- 29 Temmuz 2015
- 56
- 12
- 46
- Konu Sahibi Kaderimbumu
- #1
Merhaba
Ben 38 Yaşında 15 Yıldır evli 2 çocuklu ve bakımlı bir bayanım. Eşimle evliliğimizin ilk yılı çok güzeldi. Sonra ailelerimizle Aynı ilde yaşamaya başladık ve ailesinden ayrı yaşayamaz oldu. İş ve uyku dışında hep onlarlaydık. Bana taptığını sandığım adam Beni önemsemez olmuştu. 3 senenin sonunda ilk kızım oldu. 5 sene sonrada 2. Kızım oldu. Hamileliklerimde hiç ilgilenmedi. İşten sonra ailesine giderdik. Sonra eve gelince tv karşısında uyur top patlasa uyanmazdı. Çocuk kucağımda sofra hazırla topla bütün işler beni bekler.çokda sinirlidir. Yaptığım işi yemeği Hiçbirşeyi beğenmez. Türlü bahanelerle agresifleşir bana çocuklara bağırır azarlar. Benim annem babam ayrıydı çok sorunlu bir çocukluk yaşadım. Kendim çocuklarıma aynı şeyi yaşatmayı asla düşünemiyordum. İşe gidip gelmekten çok yorulur hiç yardımcı olmazdı. Bense iş ev çocuklar her şey omzumda koşturdum durdum senelerce. İlk seneler onunla hep konuşmaya çalıştım. Bana destek Olmasını ve kendimize özel vakit ayırmamızı istedim. Kendisi asosyal ve ailesi dışında hiç birşey yapmak istemeyen ve hiçkimseyle Görüşmek istemeyen bir insan.isteklerimi Hep geçiştirdi. Arada bir kavga döğüş gezmeye yada Yemeğe çıkardık onuda burnumdan getirirdi. Asla hatasını kabul etmez. Baktım her konuşmaya çalışımda kavga çıkıyo. Huzursuzluk Olmasın diye sessiz kalmaya başladım. Idare etmeye çalışıyordum. Evliliğimiz boyunca bana sadece cinsellik istediğinde iyi davran1rdı. O amaçla dokunurdu. 1 sene önce başka bir ile tayin olduk. İlk üç ay ailesi bizde kaldı. Ailesiyle aram çok iyidir çok iyi insanlar. Eşim onların yanında da hergün beni, büyük kızımı azarladı durdu. Hiç Karşılık vermedim. Babası ona kızardı ama umursamazdı. Üçüncü çocuğu doğurmam için baskı yapmaya başladı. Ben çok Sabırlı bir insandım. Ama 8 ay önce sabrım tükendi. Kocama karşı içimde Ufacık duygu kalmadı. Ben hep gelecekle ilgili planları olan biriydim Ve bu planlarımdan kocama bahsettiğimde üçüncü çocuğu şart koşardı. ama artık hiç bir planım hayalim yok. Hiç birşey beni mutlu etmiyor. Dışarı bile çıkmak istemiyorum. Eşimi görmek Konuşmak istemiyorum. Bu arada kendisine hiç dikkat etmez çok bakımsızdır. Benim bu soğukluğum onu çok sinirlendirdi. Onu aldattığımı düşünmeye başladı. Rahat batıyo deyip durdu. Ki çalışıyorum aynı zamanda ev çocuklar a'dan z'ye herşeyi erkek işleri dahil hep ben koşturduğum halde. O na hissettiklerimi anlatmaya çalıştım. Hiç bir hatasını kabul etmiyor. Ve ben hiç boşanalım demediğim halde defalarca boşanalım dedi. 8 aydır karı koca ilişkimiz yok. Benden dolayı tabi. Dokunmasına tahammülüm yok. Kocamla şu ara hep bu Yüzden tartışıyoruz. İhtiyacını gidermediğim için çok mutsuz. Evi terketmek istiyor. Benimse tek istediğim beni anlaması. Arada bana jest yapmaya Çalışıyor. Ama karşılığını yatak olarak bekliyor. Benim ona hiç güvenim kalmadı. Çocuklara bu güne kadar hiç hissettirmedim. Onların etkilenmesi en son istediğim şey. İşim var. Boşansam ayaklarımın üstünde dururum Allah'ın izniyle. Ama Çocuklarımı mutsuz görmeye dayanamam. Beni suçlarlarmı ilerde çok korkuyorum. Eşim herşeyi unut diyor eskisi gibi ol diyor olamıyorum. Çok bunaldım. Evlilikten soğudum. Annemle konuştum. Kurtarmaya çalışmamdan yana. Boşan diyemiyor o da haklı. Ama yanımda olduğunu hissettiriyor. Mutlu olmak istiyorum ama yaşama heyecanımı isteğim kalmadı robotlaştım sanki. Ne yapmalıyım. Lütfen düşüncelerinizi paylaşın. Şimdiden teşekkür ederim
Ben 38 Yaşında 15 Yıldır evli 2 çocuklu ve bakımlı bir bayanım. Eşimle evliliğimizin ilk yılı çok güzeldi. Sonra ailelerimizle Aynı ilde yaşamaya başladık ve ailesinden ayrı yaşayamaz oldu. İş ve uyku dışında hep onlarlaydık. Bana taptığını sandığım adam Beni önemsemez olmuştu. 3 senenin sonunda ilk kızım oldu. 5 sene sonrada 2. Kızım oldu. Hamileliklerimde hiç ilgilenmedi. İşten sonra ailesine giderdik. Sonra eve gelince tv karşısında uyur top patlasa uyanmazdı. Çocuk kucağımda sofra hazırla topla bütün işler beni bekler.çokda sinirlidir. Yaptığım işi yemeği Hiçbirşeyi beğenmez. Türlü bahanelerle agresifleşir bana çocuklara bağırır azarlar. Benim annem babam ayrıydı çok sorunlu bir çocukluk yaşadım. Kendim çocuklarıma aynı şeyi yaşatmayı asla düşünemiyordum. İşe gidip gelmekten çok yorulur hiç yardımcı olmazdı. Bense iş ev çocuklar her şey omzumda koşturdum durdum senelerce. İlk seneler onunla hep konuşmaya çalıştım. Bana destek Olmasını ve kendimize özel vakit ayırmamızı istedim. Kendisi asosyal ve ailesi dışında hiç birşey yapmak istemeyen ve hiçkimseyle Görüşmek istemeyen bir insan.isteklerimi Hep geçiştirdi. Arada bir kavga döğüş gezmeye yada Yemeğe çıkardık onuda burnumdan getirirdi. Asla hatasını kabul etmez. Baktım her konuşmaya çalışımda kavga çıkıyo. Huzursuzluk Olmasın diye sessiz kalmaya başladım. Idare etmeye çalışıyordum. Evliliğimiz boyunca bana sadece cinsellik istediğinde iyi davran1rdı. O amaçla dokunurdu. 1 sene önce başka bir ile tayin olduk. İlk üç ay ailesi bizde kaldı. Ailesiyle aram çok iyidir çok iyi insanlar. Eşim onların yanında da hergün beni, büyük kızımı azarladı durdu. Hiç Karşılık vermedim. Babası ona kızardı ama umursamazdı. Üçüncü çocuğu doğurmam için baskı yapmaya başladı. Ben çok Sabırlı bir insandım. Ama 8 ay önce sabrım tükendi. Kocama karşı içimde Ufacık duygu kalmadı. Ben hep gelecekle ilgili planları olan biriydim Ve bu planlarımdan kocama bahsettiğimde üçüncü çocuğu şart koşardı. ama artık hiç bir planım hayalim yok. Hiç birşey beni mutlu etmiyor. Dışarı bile çıkmak istemiyorum. Eşimi görmek Konuşmak istemiyorum. Bu arada kendisine hiç dikkat etmez çok bakımsızdır. Benim bu soğukluğum onu çok sinirlendirdi. Onu aldattığımı düşünmeye başladı. Rahat batıyo deyip durdu. Ki çalışıyorum aynı zamanda ev çocuklar a'dan z'ye herşeyi erkek işleri dahil hep ben koşturduğum halde. O na hissettiklerimi anlatmaya çalıştım. Hiç bir hatasını kabul etmiyor. Ve ben hiç boşanalım demediğim halde defalarca boşanalım dedi. 8 aydır karı koca ilişkimiz yok. Benden dolayı tabi. Dokunmasına tahammülüm yok. Kocamla şu ara hep bu Yüzden tartışıyoruz. İhtiyacını gidermediğim için çok mutsuz. Evi terketmek istiyor. Benimse tek istediğim beni anlaması. Arada bana jest yapmaya Çalışıyor. Ama karşılığını yatak olarak bekliyor. Benim ona hiç güvenim kalmadı. Çocuklara bu güne kadar hiç hissettirmedim. Onların etkilenmesi en son istediğim şey. İşim var. Boşansam ayaklarımın üstünde dururum Allah'ın izniyle. Ama Çocuklarımı mutsuz görmeye dayanamam. Beni suçlarlarmı ilerde çok korkuyorum. Eşim herşeyi unut diyor eskisi gibi ol diyor olamıyorum. Çok bunaldım. Evlilikten soğudum. Annemle konuştum. Kurtarmaya çalışmamdan yana. Boşan diyemiyor o da haklı. Ama yanımda olduğunu hissettiriyor. Mutlu olmak istiyorum ama yaşama heyecanımı isteğim kalmadı robotlaştım sanki. Ne yapmalıyım. Lütfen düşüncelerinizi paylaşın. Şimdiden teşekkür ederim
