Boğuluyorum...

Kesinlikle acilen destek almalısın bence.
Git gide sıkıntın büyüyecek eşine yansıtıp onu mutsuz edeceksin, Allah'ım korusun.
Evliliğin çok sarsılır, bir an önce toparlanmak için yardım al bence.
 
20 li yaşlarımda ilk evden ayrılıp çalışma hayatima başladığımda aynen böyle hissediyordum.

Aylarca eve gidememek beni kavuruyordu.ozman görüntülü telefonlar falanda yoktu.ki olsa da aynı şey tabiki de değil zaten.

Neyse gel zaman git zaman yolun yarisini geçmiş bi yaştayım şuan.ben sizin bu duygularınızı yaşarken ne oldu biliyormusunuz canımıniçi babamı genc yaşta aniden kaybettim.dünyam durdu bian da..hayat ışığım söndü.Şu hayatta en en en korktuğum 3 seyden biri başima gelivermisti.malesef benimde tayin vs hicbir sansim yoktu.onlarin yanina dönemediğim için halen daha şu yaşımda pişmanlığım içimdedir.

Ha kader bu elbetteki yaşayacaktım o kaybı ama arada geçen zamanda beraber olabilirdik.o gün kardeşimi ve beni dilinden hiç düşürmemiş canım babam.sanki malum olmus gibi..

Halen daha niye istifa edip dönmedim diye pişmanlığın yok değil.Ama ben henuz yirmili yaşlarımın en başındaydım ve tek tabancaydım.

Diyeceğim odur ki eğer evliliğinde bir sorunun yoksa mutluysan gemileri yakmaya gerek yok.hayat fırsatlar sunmuyor herzman bunu bende yaşadım ama inan ki careler bulabilirsin bu hasreti en aza indirmek adına.yalniz yinede bütün bu duyguların hepsi sende biraz aşırı gibi.işte bu noktada mutlaka psikolog desteği almalısın.kaygı bozukluğu ve bağımlılık durumları olabilir gibi.nacizane epey okurum arastiririm bu konuları onlara binaen böyle söylüyorum

İnşallah en makul çözümler üretip tekrar hep beraber mutlu olacağınız günleriniz olur.
Belki siz istifa edip gitseydiniz buna babanız da üzülürdü. Çünkü anne babalar uzakta da olsa çocuklarının kendi ayakları üzerinde durduğunu görmek ister. Hatta çoğu anne baba çocukları ise girince veya evlenince "artık gözüm açık gitmem " der.
 
Sizin gibi biriyle evli olmak istemezdim. Herkes bir şekilde hayatını kuruyor. Ailemden ayrı yaşıyorum. Ayrı okudum. Aynı şehire geçme imkanım artık 0
Allah dertlerini hastalıklarını muhtaçlıklarını göstermesin sağ salim yerlerinde mutlu olsunlar diye dua edip hayatıma devam ediyorum. Aksi çok zor olur çünkü.
 
Sağlıklı bağ kuramamışsınız.Psikolojik destek almanız gerekiyor burdan size yardım edemeyiz malesef
 
Belki siz istifa edip gitseydiniz buna babanız da üzülürdü. Çünkü anne babalar uzakta da olsa çocuklarının kendi ayakları üzerinde durduğunu görmek ister. Hatta çoğu anne baba çocukları ise girince veya evlenince "artık gözüm açık gitmem " der.
Haklısın.
Mutlaka çoğunlukla böyle düşünüyorlar.
Ve evet etseydim bukadar okudun ettin bütün çaban bosa gitti diye üzüleceklerdi.

Ama işte hayat acemisisin,tek başına uçmayı bilmiyorsun,ayrılmayı carcabuk kabullenemiyorsun,sanki sonsuz bişeyin içine düşmüşsün ve artık geri dönüşün olmayack gibi düşünüyorsun.Disardaki ve iş hayatindeki acımasız insanlari hayatinda ilk kez görüyorsun ve ailenin sıcak ortamina siğinmak kaçmak istiyorsun.....kabullenmek hazmetmek büyümek öyle kolay olmuyor.
 
20 li yaşlarımda ilk evden ayrılıp çalışma hayatima başladığımda aynen böyle hissediyordum.

Aylarca eve gidememek beni kavuruyordu.ozman görüntülü telefonlar falanda yoktu.ki olsa da aynı şey tabiki de değil zaten.

Neyse gel zaman git zaman yolun yarisini geçmiş bi yaştayım şuan.ben sizin bu duygularınızı yaşarken ne oldu biliyormusunuz canımıniçi babamı genc yaşta aniden kaybettim.dünyam durdu bian da..hayat ışığım söndü.Şu hayatta en en en korktuğum 3 seyden biri başima gelivermisti.malesef benimde tayin vs hicbir sansim yoktu.onlarin yanina dönemediğim için halen daha şu yaşımda pişmanlığım içimdedir.

Ha kader bu elbetteki yaşayacaktım o kaybı ama arada geçen zamanda beraber olabilirdik.o gün kardeşimi ve beni dilinden hiç düşürmemiş canım babam.sanki malum olmus gibi..

Halen daha niye istifa edip dönmedim diye pişmanlığın yok değil.Ama ben henuz yirmili yaşlarımın en başındaydım ve tek tabancaydım.

Diyeceğim odur ki eğer evliliğinde bir sorunun yoksa mutluysan gemileri yakmaya gerek yok.hayat fırsatlar sunmuyor herzman bunu bende yaşadım ama inan ki careler bulabilirsin bu hasreti en aza indirmek adına.yalniz yinede bütün bu duyguların hepsi sende biraz aşırı gibi.işte bu noktada mutlaka psikolog desteği almalısın.kaygı bozukluğu ve bağımlılık durumları olabilir gibi.nacizane epey okurum arastiririm bu konuları onlara binaen böyle söylüyorum

İnşallah en makul çözümler üretip tekrar hep beraber mutlu olacağınız günleriniz olur.

Allah rahmet eylesin, düşüncesi bile kahrediyor şu an beni...İnşallah bir gün tekrar bir araya gelebiliriz.
 
Dediğim gibi eşimle bir sorunum yok, eşimin bu duyguları bu denli yoğun yaşadığımdan haberi bile yok belli etmiyorum çünkü bu benim içimde yaşadığım şeyler, adamcağızın ne suçu var onu neden mutsuz edeyim?
Pandemi nedeniyle ailemle 6 ay sonra görüşebildik ki bu bizim için oldukça uzun bir süre, daha önce hiç bu kadar ayrı kalmadık haliyle görüştüğümüz kısa zaman da kimseye yetmedi, bu nedenle bir burukluk ve yoğun duygular olması normal gibi şu anda kendimi bir tık daha iyi hissediyorum mesela.

Aileme yaşadığım şey bağımlılık değil, belki bir tık fazla bağlılık. Bağımlı olsam 4 sene önce radikal bir kararla İstanbul'a yerleşmezdim.
 
Merhaba,

Daha önce de benzer bir konu açmıştım ama şimdi işin boyutu biraz daha farklı gibi, ya da ben mi büyütüyorum bilmiyorum.
Ben 32 yaşındayım ve 4 yıl önce iş için ailemin yanından ayrılıp İstanbul'a geldim 2 sene çalışır dönerim diyerek ama olmadı işte, hayat...
Eşimle tanıştım, evlendik, hala İstanbul'dayım... 1,5 senelik evliyiz, eşimi seviyorum, o da beni seviyor, güzel de bir yaşantımız var çok şükür, çocuğumuz yok. Sorun şu ki ben evliliğe alışamadım.Aile özlemim çok çok fazla...
Eşimin de ailesi başka memlekette ama o üniversiteden beri İstanbul'da olduğu için artık aşmış bu konuları.İşimiz ve sosyal çevremiz dışında bizi İstanbul'a bağlayan pek bir şey yok esasen.

Benim ailemle bağlarım çok kuvvetlidir, sevgi dolu bir ailede büyüdük kız kardeşim ve ben, durumumuz da iyiydi çok şükür, ailem bilinen bir ailedir memlekette.

Geçen hafta ailem İstanbul'a geldi, özlem giderdik, gezdik ettik, şu an dönüş yolundalar ama ben çok kötüyüm, bir ara eşyalarımı toplayıp onlarla beraber döneyim diyordum ciddi ciddi, her şeyi arkamda bırakayım...
Sürekli kendimi ailemin yanına dönmüş olarak düşünüyorum, birlikte oraya gideriz bunu yaparız vb. ve bu düşüncelerimde eşim yok, yani olsa da olur olmasa da gibi.
Aileme bir şey olacak diye aklım çıkıyor, zaman geçiyor, yaşlanıyorlar ve ben onlarla değilim, boşa zaman öldürüyorum buralarda diye düşünüyorum.Her görüşmemizde daha da yaşlanıyorlar tabi ki ve bu beni delirtiyor, kabul edemiyorum yaşlanmalarını.
Sürekli dua ediyorum Allah'ım diyorum n'olur kazadan beladan koru onları, sağlıklı uzun ömürler ver.
Şımarıklık değil bu, aksine etrafımda hep yaşından olgun biri olarak bilinirim, bu duygunun tarifi, adı yok gibi sanki.
Arkadaşlarımla paylaşıyorum kader diyorlar, amaaan uçağa atlar gidersin görüntülü konuşuyorsunuz ya yetmiyor mu diyorlar, anlamıyorlar beni.

Günden güne şiddetleniyor bu hislerim ve ben nefes alamıyorum artık, buralardan gitmem lazım sanki.
Nasıl üstesinden gelebilirim ben bu durumun, destek mi almam lazım bilmiyorum, paylaşıp içimi dökmek istedim...
5 senelik evliyim
Ailemle aynı sehirde olmama ragmen ayni seyleri hissediyorum
Hep bi baslarina ya bsey gelirse ya kaza bela yaşanırsa keske her gorustugmuzde gitmeye yakin icimin acıması daha fazla mi vakit gecirseydim dusuncesi.. eve geldigimde aglama hissi. Esime cok bağlı olsamda ailemi haftanin 2 yada 3 gunu görme sansim olsada bu boyle hep..Yani bu uzak yakin farketmiyor ailesini seven her kız cocugu hisseder bunlari kac sene gecerse gecsin..tabi ayri sehirde olmak kat kat zordur... umarim alışırsiniz zor olsada.. : (
 
Her kısmını özellikle belirttim aslında. Her hafta sonu bunu adeta bir görev belleyip gitmek bence normal değil. Arkadaşım evli karı koca çalışıyorlar cumartesi kızın pazar da eşinin ailesine gidiyorlar. 1 senedir evliler hiç sektirmemişler. Görüşeceksek cuma akşamı oturmaya gelin diyorlar mesela cumartesi pazar rezerve çünkü. Ben kendi adıma onlara baktığımda karı-koca işten gelip evde oturmak haricinde baş başa yaptıkları aktivite göremiyorum. Böyle bir evlilik bana doğru gelmiyor.
Bu kısmını bilmiyordum
 
5 yıllık evliyim hala konunuzdaki duyguları yaşıyorum haftaya eşim şehir dışında olacak annemlerde kalacağım gün sayıyorum resmen aile bağı çok güzel güçlü bişey çünkü.
Daha yeni evliyim ama sizin gibiy bende esim bir sureligine annesigilin yanina tatile gitcekdi bn hamile oldugimdan gitmiyodum resmen gun gun saydim gitcek diye ama gitmedi hergun sorar oldum gitcekmisin diye hatta bana donup benden kurtulmakmi istiyosun sen dedi esim ama onunla alakasi yok anneye gitme bi baska simdiee bayramin gunlerini sayiyorum esim hafta uci buseyler yapalim diyo hafta ici bayram diyom annemelere gitcezya gun sayiyom ben diye hey allahim demeye basladi 😂
 
Bu yüzden bağımlı değil bağlı, 7 24 birlikte olmak değil kaliteli zaman önemli çocuk yetiştirmede diyoruz.
Artık sizin için tren geçmiş ama, destek alabilirsiniz.
 
Daha yeni evliyim ama sizin gibiy bende esim bir sureligine annesigilin yanina tatile gitcekdi bn hamile oldugimdan gitmiyodum resmen gun gun saydim gitcek diye ama gitmedi hergun sorar oldum gitcekmisin diye hatta bana donup benden kurtulmakmi istiyosun sen dedi esim ama onunla alakasi yok anneye gitme bi baska simdiee bayramin gunlerini sayiyorum esim hafta uci buseyler yapalim diyo hafta ici bayram diyom annemelere gitcezya gun sayiyom ben diye hey allahim demeye basladi 😂
Ahaa benn 😉
 
Merhaba,

Daha önce de benzer bir konu açmıştım ama şimdi işin boyutu biraz daha farklı gibi, ya da ben mi büyütüyorum bilmiyorum.
Ben 32 yaşındayım ve 4 yıl önce iş için ailemin yanından ayrılıp İstanbul'a geldim 2 sene çalışır dönerim diyerek ama olmadı işte, hayat...
Eşimle tanıştım, evlendik, hala İstanbul'dayım... 1,5 senelik evliyiz, eşimi seviyorum, o da beni seviyor, güzel de bir yaşantımız var çok şükür, çocuğumuz yok. Sorun şu ki ben evliliğe alışamadım.Aile özlemim çok çok fazla...
Eşimin de ailesi başka memlekette ama o üniversiteden beri İstanbul'da olduğu için artık aşmış bu konuları.İşimiz ve sosyal çevremiz dışında bizi İstanbul'a bağlayan pek bir şey yok esasen.

Benim ailemle bağlarım çok kuvvetlidir, sevgi dolu bir ailede büyüdük kız kardeşim ve ben, durumumuz da iyiydi çok şükür, ailem bilinen bir ailedir memlekette.

Geçen hafta ailem İstanbul'a geldi, özlem giderdik, gezdik ettik, şu an dönüş yolundalar ama ben çok kötüyüm, bir ara eşyalarımı toplayıp onlarla beraber döneyim diyordum ciddi ciddi, her şeyi arkamda bırakayım...
Sürekli kendimi ailemin yanına dönmüş olarak düşünüyorum, birlikte oraya gideriz bunu yaparız vb. ve bu düşüncelerimde eşim yok, yani olsa da olur olmasa da gibi.
Aileme bir şey olacak diye aklım çıkıyor, zaman geçiyor, yaşlanıyorlar ve ben onlarla değilim, boşa zaman öldürüyorum buralarda diye düşünüyorum.Her görüşmemizde daha da yaşlanıyorlar tabi ki ve bu beni delirtiyor, kabul edemiyorum yaşlanmalarını.
Sürekli dua ediyorum Allah'ım diyorum n'olur kazadan beladan koru onları, sağlıklı uzun ömürler ver.
Şımarıklık değil bu, aksine etrafımda hep yaşından olgun biri olarak bilinirim, bu duygunun tarifi, adı yok gibi sanki.
Arkadaşlarımla paylaşıyorum kader diyorlar, amaaan uçağa atlar gidersin görüntülü konuşuyorsunuz ya yetmiyor mu diyorlar, anlamıyorlar beni.

Günden güne şiddetleniyor bu hislerim ve ben nefes alamıyorum artık, buralardan gitmem lazım sanki.
Nasıl üstesinden gelebilirim ben bu durumun, destek mi almam lazım bilmiyorum, paylaşıp içimi dökmek istedim...
Keşke evlenmeseymişsiniz. Sizin gibi insanlar evlenip eşlerini mutsuz ederler. Ailesiyle göbek bağını kesmeyen insanla aile olunmaz
 
Keşke evlenmeseymişsiniz. Sizin gibi insanlar evlenip eşlerini mutsuz ederler. Ailesiyle göbek bağını kesmeyen insanla aile olunmaz

Benim gibiler? :)
Okuduğunuzu anlamada sorun var sanırım veya sadece ilk mesajıma odaklanmışsınız.
Lütfen yorum yapacaksanız doğru düzgün okuyun yazılanları sonra yorum yapın .
 
Benim gibiler? :)
Okuduğunuzu anlamada sorun var sanırım veya sadece ilk mesajıma odaklanmışsınız.
Lütfen yorum yapacaksanız doğru düzgün okuyun yazılanları sonra yorum yapın .
Evet ilk mesaja odaklanacagım tabi onu Siz yazmadınız mı? Burada ne kadar kadın kocaları sizin gibi davranıyor ailem de ailem diyor sonra acı çekiyor farkındamısonız? Şu anda siz aileniz için üzülürken eşinizin de bu düşüncenize üzüldüğünü düşünün. Madem hazır değildiniz yada evliliğe aile kurmaya hazır değildiniz evlenmwseydiniz kötü bişey yazmadım. Neyse siz bilirsiniz.
 
Evet ilk mesaja odaklanacagım tabi onu Siz yazmadınız mı? Burada ne kadar kadın kocaları sizin gibi davranıyor ailem de ailem diyor sonra acı çekiyor farkındamısonız? Şu anda siz aileniz için üzülürken eşinizin de bu düşüncenize üzüldüğünü düşünün. Madem hazır değildiniz yada evliliğe aile kurmaya hazır değildiniz evlenmwseydiniz kötü bişey yazmadım. Neyse siz bilirsiniz.

Altında daha farklı açıklamalar yaptım, eşimin bu durumdan haberdar olmadığını, onu üzmemek için zaten hiçbir şey belli etmediğimi vb.
Kötü bir şey demediğinizi zannetseniz bile zaten ''sizin gibiler'' diyerek bir sıfır yenik başlıyorsunuz...
İyi akşamlar.
 
Altında daha farklı açıklamalar yaptım, eşimin bu durumdan haberdar olmadığını, onu üzmemek için zaten hiçbir şey belli etmediğimi vb.
Kötü bir şey demediğinizi zannetseniz bile zaten ''sizin gibiler'' diyerek bir sıfır yenik başlıyorsunuz...
İyi akşamlar.
Belli etmediğiniz duygularla zaten eşinizle samimi bir aile olamadıgınız belli.siz eşinizin sizden sakladığı duygularla yaşamak istermisiniz. Sadece empati yapın diye söyledim. Belki bir gün beni anlarsınız belki sert söyledim ama kötü niyetle söylemediğimi. Bu durumu normal görmeyin istedim. Siz eşinize aile kurmak için söz verdiniz o size güvenerek bu yola girdi gelecegi sizinle olan hayaller kurdu ama sizin hayalleriniz hep annenizle babanızla vs. Bu düşünceleriniz iyice ağır basınca ne olacak.
 
Belli etmediğiniz duygularla zaten eşinizle samimi bir aile olamadıgınız belli.siz eşinizin sizden sakladığı duygularla yaşamak istermisiniz. Sadece empati yapın diye söyledim. Belki bir gün beni anlarsınız belki sert söyledim ama kötü niyetle söylemediğimi. Bu durumu normal görmeyin istedim. Siz eşinize aile kurmak için söz verdiniz o size güvenerek bu yola girdi gelecegi sizinle olan hayaller kurdu ama sizin hayalleriniz hep annenizle babanızla vs. Bu düşünceleriniz iyice ağır basınca ne olacak.

benden kaynakli olumsuz bir konu nedeniyle esim in canini sikmak istememem samimiyetsizlik degil onu dusundugumden bence.
 
Bende evleneli 2 sene oldu ailem 150 km uzağımda. Ailemle çok güçlü bir bağ vardır. Bende sizin gibi hissederdim. Üniversiteyi de yanlarında okudum. İlk defa evlilik için yanlarından ayrılmış oldum. İlk başta o kadar zorlandım ki. Babamın annemin daha ne kadar zamanı kaldı ki onlarla vakit geçirmek yerine salak gibi evlendim diye ağladığım da olmuştur. Eşimden Allah razı olsun her suratım düştüğünde götürdü. Ailemle yaptığım tatilleri hep özlerim, eğlencelerimizi düşükdükçe içim yanar. Evlendikten sonra Annem ve kardeşlerimle başbaşa tatile gitmek istedim git dedi. Hatta erkek kardeşim der, ben evlenince eniştem kadar anlayışlı olmam izin vermem bu kadar diye. Babamda der aynı şehirde olsaydık bu kadar görüşmezdik diye. Ondan Allah razı olsun alışma sürecimi çok güzel yönetti. Ama şimdi ben kendi ailemi kurduğumun ve eşimin önceliğimde olduğunun bilincindeyim aynı şekilde o da. Ailelerimize zaman ayırırız her zaman onlar bizim canımız ama eşinizle aranızda bir sorun yoksa ve aksine size karşı anlayışlıysa onu da zor durumda bırakmamalısınız.
 
Back
X