- Konu Sahibi _sekerpare_
- #1
kızlar merhaba .bu sitede 4 aya yakındır bu bölümü takip ediyorum .yazıp yazmama konusunda kararsızdım. ama bazen insan yakın çevrsinden arkadaşlarından deilde tanımadığı insanlardan daha çok yakınlık görüyor.burda onu gördüm. ben eşimi16 yıldır tanıyorum 11 yıldırda evliyiz. gerçekten iyi bir adam onu seviyorum .ama benim sırtımda 23 yaşımdan beri bir kambur var....adı diyabet...lanet olası hastalık... rabbime hiç isyan etmedim etmemde inançlı birisiyim. ama bu öyle bir hastalıkki görünüşte hiçbişey yok gibi ama sizi içten içe bitiriyor.evliliğimizi de etkiliyor artık oğlum bile (8yaşında)anne bugün neren ağrıyor diye kalkıyor yataktan .cinselliğimiz olumsuz etkileniyor evime eşime yetemediğimi onlara yük olduğumu hissediyorum bazen. bir evllik terapistine gidiyoruz ayrıca rutin kontrollerimede gidiyorum .ama hep yorgunum hayata tutunurum normalde ama bir yerde tıkanıyorum .eşimin aileside ayrı bir dert eğitimsiz anlayışsız insanlar .birde kalbalık aile beklenti hiç bitmiyor.imdaat diyesim geliyor.35 yaşındayım ama sağlık sorunlarım beni yaşlandırdı. geniş insan olmak istiyorum ama fıtratım bu deil.herşeyi takıyorum .zaman zaman yardım alıyorum ama başa dönüyorum yine.. bu yaşta böyleyim sonum ne olur diye düşünmeden edmiyorum
olur böyle seylerkaydirigubbakcemile3kaydirigubbakcemile3