- 10 Mart 2010
- 1.236
- 1.712
- 333
- Konu Sahibi pembe tokam
- #1
Çok kötüyüm. Çok yorgunum, üzgünüm. Her şeyden bıkmış , tükenmiş bir haldeyim.
Eşimle Ünv. Yıllarından birlikteyiz. Çocuk dogduktan 1 yil sonradan beri şiddetli kavgalarimiz var. Aramızda sevgi vardı ama saygı tükenmeye başladı.en ufak kavgada bagirmasi, küfür etmesi bana tahammulsuzlugunu göstermez mi? ?aslı da bir iki senedir bu durum var.terfi etti.ve şu anki işi çok yoğun stresli. Ama o işyerindeki bütün sıkıntıları benden çıkarıyor resmen.
bir kaç senedir psikolojik şiddet görüyorum. Arada duzeliyoruz süper oluyoruz sonra bir kavgada sorunda tekrar aynı şeyler.asagilamalar küfürler. Bir kac kere de ufak tefek fiziksel şiddet.
İyi konuştum .huyuna suyuna gittim.bahane ettiği sorunları duzelttim.o bağirınca sustum.bir de böyle olsun bakalım dedim.ki ben öyle eşim bana laf söyleyecek de susacak biri değilimdir. Cevap yetistiririm.ama onu da bıraktım. Kavga büyümesin, kızım etkilenmesin, bu is boşanmaya gitmesin diye.....
Ama bu sabah bütün komşulara rezil olduk. Ufacık bir tartışma büyüdü. Küfürler hakaretler,dayanamadım için için aglamaya başladım artık. Bu seferde kendimi acindirmis oldum.kendi pişmanlığıni yine benden çıkardı ve duvara dayadi boğazıma yapıştı ittirdi gitti.
30 yasindayim.11 yıllık beraberlik 6 yıllık evlilik şu anda bir çöp benim için.bir günlük birsey değil. İçimde zaman zaman düşündüğüm boşanma fikrinin netlesmesi.
Yalniz kızım 3 yaşında. Çok duygusal bir çocuk. Bana da babasına da düşkün. Belki iyi es olamadık ama iyi anne babalar olduk.boyle bir ortamda kızımı büyütmek istemiyorum.cunku biz kavga ederken bir kaç defa o da laf yetiştirdi eşime, bazen bana.......
Şimdi ne yapıcam nerden başlamalıdır bilmiyorum. Ne yazıkki ailem yok gibi birsey.bana inanmayan,arkamda durmayan bir baba ve ahlaksız bir üvey annem var.ailevi konularımdan da yeterince dertliyim zaten.
Tek dayanağı çalışıyor olmam. Çok şükür ögretmenim. Kızıma yetebilir miyim?kendimize hayat kurabilir miyiz? ?kızım nasıl etkilenecek.bosanirsam neler bekliyor beni?kızım kesinlikle bahane değil. Ama onun zarar gormemesini istiyorum.evli kaldığımız sürece de zarar görecek kavgalarimizdan.en kötüsü de babasının annesine olan davranışlarını normal karşılayarak büyüyecek ve ilerde öyle bir kadın olacak.dusunemiyorum kızlar. Cesaret,akıl ,teselli,örnek ......bunlara ihtiyacım var sanırım. ....
Eşimle Ünv. Yıllarından birlikteyiz. Çocuk dogduktan 1 yil sonradan beri şiddetli kavgalarimiz var. Aramızda sevgi vardı ama saygı tükenmeye başladı.en ufak kavgada bagirmasi, küfür etmesi bana tahammulsuzlugunu göstermez mi? ?aslı da bir iki senedir bu durum var.terfi etti.ve şu anki işi çok yoğun stresli. Ama o işyerindeki bütün sıkıntıları benden çıkarıyor resmen.
bir kaç senedir psikolojik şiddet görüyorum. Arada duzeliyoruz süper oluyoruz sonra bir kavgada sorunda tekrar aynı şeyler.asagilamalar küfürler. Bir kac kere de ufak tefek fiziksel şiddet.
İyi konuştum .huyuna suyuna gittim.bahane ettiği sorunları duzelttim.o bağirınca sustum.bir de böyle olsun bakalım dedim.ki ben öyle eşim bana laf söyleyecek de susacak biri değilimdir. Cevap yetistiririm.ama onu da bıraktım. Kavga büyümesin, kızım etkilenmesin, bu is boşanmaya gitmesin diye.....
Ama bu sabah bütün komşulara rezil olduk. Ufacık bir tartışma büyüdü. Küfürler hakaretler,dayanamadım için için aglamaya başladım artık. Bu seferde kendimi acindirmis oldum.kendi pişmanlığıni yine benden çıkardı ve duvara dayadi boğazıma yapıştı ittirdi gitti.
30 yasindayim.11 yıllık beraberlik 6 yıllık evlilik şu anda bir çöp benim için.bir günlük birsey değil. İçimde zaman zaman düşündüğüm boşanma fikrinin netlesmesi.
Yalniz kızım 3 yaşında. Çok duygusal bir çocuk. Bana da babasına da düşkün. Belki iyi es olamadık ama iyi anne babalar olduk.boyle bir ortamda kızımı büyütmek istemiyorum.cunku biz kavga ederken bir kaç defa o da laf yetiştirdi eşime, bazen bana.......
Şimdi ne yapıcam nerden başlamalıdır bilmiyorum. Ne yazıkki ailem yok gibi birsey.bana inanmayan,arkamda durmayan bir baba ve ahlaksız bir üvey annem var.ailevi konularımdan da yeterince dertliyim zaten.
Tek dayanağı çalışıyor olmam. Çok şükür ögretmenim. Kızıma yetebilir miyim?kendimize hayat kurabilir miyiz? ?kızım nasıl etkilenecek.bosanirsam neler bekliyor beni?kızım kesinlikle bahane değil. Ama onun zarar gormemesini istiyorum.evli kaldığımız sürece de zarar görecek kavgalarimizdan.en kötüsü de babasının annesine olan davranışlarını normal karşılayarak büyüyecek ve ilerde öyle bir kadın olacak.dusunemiyorum kızlar. Cesaret,akıl ,teselli,örnek ......bunlara ihtiyacım var sanırım. ....
