Canım, depresyondasın. Kimse bak senden daha kötüleri var, şükretmiyorsun demesin. Bu depresyon yaşamayanın anlayamayacağı bir hastalık. Çok zor. Hep uyumak istersin, hiçbir şey yapmak istemez, zorunlu olanları güç bela eşin gelmeden önce yapmaya çalışırsın. Konsantre olamazsın, unutursun, bir banyo yapmak bile çok zordur, aynı yerde saatlerce oturur kalırsın. Normalde sana çok kolay gelecek işler, çook çok zor ve karmaşık gelir. Kendini hep kötü görürsün, hayatındaki olumsuzluklara ve yapamadıklarına odaklanırsın.
Üşüdüğüm halde, oturduğum yerden kalkıp camı kapatamıyordum. Yemek yapmayı ve eşya isimlerini unutmuş, hafızamın bir kısmını kaybetmiştim. Halim olmadığı için, oğlumla bir battaniyenin içinde sezon sezon kaç tane yabancı dizi bitirdim. Halim olmadığı halde, sırf onu yalnız hissettirmemek için ona sarıldım hep, dizi keyfi yapıyormuşuz gibi :) ama aslında başka bir şey yapamıyordum.
Ama işte şükür ki bir hastalık.bunun bir tedavisi var. Süresi var. Bu senin dertlerinle alakalı bir şey değil. Beyninde bazı şeylerin salgılanmamasından kaynaklı bir hastalık yalnızca.
Lütfen ihmal etme, psikoloğa değil, psikiyatriste git. Halin yoksa, eşine söyle o randevu alsın, götürsün seni. Biraz tedavi, biraz kendi gayretinle aşabilirsin.
1,5 senemi kaybettim ben böyle. Depresyon olduğumu bile bilmiyordum uzun süre. Depresyonu ağlamaklı bir film izlerken, battaniyenin altında kaşık kaşık dondurma yediğin bir şey zannediyordum.
Şu anda senin eşinin ve eğer yardımcılarsa ailenin desteğine ihtiyacın var ama en önemlisi iyi bir doktora. İyileşmen de hemen olmayacaktır. Zamanla ama aşılır hepsi. Yeter ki tedavine başla.
Buna yatkın bir bünyen varsa, mevsim geçişleri ve soğuk karanlık kış günleri de tetikler. Tahlil yaptırman lazım, tiroid de etkileyebilir.
Yani doğru doktora
