- 9 Nisan 2017
- 6.184
- 7.671
- 198
Insan arapça "nisyan" kelimesinden oluşmuştur.
Ve nisyan. "Unutan" demektir.
Insan unutan bir varlıktır . Acılar unutulmasa insan yasayabilir mi ?
Hangi anne 2.çocuğu dünyaya getirir , ilk doğumunun ağrısını unutmasa?
Unutacaksın.
Biraz dua et.
Allah sabredenlerle beraberdir.
Bugünler geçecek. Kendine sık sık bunu tekrarla.
Allah daha büyük acılar vermesin.
Herkese selam.
Ben zeyno.
On senelik birlikteliğim, beş senelik evliliğim iki ay önce bitti.
Hem de öyle sessiz sakin, öyle olaysız bitti ki. Belki de bu forumun hiç şahit olmadığı bir şekilde bitmiştir...
Ailelerin asla kavga etmediği, paylaşılamayan tek bir şeyin olmadığı, tek bir hakaret kötü sözün olmadığı, ağlaşarak biten bir bitiş...
İkimizde çok iyi insanlardık ama beraber olamadık.
Olduramadım.
Onu değiştirmeye, iyileştirmeye çok çabaladım. Yaralarını sarayım istedim ama olmadı.
Beni bir kadın gibi görüp sevemedi. Onun için annesinden farklı bir kadın olamadım.
Yıllarımı, en güzel hayallerimi, umutlarımı ve onun eşyalarını bir günde topladım. Gelip eşyalarını yüklenip gitmesi otuz dakika tuttu tam olarak.
Bitti.
Belki de en başından beri yanlıştı, belki ben zaten hep boşuna kürek çektim.
Çocuk istemedi, çocuğumuz olmadı.
beş senede bir kere bile tedavi görmedim. Göremedim.
Ve işte böylece, otuz yaşımda tekrardan hayata tutunmaya çalışmak zorunda tek başımayım.
Günlerim anlamsız ve çok boş geçiyor.
Yalnızlıkla ve daha çok yalnızlıkla boğuluyorum.
Boğuluyorum.
İyileşemiyorum.
Her gün her saatimi keşke ölseydim diyerek geçiriyorum.
Nefes alamıyorum.
Herkes geçer diyor, zaman diyor.
Zamanla geçecek olan şey ne ki?
Yıkılan hayallerim, uğradığım haksızlıklar, giden yıllarım yada yaşadığım o aşk...
Zaman bana neyi verecek? Zamanla ne geçecek?
Aslında çok basitti.
Ben sadece bir yuvam olsun istemiştim. Başka hiç bir şey istememiştim.
Basit bi yuva.
İçimin ışıkları söndü. Ne yapmalıyım bilemiyorum.
Bu süreci nasıl geçirdiniz siz? Neler yapmalıyım?
Bu hayatı nasıl yeniden sevebilirim?
Tebrik ederim sizi umarım hepimiz sizin kadar güçlü olabiliriz.Boşanma konusu ve yine ben :))
Boşandım 29yaşıma basacağım.
Hayata hiç bir zaman geç kaldığımı düşünmedim . Boşanırken cebimde 5kuruşum yoktu. Her zaman Allahım sen biliyorsun dedim . Koşulsuz ,şartsız inandım. Aradan 1 sene geçti. O 1 senede ben hep kendimi motive ettim. Ailem de sağ olsun çok destek oldu. Ve ben iyileştiğim ve kendi hayatımı yoluna koyduğum dönemde nişanlım karşıma çıktı. Rabbime şükür çok mutluyuz. Hani yazmışsınız ya hiç sorun yoktu...
Sorun olmasa zaten boşanmazdınız. Kendinizi kandırıp , üzmeyin. Adam sizden çocuk bile istememiş . Bundan daha büyük sorun olabilir mi?
Durumu dramatize edip kendinizi daha fazla üzmeyin. Kalkın ayağa , dimdik bir şekilde . Meydan okuyun hayata. Ölmeden kendinizi mezara gömmeyin... hayat çok çok çok güzel ve kısa . Hiç kimse için üzülmeye değmez.
insan istedikten sonra yapamayacağı şey asla olamaz. Siz yeter ki iyi olmayı isteyinTebrik ederim sizi umarım hepimiz sizin kadar güçlü olabiliriz.
Herkese selam.
Ben zeyno.
On senelik birlikteliğim, beş senelik evliliğim iki ay önce bitti.
Hem de öyle sessiz sakin, öyle olaysız bitti ki. Belki de bu forumun hiç şahit olmadığı bir şekilde bitmiştir...
Ailelerin asla kavga etmediği, paylaşılamayan tek bir şeyin olmadığı, tek bir hakaret kötü sözün olmadığı, ağlaşarak biten bir bitiş...
İkimizde çok iyi insanlardık ama beraber olamadık.
Olduramadım.
Onu değiştirmeye, iyileştirmeye çok çabaladım. Yaralarını sarayım istedim ama olmadı.
Beni bir kadın gibi görüp sevemedi. Onun için annesinden farklı bir kadın olamadım.
Yıllarımı, en güzel hayallerimi, umutlarımı ve onun eşyalarını bir günde topladım. Gelip eşyalarını yüklenip gitmesi otuz dakika tuttu tam olarak.
Bitti.
Belki de en başından beri yanlıştı, belki ben zaten hep boşuna kürek çektim.
Çocuk istemedi, çocuğumuz olmadı.
beş senede bir kere bile tedavi görmedim. Göremedim.
Ve işte böylece, otuz yaşımda tekrardan hayata tutunmaya çalışmak zorunda tek başımayım.
Günlerim anlamsız ve çok boş geçiyor.
Yalnızlıkla ve daha çok yalnızlıkla boğuluyorum.
Boğuluyorum.
İyileşemiyorum.
Her gün her saatimi keşke ölseydim diyerek geçiriyorum.
Nefes alamıyorum.
Herkes geçer diyor, zaman diyor.
Zamanla geçecek olan şey ne ki?
Yıkılan hayallerim, uğradığım haksızlıklar, giden yıllarım yada yaşadığım o aşk...
Zaman bana neyi verecek? Zamanla ne geçecek?
Aslında çok basitti.
Ben sadece bir yuvam olsun istemiştim. Başka hiç bir şey istememiştim.
Basit bi yuva.
İçimin ışıkları söndü. Ne yapmalıyım bilemiyorum.
Bu süreci nasıl geçirdiniz siz? Neler yapmalıyım?
Bu hayatı nasıl yeniden sevebilirim?
15 yıllık bir birliktelik nerdeyse çeyrek bir omur eder ,Nasıl olduramadım dersiniz ?birşeyler olmuş ki 15 yildir devam etmiş .tam sorununuzu bilmiyorum ama bence bir eksik vardı ilişkinizde .sessiz sedasız bittiğine gore bu iletişim değil şiddet değil aldatma değil bence çocuk ...çocuk istemedi demissiniz .çocuk evin neşesi derler belki bir çocuğunuz olsaydı boyle olur muydu sizce ?Herkese selam.
Ben zeyno.
On senelik birlikteliğim, beş senelik evliliğim iki ay önce bitti.
Hem de öyle sessiz sakin, öyle olaysız bitti ki. Belki de bu forumun hiç şahit olmadığı bir şekilde bitmiştir...
Ailelerin asla kavga etmediği, paylaşılamayan tek bir şeyin olmadığı, tek bir hakaret kötü sözün olmadığı, ağlaşarak biten bir bitiş...
İkimizde çok iyi insanlardık ama beraber olamadık.
Olduramadım.
Onu değiştirmeye, iyileştirmeye çok çabaladım. Yaralarını sarayım istedim ama olmadı.
Beni bir kadın gibi görüp sevemedi. Onun için annesinden farklı bir kadın olamadım.
Yıllarımı, en güzel hayallerimi, umutlarımı ve onun eşyalarını bir günde topladım. Gelip eşyalarını yüklenip gitmesi otuz dakika tuttu tam olarak.
Bitti.
Belki de en başından beri yanlıştı, belki ben zaten hep boşuna kürek çektim.
Çocuk istemedi, çocuğumuz olmadı.
beş senede bir kere bile tedavi görmedim. Göremedim.
Ve işte böylece, otuz yaşımda tekrardan hayata tutunmaya çalışmak zorunda tek başımayım.
Günlerim anlamsız ve çok boş geçiyor.
Yalnızlıkla ve daha çok yalnızlıkla boğuluyorum.
Boğuluyorum.
İyileşemiyorum.
Her gün her saatimi keşke ölseydim diyerek geçiriyorum.
Nefes alamıyorum.
Herkes geçer diyor, zaman diyor.
Zamanla geçecek olan şey ne ki?
Yıkılan hayallerim, uğradığım haksızlıklar, giden yıllarım yada yaşadığım o aşk...
Zaman bana neyi verecek? Zamanla ne geçecek?
Aslında çok basitti.
Ben sadece bir yuvam olsun istemiştim. Başka hiç bir şey istememiştim.
Basit bi yuva.
İçimin ışıkları söndü. Ne yapmalıyım bilemiyorum.
Bu süreci nasıl geçirdiniz siz? Neler yapmalıyım?
Bu hayatı nasıl yeniden sevebilirim?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?