- 7 Haziran 2017
- 3.014
- 3.434
- 133
- Konu Sahibi lostcherry
-
- #1
Arkadaşlar selam.
Hem terapi alıyorum hem de ilaç kullanıyorum (DEHB + anksiyete + depresyon). Yine de kendimle ilgili değersizlik hissini aşamadım. İşsiz kaldım ama iş arayışlarım sürüyor, o kadar ki bir iş bulma uygulamasından “günlük iş başvurusu kotasını aştınız” uyarısı aldım
Aslında tercümanım ancak boş zamanlarımda tasarım programları öğrenmeye başladım internette kurslara katılarak, yaptığım birkaç görsel tasarım var (ilk kitabımın kapağı, kitabım için reklam afişi, vision board -bunu sonra açıklarım-), kendime ait seyahat sayfam var sosyal medyada. Buna yönelik arayışlara da giriştim ama tabii hiçbir yer şu an kabul etmiyor. Görüşmeler umut verici geçmiyor.
İşten çıkarılmış olmayı ve dahası bir iş bile bulamamış olmayı bir başarısızlık olarak görüyorum. İşin kötüsü babam da yavaştan laf dokundurmaya başladı ve ben de maalesef ki kendime yükleniyorum, aynada kendime bakmaktan bile nefret ediyorum
Kendime küçük bir blog sayfası hazırladım, oraya yazı fikirleri düşünürken bazen kendime gülüyorum, “Sen kimsin ki senin yazdıkların okunsun,” ama o sayfayı nasıl olduysa açabildim, anlık bir cesaretle.
Benzer durumları yaşayanlar vardır, nasıl çözdünüz ya da hafiflettiniz? Ben ciddi ciddi bu yılın son yılım olmasını dilemeye başladım çünkü…
Hem terapi alıyorum hem de ilaç kullanıyorum (DEHB + anksiyete + depresyon). Yine de kendimle ilgili değersizlik hissini aşamadım. İşsiz kaldım ama iş arayışlarım sürüyor, o kadar ki bir iş bulma uygulamasından “günlük iş başvurusu kotasını aştınız” uyarısı aldım
Aslında tercümanım ancak boş zamanlarımda tasarım programları öğrenmeye başladım internette kurslara katılarak, yaptığım birkaç görsel tasarım var (ilk kitabımın kapağı, kitabım için reklam afişi, vision board -bunu sonra açıklarım-), kendime ait seyahat sayfam var sosyal medyada. Buna yönelik arayışlara da giriştim ama tabii hiçbir yer şu an kabul etmiyor. Görüşmeler umut verici geçmiyor.
İşten çıkarılmış olmayı ve dahası bir iş bile bulamamış olmayı bir başarısızlık olarak görüyorum. İşin kötüsü babam da yavaştan laf dokundurmaya başladı ve ben de maalesef ki kendime yükleniyorum, aynada kendime bakmaktan bile nefret ediyorum
Kendime küçük bir blog sayfası hazırladım, oraya yazı fikirleri düşünürken bazen kendime gülüyorum, “Sen kimsin ki senin yazdıkların okunsun,” ama o sayfayı nasıl olduysa açabildim, anlık bir cesaretle.
Benzer durumları yaşayanlar vardır, nasıl çözdünüz ya da hafiflettiniz? Ben ciddi ciddi bu yılın son yılım olmasını dilemeye başladım çünkü…