Ne hayallerle ne emeklerle okudum
biz ne emeklerle okuduk? biz ana-baba kuzusu değil miydik? bizim canımız yok muydu? ama kimse acımadı bize,iltimas da tanınmadı. çıktık düşe kalka da olsa işimizi yaptık. çünkü söylenme hakkı bile verilmedi anlatabildim mi?
ha bu arada anne olmasına rağmen izin kullanma hakkı olmayan çoook meslektaşım oldu çalıştığım hastanede.
yani bu şans bile hastaneden hastaneye değişiyor anlayacağınız. :)