Merhaba, sorunum babam. 30 yaşındayım kendimi bildim bileli bize olan zulmü bitmedi. Kendisi çalışmıyor hasta ama sağlam zamanlarında da çalışmıyordu çalışsa dahi milletle kavga edip 1 ay bile dolmadan işten çıkıyordu. Babam çalışamadığı için evi ben geçindiriyorum fakat çalıştığım günden beri eve ne kadar vermem gerektiğini, kendime ne kadar almam gerektiğini kendisi belirliyor. İlk başlarda vicdan yapıp evi geçindiriyorum sonuçta fazlada versem zoruma gitmiyordu ama baktım bana sadece yol parası+çocuğa verilecek harçlığı veriyor maaşımı net söylememeye başladım. Yıllık izne çıkmadım birikim yaptım biraz da kredi çekip araba aldım kendime. Kredi taksitleri benim maaşımdan ödeniyor bunu büyük bir lütufmuş gibi sunup sana araba aldıka getiriyor her seferinde.
Maddi konuları da geçtim, maaşımın hepsini de vermeye razıyım artık. Babamın anneme yaptığı zulümün haddi hesabı yok. Kardeşlerimle bize de zamanında çok çektirdi, çocukken ses etmezdik korkardık ama zamanla karşı çıkmaya, hakkımızı savunmaya başladık böyle böyle bize artık eskisi gibi karışmamaya başladı çünkü bize bir şey yaptırmaya çalıştığında karşısında hakkını savunan, gerektiği yerde sesini yükselten birileri vardı ama annem ne olursa olsun hakkını savunamıyor.
Bugün yine bir konuda fikir uyuşmazlığı olmuş, annem de "para yok şu an sıkışığız, nasıl yapalım biraz rahatlayınca yaparız" demiş. Annemin üzerine yürümüş, dövmeye kalkmış. Benim dediğimi nasıl yapmazsın diye. Bir sürü borca girdim, sırf onu emekli etmek için ama bir şey istediğinde para yok lafını anlamıyor. Nora bulur, nora getirir. Sürekli dilinde bu. Eve geldim yine kavga gürültü. Sinirlerim zaten bu ara iyice yıprandı. Normalde aşırı uysal olan ben ufacık konulara aşırı tepkiler vermeye başladım. Çok sinirli, agresif bir yapıya büründüm. Neyse eve geldim sesleri dydum eve girmemele cinnet geçirmem bir oldu. Bağırmaktan sesim kısıldı. Kendimi kaybettim. Annem hasta, o halde peşinden koşup bebek gibi bakıyor, ilaçlarını ihmal etmiyor yediği önünde yemediği arkasında hala annemin hasta haliyle onu dövmeye kalkıyor. Bu bir değil iki değil. Annemin yediği dayakları anlatsam, annenden peygamber sabrı varmış dersiniz.
Buna benzer yüzlerce olay var. Anlatsam roman olur. Kara kara düşünüyorum çözüm bulamıyorum.
Ekonomik özgürlüğünü eline almış bir kadınım. Evden ayrılayım diyorum, ayrılırım da umrumda değil beni silmesi. Ama sorun bana yaptıkları değil, anneme yapılanlar. Zaten evden ayrılsam annemi dşünmekten kafayı yerim.
Diğer çözüm, Babamın psikolojik tedavi görmesi desem ki zaten uzun yıllardır psikolojik tedavi görüyor. Bir sürü ilaç kullanıyor.
Anneme boşan diyorum ilk bir kaç saat yarın adliyeye gidiyorum diyor sonra nasıl boşanıcam o ne yapacak, kardeşlerin ne olacak diye düşünüyor.
30 yaşındayım, evlenmeyi şu an için düşünmüyorum belki bunun altında annemiyalnız bırakmama isteği de yatıyor olabilir, neşeli, hayata her zaman pozitif bakan biriyim fakat böyle durumlar olunca hayattan soğuyorum. Siz söyleyin ne yapayım ben? Siz olsanız ne yapardınız?
