- 8 Mart 2024
- 7
- 9
- 30
- Konu Sahibi dertlikadin11
- #1
Selam Kizlar. Öncelikle yazim hatalarim icin özür diliyorum. Bugün actim üyeligimi cünkü kiminle konusacagim bilmiyorum. 6 ay önce maalesef bosandik. Bosanmayi isteyende bendim. Özetle evliligimden bahsedecegim .. 35 yasindayim bankaciyim ve 5 yil evli kaldik
Bizi teyzem tanistirdi cok iyi bir insan diyerekten ben 29 yasindaydim ve ailemle yasiyordum. bir kac defa esimle görüsmüstük ama aslinda o zamanlardan belliydi olmayacagi cünkü esim ilk bulusmada bile hic konusmamisti. . neyse ailemin falan etkisinde kalip bide yalnizlik korkumdan dolayi evlenmistim ama esim gercekten cok iyi bir insandi hatta cok sevmistim sonra onsuz bir hayat düsünemez olmustum.
kücük bir cocuk gibiydi daha cok o kadar masumduki. ne dersem yapiyordu hic birseyime karismiyordu. ama evliligin bütün yükü bendeydi yani erkek olan ben gibiydim her zaman. biz hollandada yasiyoruz bu arada esimin bide oturum izniyle problemleri oldugunu ögrenmistim evlendikten sonra. balayina falan gidemedik 3 yil mahkeme, avukat gezdik. simdi diyceksiniz onun icin evlendi belkide asla onun icin degildi esime bu konuda güvenim tam diyebilirim ama onunda istemedigi sekilde ilerledi bu sürec. yani ilk 3 yil gercekten cok zor gecti her gün agladim cünkü esimin bu durumdan dolayi calisma izni bile yoktu evliligim hic hayalimdeki gibi olmadi yinede yilmadim mücadele ettim ve 3 yilin sonunda basardik. bu sürecte yine herseyi hep ben düsündüm bana hic güven vermemisti hani üzülme olmazsa söyle yapariz baska bi ülkede hayat kurariz ben hallederim gibi .. düsünmekten aglamaktan kafayi yemistim.
hersey hallolduktan bana bi tesekkür bile etmemisti ufak bi hediye bile almamisti birlikte basardik senin sayende oldu gibi. neyse ben dedim tamam simdi hersey yoluna giricek bizimde normal evlilik hayatimiz olacak sanirim yasadigim 3 yillik stresten dolayi bende anksiyete panik atak basladi. haftada 2 gün doktorlar hastaneler gidip geldim. esime sende gel dedigimde geliyordu ama yine konusmuyordu sadece gecer kafana takma diyordu. kendimi cok yalniz hissettim bu sürecte hergün agliyordum ben nasil iyilesicem diye. anksiyete yüzünden sokaga cikmaya bile korkmaya baslamistim. aslinda istedigim tek sey gercek bir destekti hani istediimki esim gidip doktorla konussun ben ne yapabilirim esim icin caresi nedir diye. veya kolumdan tutup hadi gel disari cikiyoruz ben hep yanindayim desin bana. o destegi tam göremeyince bende tek basima cikmaya falan basladim ama o kadar yalniz ve caresiz hissettimki kendimi. sürekli doktorlar hastaneler hep kalp krizi gecirdigimi düsünüyordum kafayi yemistim artik hayatim alt üst olmustu.
neyse sonra bisey oldu esimden sogumaya basladim ondan uzaklasmaya basladim. ben konusmadikca oda konusmuyordu. günlerce susuyorduk bana gelip hayatim bi neyin var neden böylesin bile demedi en son ben gitmistim yanina dedimki sence suan hersey normal mi bi sormuyorsun bile dedim. heralde yalniz kalmak istiyorsun diye düsündüm dedi. biz sonra ayri ayri yemek yemeler, ayri hayatlara basladik bir anda cok uzaklastik birbirimizden. bi süre sonra artik ben bosanmak istiyorum dedim önce anlamadi sanirim ciddiye almadi. ama biseyde degismedi. sonra tekrar konusunca birden yüzügünü cikardi ve telefondaki ekran resmini degistirdi. sen kafaya koymussun bosanmayi artik dedi. bi süre sonra evide terk etti esyalarini toplayip gitti ama aglayarak gitti. ona o kadar cok gitme demek istedimki ama diyemedim. nasil hic mücadele etmedi anlamiyorum. biz öncesinde ayri ayri tatillere falan gittik ben amerikaya dayimin yanina gittim 1 ay evde yoktum beni hic arayip merak bile etmedi ben yazmadikca yazmiyordu.
neyse evleri ayirdik bi süre gecti ama ben cok üzgünüm cok kararsizdim hep bosanmali miyim diye. en son mahkemeye basvuru yapmaya gittik arkadas kaliriz yine iyi oluruz falan diye konustuk hatta cok iyidik. basvurudan sonra 180 derece degisti sen ne kadar merakliymissin bosanmaya diye sokakta beni aglatti arkasina bakmadan gitti. sonra mahkeme günü geldi saati beklerken salonda ikimzde sadece ordan burdan konustuk dedim belki elinde bi cicekle gelir bosanmayalim der ama yok. yine gözleri doluyordu sürekli hakim emin misinz diye ikimizede sorarken sesi titriyordu ama eminim dedi. salondan cikinca hic bisey konusmadi aglayarak gitti. kizlar bu adam neden böyle ? o kadar istemediki ayrilmayi ama hic biseyde yapmadi.
neyse bosandik ilk zamanlar dedim hayirlisi böyleymis falan hayatima baktim iyi kötü suan 6 ay gecti ama sanki ben o aciyi hic yasamamisim gibi suan yasamaya basladim. eski esimi cok özlüyorum sürekli aklima geliyor. gecenlerde bi bahane bularak mesaj attim soru sordum sadece soruma cevap verdi ne bi nasilsin iyi misin hic bisey yok. cok aci cekiyorum diyorum yine cok iyi bir insandi. her dedigimi yapiyordu acaba acelemi ettim herseyin suclusu ben miyim diye. psikolojimde cok bozuktu o siralar kizlar ben ne yapacagim .. gecer mi bu aci. kendimi suclayip duruyorum ne güzel esin vardi yuvani yiktin diye sonra düsünüyorum ama mutlu degildin diyorum aklima hep güzel anilar geliyor ama zihnimde binlerce düsünce. bide artik 35 yasindayim bu saatten sonra napicam ben tek basima.
Bizi teyzem tanistirdi cok iyi bir insan diyerekten ben 29 yasindaydim ve ailemle yasiyordum. bir kac defa esimle görüsmüstük ama aslinda o zamanlardan belliydi olmayacagi cünkü esim ilk bulusmada bile hic konusmamisti. . neyse ailemin falan etkisinde kalip bide yalnizlik korkumdan dolayi evlenmistim ama esim gercekten cok iyi bir insandi hatta cok sevmistim sonra onsuz bir hayat düsünemez olmustum.
kücük bir cocuk gibiydi daha cok o kadar masumduki. ne dersem yapiyordu hic birseyime karismiyordu. ama evliligin bütün yükü bendeydi yani erkek olan ben gibiydim her zaman. biz hollandada yasiyoruz bu arada esimin bide oturum izniyle problemleri oldugunu ögrenmistim evlendikten sonra. balayina falan gidemedik 3 yil mahkeme, avukat gezdik. simdi diyceksiniz onun icin evlendi belkide asla onun icin degildi esime bu konuda güvenim tam diyebilirim ama onunda istemedigi sekilde ilerledi bu sürec. yani ilk 3 yil gercekten cok zor gecti her gün agladim cünkü esimin bu durumdan dolayi calisma izni bile yoktu evliligim hic hayalimdeki gibi olmadi yinede yilmadim mücadele ettim ve 3 yilin sonunda basardik. bu sürecte yine herseyi hep ben düsündüm bana hic güven vermemisti hani üzülme olmazsa söyle yapariz baska bi ülkede hayat kurariz ben hallederim gibi .. düsünmekten aglamaktan kafayi yemistim.
hersey hallolduktan bana bi tesekkür bile etmemisti ufak bi hediye bile almamisti birlikte basardik senin sayende oldu gibi. neyse ben dedim tamam simdi hersey yoluna giricek bizimde normal evlilik hayatimiz olacak sanirim yasadigim 3 yillik stresten dolayi bende anksiyete panik atak basladi. haftada 2 gün doktorlar hastaneler gidip geldim. esime sende gel dedigimde geliyordu ama yine konusmuyordu sadece gecer kafana takma diyordu. kendimi cok yalniz hissettim bu sürecte hergün agliyordum ben nasil iyilesicem diye. anksiyete yüzünden sokaga cikmaya bile korkmaya baslamistim. aslinda istedigim tek sey gercek bir destekti hani istediimki esim gidip doktorla konussun ben ne yapabilirim esim icin caresi nedir diye. veya kolumdan tutup hadi gel disari cikiyoruz ben hep yanindayim desin bana. o destegi tam göremeyince bende tek basima cikmaya falan basladim ama o kadar yalniz ve caresiz hissettimki kendimi. sürekli doktorlar hastaneler hep kalp krizi gecirdigimi düsünüyordum kafayi yemistim artik hayatim alt üst olmustu.
neyse sonra bisey oldu esimden sogumaya basladim ondan uzaklasmaya basladim. ben konusmadikca oda konusmuyordu. günlerce susuyorduk bana gelip hayatim bi neyin var neden böylesin bile demedi en son ben gitmistim yanina dedimki sence suan hersey normal mi bi sormuyorsun bile dedim. heralde yalniz kalmak istiyorsun diye düsündüm dedi. biz sonra ayri ayri yemek yemeler, ayri hayatlara basladik bir anda cok uzaklastik birbirimizden. bi süre sonra artik ben bosanmak istiyorum dedim önce anlamadi sanirim ciddiye almadi. ama biseyde degismedi. sonra tekrar konusunca birden yüzügünü cikardi ve telefondaki ekran resmini degistirdi. sen kafaya koymussun bosanmayi artik dedi. bi süre sonra evide terk etti esyalarini toplayip gitti ama aglayarak gitti. ona o kadar cok gitme demek istedimki ama diyemedim. nasil hic mücadele etmedi anlamiyorum. biz öncesinde ayri ayri tatillere falan gittik ben amerikaya dayimin yanina gittim 1 ay evde yoktum beni hic arayip merak bile etmedi ben yazmadikca yazmiyordu.
neyse evleri ayirdik bi süre gecti ama ben cok üzgünüm cok kararsizdim hep bosanmali miyim diye. en son mahkemeye basvuru yapmaya gittik arkadas kaliriz yine iyi oluruz falan diye konustuk hatta cok iyidik. basvurudan sonra 180 derece degisti sen ne kadar merakliymissin bosanmaya diye sokakta beni aglatti arkasina bakmadan gitti. sonra mahkeme günü geldi saati beklerken salonda ikimzde sadece ordan burdan konustuk dedim belki elinde bi cicekle gelir bosanmayalim der ama yok. yine gözleri doluyordu sürekli hakim emin misinz diye ikimizede sorarken sesi titriyordu ama eminim dedi. salondan cikinca hic bisey konusmadi aglayarak gitti. kizlar bu adam neden böyle ? o kadar istemediki ayrilmayi ama hic biseyde yapmadi.
neyse bosandik ilk zamanlar dedim hayirlisi böyleymis falan hayatima baktim iyi kötü suan 6 ay gecti ama sanki ben o aciyi hic yasamamisim gibi suan yasamaya basladim. eski esimi cok özlüyorum sürekli aklima geliyor. gecenlerde bi bahane bularak mesaj attim soru sordum sadece soruma cevap verdi ne bi nasilsin iyi misin hic bisey yok. cok aci cekiyorum diyorum yine cok iyi bir insandi. her dedigimi yapiyordu acaba acelemi ettim herseyin suclusu ben miyim diye. psikolojimde cok bozuktu o siralar kizlar ben ne yapacagim .. gecer mi bu aci. kendimi suclayip duruyorum ne güzel esin vardi yuvani yiktin diye sonra düsünüyorum ama mutlu degildin diyorum aklima hep güzel anilar geliyor ama zihnimde binlerce düsünce. bide artik 35 yasindayim bu saatten sonra napicam ben tek basima.
Son düzenleme:
