eskiden bende çok kavga ederdim ama şimdi yapmıyorum. çünkü ne zaman kafamda 'bu böyle olmaz ki' desem ve kavga etsem neticesinde hep dediğim çıktı ve olmadı. eşim dahi bana artık 'bundan sonra sen ne dersen onu yapacağım' demeye başladı. neden? çünkü kavga etmiyorum. kavga başlayınca karşılıklı bir ego savaşına dönüyor karşınıdakinin haklı olduğu bir noktayı yakalasanız dahi içinizden bunu kabul etmek gelmiyor. düşünün ki birde karşınızdaki bir erkek yani kadına karşı tam bir ego savaşçısı. işte tamda bu sebeple kavga etmemek gerekiyor. annelerinin pohpohlayarak amanda canım oğluşum amanda cicim oğluşum diye büyüttüğü bir adamın hatasını şıp diye kabul etmesini beklemek ayrı bir saflık ya da fazla iyi niyet. sadece bekliyorum beklerken hiçbir işimi aksatmıyorum. birsüre sonra o gelip açık açık söylemesede suçluluk hissedip kendini affettiriyor yahut sevgisini gösteriyor.
diğer türlü sizinde başınıza geldiği üzere kadın acı çekiyor. yani aslında nekadar sinirlenirsek kendimize o kadar zarar veriyoruz. çünkü ilk etapta erkeğe dank etmiyor onların aklı ve vicdanı bizimki gibi komplike değil.
evinizde kalıp trip atsaydınız göreceğiniz tek şey kocanızın akşam eve gelip yemekte ne var diye sorması olacaktı. ve siz farketmediği için üzülecektiniz bu sefer. en doğrusu bu gibi durumlarda öncelikle aile büyüklerine yansıtmamak çünkü siz barışırsınız ancak onlar unutmaz. 2.olarak evi bırakmamak orası sizin eviniz yuvanız kocanızda gidecek olsa git dolaş kafanı toplamaya sinir atmaya ihtiyacın varsa çık. ama dön evine gel diyebilmelisiniz. ayrıca bu tavrınız yani yuvasına sahip çıkmak adına dominantlaşan kadın tavrı kocaya bir anne modelini hatırlatacaktır. istemsiz bile olsa dönüp evine gelecektir.