- 23 Haziran 2018
- 334
- 189
- 18
Ben 24 yaşındayım ve bir buçuk ay önce üniversiteden mezun olup eve döndüm. Ailemin yanına döndüğüm için mutluyum ama bu daha ne kadar devam etcek evden bir kere çıkınca bir daha insan ailesiyle olmak istemiyormuş ne kadar düşkün olursa olsun .. Tek başımayken kendi düzenim kendi kurallarım kendi hayatım vardı ama şimdi başkalarının kurallarına hayatına uymak zorunda kalıyorum ve bu canımı sıkıyor evimiz kalabalık iş güç bitmiyor suanlık işe girip çalışamam kpss ye hazırlanmam lazım nerden bakılırsa 2 yıl daha ailemleyim ve bu sevmediğim şehirde.. En önemlisi üniversite okuduğum şehirde bir sevgilim vardı aklım onda kavuşmamız imkansız benim gitmem onun gelmesi imkansız nedenini sormayın.her şey üst üste geldi ve şuan çok kötü boşluktayım kaçıp gitmek istiyorum içimi ateş basıyor ömür boyu bu şehirde durucam düşüncesi mahfedyo beni eğer atanıp gidemezsem. hayatımın atta gezdiğim günleri bitip eşeğe geçiş yaptıgım günlerim başladı öyle görüyorum mutsuzum nasıl kabullenebilirim ne yapabilirim hiç bilmiyorum evden çıkmak istemiyorum hiç arkadaşım yok sevgilimi çok seviyorum ama uzak ve bizim imkansız bir ilişkiydi onun yarası daha çok üzüyor beni zaten. Yaşadığım şehri zerre sevememiştim halada sevmiyorum. Alışır mıyım bu durumda tek ben miyim hiç bilmiyorum sürekli kitap okuyorum müzik dinliyorum ve aglıyorum özlüyorum ..
yavaş yavaş alıştım islerimi yoluna koydum sonra erkek arkadaşımın yanına kaçar kaçar giderdim binbir yalanla
sigara ictigimi ailem bilmiyoru bir de o derdim vardi 
gerci hala bilmiyorlar uzulurler diye soylemedim. Evlendik de kurtulduk 
ama sabret geçiyor yavaş yavaş uyum sağlıyor insan.
