mantigim ayrilmayi kabul etmesede hislerim birseylerin dogru olmadigini yolunda gitmedigini hep sinyallerini veriyordu ama iyi dusunmeye calistigim icin yuvamin dagilmasini istemedgim icin kondurmuyordum..bu aksam tartismamizda anladimki ben onun icin hicbirsey ifade etmiyorum hicbir kiymetim degerim yokmus bu yuzden zaten sorumluluk almiyor kendini zora getirmiyor surekli benim fedakarlik yapmami bekliyormus..belkide bu kavgalar iyice gozu acti.ve onsuz bi hayat kurmaya calisicam belki zaman alabilir ama vazgecmemem en dogrusu