Uzaktan 2.5 yıllık ilişkim var. O 33 yasında ben 27. Geçen yıla kadar gelecek hayalim var gibiydi ama son bir yılda iyice azalarak kayboldu. Beklenti içine girip hiçbir şeyin gerçekleşmemesinden midir nedir artık tlfda konuşasım gelmiyor, buluşasım gelmiyor. Onunla aynı evde yaşayamayacakmışım gibi hissediyorum. Geçenlerde tlfda dedim; bazen senden sıkılıyorum diye. O da buluşamadıgımız içindir yoksa yanyanayken iyiyiz dedi. Halbuki alakası yok. Yanyanayken de sıkılıyorum hiçbir şey konusmuyor, ben bir şey anlatıyorum boş boş hmm yapar. Beni en çok sogutan sebep; annesinin beni istemedigini benden saklaması oldu. Çünkü annesi geçen yıl vefat ettiginde beni ne cenazede ne de cenaze sonrası ailesinin etrafında istemedi. Gelme dedi. Ben gitme planları yapıyordum, anneme gidicem dedim. Annem de kendini kaptırıyosun demişti, o an anneme kızdım ama annem haklı cıktı. Böyle bir cenaze anında nasıl bunu der demiştim ama megersem karsı tarafın umrunda degilmişim. Zaten kaç yıldır sevgiliyiz ablaları önüne düşüp bu kız kim gidelim isteyelim vs demiyorlar herhalde. Artık sogudum yani, İstanbul'da tek basıma yasadım. Hiç bilmiyordum istanbulu. Hep gelecek evlenicez ordan kurtulucam diye bekliyordum ama hep hayal satmış. Öldürmeyen acı güçlendirdi, tek olmaya alıştım ve ondan da sogudum. Yanımda gereksiz gibi geliyor artık. Gözüme de çirkin geliyor her şeyi batıyor.