4 senelık evlıyım ve bırbırımızı cok severek evlendık....herkez gıbı arada sırada ufak kapısmalarımız oluyo,ama son 1senedır tartısmalarımız sıklastı en kucuk bır seyden bıle kavga edebılıyoruz,bazen benım yuzumden bazen esım yuzunden,ısın kotusu artık bırbırımıze cok basıt seylermıs gıbı kırıcı agır sozler soyleyebılıyoruz..Allah tan ıkımız de kusmeyız yoksa nolurdu halımız bılemıyorum 2dkk sonra bır sey yokmus gıbı yapıyoruz..belkıde bu kusmedıgımız ıcın oluyo kolaylıkla konuyu kapatabıldıgımız ıcın bu kdr sık kavga edebılıyoruz....yurt dısından gelın geldım zaten hayat benım ıcın kolay degıl..yenı bır yere adapte olmak benı cok zorladı..ne bır arkadasım var ne bır cevrem..zaten cok sıkıntılar cektım depresyona gırdım...bunları esım ıcın yaptım ama boyle zamanlarda esım benı kırdıgında.kavgalarımızda cooook mutsuz oluyorum ve kendıme soruyorum deger mı butun bunları yapmam,fedakarlıklarım neden gorulmuyo dıye ve aklımdan her sey gecıyo...bosanmak kolay degıl heleki ortada bır bebek oldugunda..ama bılıyorum bebegım var dıye de sabır edemem ıstesem de yapamam
ustelık bazı durumlarda herkes ıcın bosanmak daha saglıklı ben oyle dusunuyorum..bazen dıyorum kı kendıme olayları duzeltmek ıcın bugunden ıtıbaren daha dıkkatlı daha sabırlı davrancam ama olmuyo bı bakıyorum gene bı yerden kavga etmısız zaten esım cok sınırlı bı yapıya sahıp dusunumeden konusur ben oyle degıldım aslında kalp kırmayı hıc sevmem ama artık o kadar sabırlı olamıyorum elımde degıl...cok bunaldım kafam karısık napmalıyımm kımseye bu konuyu acamıyorum da yorumlarınızı beklıyorum

