3 senedir evliyiz.Evleneli kosturduk durduk.Tayindi bebekti taşinmaydi,hepsini tek başimiza yüklendik.Eşim şimdi cok yorulmuş olacak ki evden dısari çikmak istemiyor.Zaten disariya da çiksak yapicak birseyimiz yok,iki turla,sonra olmadi kendini alısveriste bul.Biryere otur 3 5 çay ic derken pusetteki çocuk da yanimizda tepinmeye baslayinca hesabi ödeyip yedigimizin ictigimizin pismanligini yasarken bir yandan da evin yolunu tutalim.Eşim artik bundan haliyle sıkıldı.Ben de öyle.Disari ciktigimizda gidicek bir arkadas yok.5te geliyor yemegimizi yiyor biraz cocukla ilgileniyor sonra uyuyoruz.haftasonu günümüz geç basliyor. Ya evdeyiz ya dısarda aynen ya alisveriste ya birseyler yiyip icerken.cocuk ne zaman aglamaya basladi eve geçiyoruz.Eve varinca geç saat oluyor yorulmus bi halde cocugu uyutmaya calisiyoruz.cocuk uyudu uyumadi derken biz sızıp.kaliyoruz.Kac haftadir "hadi bu gece film izleyelim" sozümüz yine yalan oluyor.Tekrar pazartesi oluyor ve ikimiz de istemedigimiz,huzur bulamadigimiz o işlerimize gitmek üzere kalbimiz acıyarak uyaniyoruz.Hep acaba isi birakmali miyim,devam mi etmeliyim sorusu beynimizin bir kösesinde var oldugu için o gün mutlaka isteksiz hazırlaniyor ve işe ya tam vaktinde gidiyor yani herkesten sonra,yada gec kaliyoruz.Çunku sosyal bir varlik olan insan yasamina aykiri yasiyoruz.Desarj olamiyor,gunun yorgunluguni atamiyor,kafa olarak dinlenemiyoruz.Keske isimizde bari mutlu olsak.Monotonluk boğmaya basladi bizi.Ne yapicaz bilmiyorum böyle..Aklimi yitiriyorum galiba..