Yeni evlendim. Tam 10 ay oldu. Sanırım evlilikte yaşanabilecek bütün problemleri hızlandırılmış bir şekilde 10 aya sığdırmayı başardık. Eşim beni çok seviyor. Görücü usulü evlendik. Üniversite 4. sınıf 2. dönemde yani yaklaşık 5 ay içinde eşimle tanışma, isteme, nişan, düğün oldu. Ben tüm bu hazırlıklar arasında alttan dersler bıraktım ve öğretmen olma şansımı 1 sene erteledim.
Evet gelelim soruna. Tabi ki eşimin ailesi. Eşim babasını yıllar önce kaybetmiş, annesi ve ablası ile yaşamaya başlamışlar. Bu arada eşim sekiz kardeş ve benden 8 yaş büyük. Tabi eşim idealleri için evlenmeyi geciktirdikçe birbirlerine tamamen bağlanmışlar. Öyle ki ablasını eşimin karısı zannetmeyen yoktur. Her şeyini o yapmış, onunla tatillere gitmiş, onunla gezmiş...vs. Eşimin annesi ise hala kadını anlayamadım. Kadın, çocuklarına ufacık bir ilgi göstermiyor, onlarla konuşmuyor, normalde çocuklar annelerine nazlanır bu ailede ise tam tersi, çocuklar annelerinin her dediğini yapıyor. Diğer abiler ve ablalar evli ve en büyükleri babamla yaşıt. En küçük ablası hala evli değil ve tüm abi ve ablaları onları bizim ailenin bireyi sayıyorlar. Yani biz 2 kişilik bir aile olduğumuzu söylesek de onlara biz bakmak zorundaymışız
Bugüne kadar çok olay yaşadık; o kadar çok ki ben yazmaktan siz okumaktan yorulursunuz. Ancak sonuçta evlenirken çok safmışım, her şeyi oluruna bırakmışım, ne ağzım laf yapmış, ne insanlara kendimi anlatabilmişim. Şu an eşim ailemden nefret ediyor. Ben de onun ailesinden. Ancak eşim bunu dışa vuruyor, bense içime atıyorum. Kimseye de halimi anlatamıyorum. Ablam yok kız kardeşim yok. Annemle dertleştim ve şu an yaşanan bir çok olaya o sebep oldu, eltilerimden akıl alayım dedim onlar da görümceme laf taşımışlar ve ortalık iyice karıştı.
Her gün ağlıyorum. Artık olayları akışına bıraktım. Hiç bir şeye itiraz etmiyorum. Ne derlerse evet diyorum, tamam diyorum. Bu olaylar nereye kadar böyle devam eder bilmiyorum. 1 seneyi dolduracağız ama ben sanki 10 sene yaşadım. Tek avantajım onlardan uzakta olmam. Ne yüzlerini görüyorum, ne de seslerini duyuyorum.
Evet gelelim soruna. Tabi ki eşimin ailesi. Eşim babasını yıllar önce kaybetmiş, annesi ve ablası ile yaşamaya başlamışlar. Bu arada eşim sekiz kardeş ve benden 8 yaş büyük. Tabi eşim idealleri için evlenmeyi geciktirdikçe birbirlerine tamamen bağlanmışlar. Öyle ki ablasını eşimin karısı zannetmeyen yoktur. Her şeyini o yapmış, onunla tatillere gitmiş, onunla gezmiş...vs. Eşimin annesi ise hala kadını anlayamadım. Kadın, çocuklarına ufacık bir ilgi göstermiyor, onlarla konuşmuyor, normalde çocuklar annelerine nazlanır bu ailede ise tam tersi, çocuklar annelerinin her dediğini yapıyor. Diğer abiler ve ablalar evli ve en büyükleri babamla yaşıt. En küçük ablası hala evli değil ve tüm abi ve ablaları onları bizim ailenin bireyi sayıyorlar. Yani biz 2 kişilik bir aile olduğumuzu söylesek de onlara biz bakmak zorundaymışız
Bugüne kadar çok olay yaşadık; o kadar çok ki ben yazmaktan siz okumaktan yorulursunuz. Ancak sonuçta evlenirken çok safmışım, her şeyi oluruna bırakmışım, ne ağzım laf yapmış, ne insanlara kendimi anlatabilmişim. Şu an eşim ailemden nefret ediyor. Ben de onun ailesinden. Ancak eşim bunu dışa vuruyor, bense içime atıyorum. Kimseye de halimi anlatamıyorum. Ablam yok kız kardeşim yok. Annemle dertleştim ve şu an yaşanan bir çok olaya o sebep oldu, eltilerimden akıl alayım dedim onlar da görümceme laf taşımışlar ve ortalık iyice karıştı.
Her gün ağlıyorum. Artık olayları akışına bıraktım. Hiç bir şeye itiraz etmiyorum. Ne derlerse evet diyorum, tamam diyorum. Bu olaylar nereye kadar böyle devam eder bilmiyorum. 1 seneyi dolduracağız ama ben sanki 10 sene yaşadım. Tek avantajım onlardan uzakta olmam. Ne yüzlerini görüyorum, ne de seslerini duyuyorum.