Merhaba. Daha önceleri de konu actim aslında. İsmimi degistirdim cok fazla detay verdigim icin.
Bosanma konusunda kararsızım. Aslinda kararsiz degilim. Aklim mantigim istedigim bu yonde. Ama korkularımdan sanirim surekli bir bahane bulup vazgeciyorum. Mevcut bildiğim hayat bilmedigimden daha kolay geliyor. Yada kolaylık degil de korkularimdan belki de. Annemle babamla yasama seçeneğim olsa mesela cok daha rahat karar verebilirdim. Cocuk olmadan önce eski mahalleme donme, komsulardan ve akrabalardan utanma gibi bir dusuncem vardi herhalde. Cocuklarla ise zaten birlikte yasamak mumkun degil.
Cocukken tekinsiz bir mahallede buyudum. Annem kucuk yasta bizi birbirimize birakip calismak zorunda kaldi. Yine çoğunluk calisti. Yalniz depreme yakalanma vs gibi seyler de yasadik. Sonuc itibariyle hep tetikte olmaktan sanirim pek cok fobim var.
Üniversiteyi de ailemin oldugu sehirde okudum. Hic yalnız kalmadim diyebilirim. O yuzden gece tek kalamama gibi bir durumum var. Duyduklarimdan cok etkilenirim. Cocukken duydugum hirsiz hikayeleri, es dostun basina gelenlerden falan sanirim gece korkuyorum. Bir kac kere esim yokken yalniz kalmak zorunda kaldim sabaha kadar uyuyamadim mesela.
Onun disinda bir de ciddi derecede deprem fobim var. Yani sonucta beklenen bir deprem var. Bunu yasamaktan ciddi derecede korkuyorum.
Onun dışında hayatta tek olmaktan vs korkmuyorum. Yani esimsiz sunu yapamam bunu yapamam diye bir sıkıntım yok. Maddi acidan olsun sorumluluklar vs acisindan olsun evliligimde de çoğu seyi kendim yaptigim icin bu acidan korkum yok.
En son olan depremde ciddi sorunlar yasadim psikolojik olarak. 10 gun ailemle kaldim. Hem dünya gecici moduna girdigimden , hem cocuklarin baba baba diye sayiklamalarindan, hem deprem korkumdan ben bosanma olayini rafa kaldirdim.
Psikolojim nispeten simdi daha iyi. Somut bir olay vs de olmadı ama ben yine raftan indirdim bosanma olayini. Yani daha dogrusu olmuyor. olmadigini dusununce ayrilmak cok mantikli geliyor. ama sonra yine korkularim devreye giriyor kararsız kaliyorum.
kostur kostur bosanmalik bir durumum yok. öldürmez süründürür cinsinden benim durumum. zamansal acisindan is nedeniyle tasinmam gerekiyor ona denk getirmek istiyordum. cocuklar belki daha kolay adapte olur diye. hani baba eski oturdugumuz yerde calisiyor ben burda gibi gecis donemi olur belki diye düşündüm.
ama ote yandan küçük oglumun saglik sorunlari da var. cok ciddi seyler degil ama belli bir rutinle ilgilenilmesi gerekiyor. gece yine cok uykusuz kalıyorum. esimden bu konuda yardim alıyorum. bir yandan biraz daha beklemeli miyim diye düşünüyorum.
yani boyle gel gitler yasiyorum surekli. insan her durum alisir. illa ki alisilir. yalniz kalmaya da korkmamaya da alisirim illaki ama iste karar asamasinda beni etkiliyor bu.
bir de belki de korkularimdan ziyade bilinaltimdaki hakli cikma arzusu da beni hep vazgeciriyor diye dusunmeye basladim bu ara.
benim evliligim icin guzeldi ama artik bitti anlasmiyoruz diye bir durum olmadi hic. bastan yanlıştı. tanidigim butun herkes de yanlis olduğunu soyledi. ama ben dinlemedim kimseyi direttim. nitekim ilk haftadan haklı olduklarini da gordum. o zamandan beri de hep bir bahane buldum yurutmek icin ama yanlistan dogru cikmiyor. ve bence benim bahanelerimin temelinde de esim konusunda hakli cikma arzusu var. ama bir turlu hakli da cikamiyorum :)
Bosanma konusunda kararsızım. Aslinda kararsiz degilim. Aklim mantigim istedigim bu yonde. Ama korkularımdan sanirim surekli bir bahane bulup vazgeciyorum. Mevcut bildiğim hayat bilmedigimden daha kolay geliyor. Yada kolaylık degil de korkularimdan belki de. Annemle babamla yasama seçeneğim olsa mesela cok daha rahat karar verebilirdim. Cocuk olmadan önce eski mahalleme donme, komsulardan ve akrabalardan utanma gibi bir dusuncem vardi herhalde. Cocuklarla ise zaten birlikte yasamak mumkun degil.
Cocukken tekinsiz bir mahallede buyudum. Annem kucuk yasta bizi birbirimize birakip calismak zorunda kaldi. Yine çoğunluk calisti. Yalniz depreme yakalanma vs gibi seyler de yasadik. Sonuc itibariyle hep tetikte olmaktan sanirim pek cok fobim var.
Üniversiteyi de ailemin oldugu sehirde okudum. Hic yalnız kalmadim diyebilirim. O yuzden gece tek kalamama gibi bir durumum var. Duyduklarimdan cok etkilenirim. Cocukken duydugum hirsiz hikayeleri, es dostun basina gelenlerden falan sanirim gece korkuyorum. Bir kac kere esim yokken yalniz kalmak zorunda kaldim sabaha kadar uyuyamadim mesela.
Onun disinda bir de ciddi derecede deprem fobim var. Yani sonucta beklenen bir deprem var. Bunu yasamaktan ciddi derecede korkuyorum.
Onun dışında hayatta tek olmaktan vs korkmuyorum. Yani esimsiz sunu yapamam bunu yapamam diye bir sıkıntım yok. Maddi acidan olsun sorumluluklar vs acisindan olsun evliligimde de çoğu seyi kendim yaptigim icin bu acidan korkum yok.
En son olan depremde ciddi sorunlar yasadim psikolojik olarak. 10 gun ailemle kaldim. Hem dünya gecici moduna girdigimden , hem cocuklarin baba baba diye sayiklamalarindan, hem deprem korkumdan ben bosanma olayini rafa kaldirdim.
Psikolojim nispeten simdi daha iyi. Somut bir olay vs de olmadı ama ben yine raftan indirdim bosanma olayini. Yani daha dogrusu olmuyor. olmadigini dusununce ayrilmak cok mantikli geliyor. ama sonra yine korkularim devreye giriyor kararsız kaliyorum.
kostur kostur bosanmalik bir durumum yok. öldürmez süründürür cinsinden benim durumum. zamansal acisindan is nedeniyle tasinmam gerekiyor ona denk getirmek istiyordum. cocuklar belki daha kolay adapte olur diye. hani baba eski oturdugumuz yerde calisiyor ben burda gibi gecis donemi olur belki diye düşündüm.
ama ote yandan küçük oglumun saglik sorunlari da var. cok ciddi seyler degil ama belli bir rutinle ilgilenilmesi gerekiyor. gece yine cok uykusuz kalıyorum. esimden bu konuda yardim alıyorum. bir yandan biraz daha beklemeli miyim diye düşünüyorum.
yani boyle gel gitler yasiyorum surekli. insan her durum alisir. illa ki alisilir. yalniz kalmaya da korkmamaya da alisirim illaki ama iste karar asamasinda beni etkiliyor bu.
bir de belki de korkularimdan ziyade bilinaltimdaki hakli cikma arzusu da beni hep vazgeciriyor diye dusunmeye basladim bu ara.
benim evliligim icin guzeldi ama artik bitti anlasmiyoruz diye bir durum olmadi hic. bastan yanlıştı. tanidigim butun herkes de yanlis olduğunu soyledi. ama ben dinlemedim kimseyi direttim. nitekim ilk haftadan haklı olduklarini da gordum. o zamandan beri de hep bir bahane buldum yurutmek icin ama yanlistan dogru cikmiyor. ve bence benim bahanelerimin temelinde de esim konusunda hakli cikma arzusu var. ama bir turlu hakli da cikamiyorum :)
Zorla? 
