Arkadaşlar selam,
Ben bir adamla birliktelik yaşadım 2 çocuklu aramda 14 yaş var. Ben 25 o 39 yaşında.
İkimizde boşanmış vaziyetteyiz. Belki eski konumu okuyanlar hatırlar. 9 yıldır filan tanışıyoruz. Yaklaşık 1 yıllık ilişkim vardı Herkes ayrıl kendine yazık edersin demişti.
Çok iyi anlaşıyorduk ama son zamanlarda anlaşamamalar başlamıştı ancak toparlamıştık. Birlikte çok güzel vakit geçiriyor çok eğleniyorduk.
Onun verdiği güveni bana kimse vermiyordu. Ayrıldım 4 gündür görüşmüyoruz. Severek ayrıldık ikimizde. Çok duygusal bir ayrılıktı.
Size sorum şu.. Biraz anlatayım oluru var mı siz de bakın..
2 çocuk biri 4 biri 9 yaşında hatırladığım kadarıyla velayet babalarında. Babaanne bakıyor çocuğa Evlensek karşı tarafa veririm diyordu ama eski eşi evlenirse çocuklara anneannesinin bakacağını söylemişti bana. Şimdi ise onlar da yaşlı çocukların ne olacağı belli olmaz dedi. Ben de aynen şöyle dedim. " anneleri evlenecek sende evleneceksin ve ikinizin de farklı hayatları olacak, o çocuklar aile büyükleriyle büyürken hiç mi annemiz babamız istemiyor bizi diye düşünmeyecek, hiç mi kin beslemeyecekler. Ayrıca yaşlı insanlar kaç yıl boyunca 2 çocuk bakabilir onlara yetişebilir?? Her halükarda çocuklar sana kalacak. " şeklinde konuştum. O da gelecekle ilgili şuandan bişey söyleyemeyeceğini iletti bana. Ancak birbirimizi cidden çok seviyoruz. Beni çocuklarıyla yaşamak gibi bir kararım kesinlikle olamaz. Hatta evde odaları olsun bile istemem demiştim. Çünkü sıfırdan bir evlilik kuracağım demiştim. Bu gibi sebeplerden bitirmenin en iyi karar olacağı kanısına vardık. Çocuklarının vebalini de almak istemem. Onlarla yanyanayken arkadaş gibiyim çocukları severim zaten genelde ama aynı evde değil tabiki.
Ancak şu 4 gündür berbat hissediyorum. Akıl hocam, her an konuştuğum, neredeyse her akşam ve haftasonu buluştuğum birisi yok..
Bazı arkadaşlar çivi çiviyi söker muhabbeti yapıyorlar biriyle görüş diye tavsiyede bulunuyorlar ancak şuan o kadar yeni ki.. İçim almaz hiç kimseyi. Bazı arkadaşlarım da kendine 1 ay süre ver kimseyle görüşme filan da diyor. Her neyse.. Ve ona yazmamak için aramamak için kendimi çok zor tutuyorum... Onun gibi bana güven verebilecek biri karşıma çıkar mı bunu da bilmiyorum ve her gece rüyamda görüyorum. Onu çok ama çok özlüyorum.. Gözlerim doluyor bazen. İleride sıkıntı yaşamamak için ayrıldım ancak ilerde belki kötü biri çıkacak karşıma ve belki çok kötü olaylar yaşayıp onu bıraktığım için pişman olucam bilemiyorum. Kndimce iyi insan olmaya çalışıyorum. Ama çok karışığım. Ona yazmamak için zor tutuyorum kendimi. Hatta bugün neredeyse yazacaktım.
Nolurr bi fikir bi akıl verin. Dayanamayıp yazmaktan da, onsuz kalmaktan da korkuyorum....
Ek olarak: İlk başta ilişkiye başlamak istememiştim ama çocuklarla aynı evde yaşamayacağız. Ben ayarlayacağım diyerek beni zar zor ikna etti. Ayrılırken bunu öngörseydin keşke de hiç başlamasaydık dedim kendisine de..
