size kendimde örnek vermek istiyorum.bende aynı olaylaı yaşamadım defalarca kovuldum.bigün babamı aradım gel beni al diye yalvardım ben götüremem ayıp olur babası aldı gittiderler diye götürmedi.bigün ramazanın ilk günüydü kaynanam kendi kendine olaylar çıkardı ayılı bayıldı annemle ablam geldiler üstüne yanlarında işitmediğim hakaret kalmadı ne annem ne ablam istemiyosanız götürürüz hadi kızım gidelim demediler.kaynanamda ailen bile istemiyo seni dedi bana hala içimden çıkmaz.eşimde en ufak sorunda babanı ararım nasılsa düzeltir aramızı derdi kaynanam en ufak olayda anneni çağırırım derdi.bigün babamla konuştum ben iyi olmak istemiyorum bırak sana kötü desinler ne olcak falan dedim eşimle konuşmuş alırım kızımı istemiyolarsa mesleğide var çalışır bizde çocuğuna bakarız falan demiş o gün ev aramaya başladı eşim ve ayrı eve çıktık.annem şimdi der sıkıntı olursa bakma arkana ben yanındayım der bende bana o lafı duyurdunuzya otelde kalırım yine gelmem derim çok pişman nasıl bıraktım çıktım geldim o evden der.bende hala düşündükçe kırılırım anneme.benim gördüğüm kadarıyla annen sakin olumlu yaklaştıkça eşin tarafı seni eziyor ne zaman ailenin arkanda olduğunu bilirlerse senden kıymetlisi olmuyor.annenle bunu konuşmalısın yuvana sahip çıkmanı istiyolarsa bile gözdağı versin bu son şans diye en azından.kusura bakma uzun oldu ama örnek vermek istedim.şimdi eşim giderim diye korkuyo herşeyde babamı arayan adam duymasın diye yalvarıyo.
