Kadınlar, tüm mesajlarınız ve destekleriniz için çok teşekkür ederim. Bu konuyu açtığım gün çok kötü durumdayım. Anlaşmalı boşanma olmasına rağmen hakim eşimin ve benim üzgün halinden dolayı eşimin kimliğindeki fotoğraf kendisine benzemediği i bahane ederek duruşmayı erteledi

eşim askerden döndüğü için saçı sakalı yoktu. Ama duruşmada ikimiz de ağlamamak için zor tutuyorduk kendimizi. Yani duruşma ertelendi.
Duruşma sonrası eşim yaşadığı şehre gitti ailesiyle. Ben de buraya konu açtıktan sonra konuştum onunla. Tekrar deneyebilir miyiz diye sordum. Ama ailesinin yaşadığı şehirde kalmamak şartıyla. O da kabul etmedi. Bu konuşmadan sonra biraz toparlandı. "elimden geleni yaptım" dedim kendi kendime.
O şehre gitmek istemedim çünkü sorunlarımızın bir kısmını ailesinin bana karşı tavrı ve eşimin de bu durumu fark etmemesi ya da önemsememesi oluşturuyordu. İlişkimiz son 5 ayda bozulmuştu. Tabi ki bu sorunların bir kısmını da benim ağır depresyon rahatsızlığım oluşturuyordu. Bu durum eşimi çok yormuştu haklı olarak.
İkinci duruşma 2 hafta sonra oldu. Ve biz boşandı. Bu sefer daha iyiydim, daha güçlüyüm. Ayrılık sürecinde kendi doktorumdan yoğun bir tedavi alarak ilaçları bıraktım ve iyileştim.
Duruşma sonrası birbirimize sarıldık ve birbirimize sarılarak birbirimizi çok sevdiğimizi söyledik ve ayrıldık. Yaklaşık 1 saat sonra eşim beni aradı ve şehirden ayrılmadan son kez görüşüp görüşemeyeceğimizi sordu. Ben de gittim ve barıştık
Ama sonrası tam bir kaos oldu. Ailesi çok tepki gösterdi ve ilişkilerini kestiler oğullarıyla. Çünkü beni istemiyorlar. Yıllarca yüzüme gülüp arkamdan demediklerini bırakmadılar. Benim ve de ailemin.
Şimdi içim rahat. Herkes duygularını açığa vurdu ve artık ikiyüzlülük yok. Ve biz çok mutluyuz. Ben iyileştim, artık gelecek bize ümit veriyor.
Tekrar teşekkür ediyorum hepinize. Sizleri seviyor ve öpüyorum.