Kendimi yalnızlaştırdım mı bu seçim benim miydi yoksa artık insanlar mı benden ümidi kesti bilemiyorum.Bu bir iç dökme be arkadaşlar. 5 yılı aşkındır evliyiz.11 yıldır beraberiz.Aşık olarak evlendik.İkimizde çalışıyoruz.Eylülde inişli çıkışlı evliliğimizin 6.yılı. Eşimin evlendikten sonra bir sene iyi enerjisi tavan, bir sene içine kapanık duvar gibi halleri denge bırakmadı bende.Çocuk olmaması icin korundu.Sonra istedi üzerine gitmedik olur sandık uzun sürdü olmadı.Tedaviyi istemedi.Her konuda muhteşem anlaşıyoruz fakat ilişkimizde tıkandık.Bi süredir ayrı yaşıyoruz.Onun özlemesi gerekmiş.Tamam belki benim içinde iyi olacaktı Fakat özlemye fırsat bırakmıyor sürekli arama sorma sabah işe bırakıp akşam alma,gece gelme aramalar.Böyle nasıl özlenir??Sırtımı dönsem tavır alsam konuşmasam da psikologa gidiyor düzeleceğine söz veriyor.Çocuğumun olmasını istiyorum eşimi de seviyorum ama yoruldum,toparlamaktan.İş bi yandan eş bi yandan.Dönmesini istiyorum ama tuhaf bir eksiklik var onda dokunmaya bile bazen tahammülü yok.Bazen de kendi beni ilgi delisi yapar. Uçlardan düşmekten yoruldum.Monoton hayatımızı renklendirme için bile hazır değilim bana süre verirmisin diyor.Ne kadar daha süre vereceğim.Yada bu şekilde özlem olur mu,sanmıyorum. İstediğim tek şey şu aşamaları geçip çocugumuzu kucağıma almam bunu söylediğimde haklısn hayatım her şey güzel olacak diyor.O süre gelmiyor.Ömrüm geçti ya.Düşündükçe kendimi sakinleştiriyorum.Boşu boşuna yıllarımız geçiyor.
İlk dediğim cümle kendimi yalnızlaştırmak da şu ki,kimseye tahammülüm kalmıyor.Kimseyle görüşesim gelmiyor. Çevremde 1-2 kişi var.Onlarda detay bilmez.Kazık yediğim içinde dostlarım çok az.Hep dik güçlü olmaya çalışmak,işyerinde gülmek iyi geliyor bazen.Ama bir an geliyor tv de çocuk görsem mutlu aile görsem dağılıyorum.Mutlu olmalıyız biz bunu haketmiyorduk. Böyle olacağını hiç düşünmemiştim..