- Konu Sahibi krizantem42
-
- #1
güzel dilekleriniz ve yorumlarınız için teşekkür ediyorum...
evet evlilik gerçekten de emek,sabır,hoşgörü istiyo ama bende bunlar var mı bilmiyorum... belki de doğum sonrası durumdan ötürü şu an sınırdaymışım gibi hissediyorum... burda tüm detaylardan bahsetmek olanaksız tabi ki.. anlattığım sorunlarda mutlaka benim de payım var bunu biliyorum... ben de ona karşı ilgisizim... ama içimden gelmiyo açıkçası... bazen onu artık sevmediğimi bile hissediyorum... onun da benim lohusalık psikolojime karşı hiç bir şekilde anlayışı olmadı... ve çok yalnız bıraktı beni herşeyle tek başıma savaştım... onun da beni sevmediğine inanıyorum artık... geçenlerde ayrılalım dediğimde "ama efe var ortada" dedi... yani çocuk bizim evli kalma nedenimiz onu anlıyorum bu sözden... işte burda çocuk nasıl etkilenir onu bilemiyorum... yani boşanmış olmak mı onu daha çok üzer yoksa böyle bir ailede yetişmek mi?
tüm herşeyi denemenize rağmen (karşılıklı) hala bu sorunlar devam mı ediyor?
yoksa iki taraf da karşılıklı ilgisizlik,sevgisizlik göstererek an'ı mı yaşıyor?
1.5 yıl çok kısa bir süre. bu süre zarfında pes etmek ne kadar doğru? :bbo:
oturup düzgünce bu giidişat hakkında bir konuşma yaptıktan sonra ağızdan "boşanma" lafı çıkmalı.:1ninca:
yazdıklarınız kadarı ile iki tarafında birçaba harcadığını göremedim ben:1ninca:
merhaba arkadaşlar... bu benim ilk mesajım... sizlerin samimiyetine inanarak kimseyle paylaşmadığım sorunlarımı burda anlatmaya karar verdim...
yaklaşık 1,5 yıllık evliyim... hemen hemen her evlilikte olduğu gibi bizde de güzel başlamıştı... derlerdi insanlar evlenince değişir şaşırır kalırsın diye inanmazdım "neden değişsin ki çok doğal samimi davranıyo" derdim... bilmiyorum belki ben de değiştim... ilk tanıştığımız gibi davranmıyorum belki... evet en önemli sıkıntım eşimdeki değişiklikler... hem de bu kadar kısa zamanda... cicim ayı gibi bir sürecimiz olmadı bizim... ilk aylar sürekli kavga ve tartışmayla geçti... bu sürede bana karşı ne kadar kaba kırıcı olabileceğine şahit oldum... ve hiçbirşey eskisi (yani ilk tanışmadaki gibi) olmuyor bir türlü...cinsel hayatımız bana göre çok renksiz ve monoton...yeni doğum yaptığım için bayadır yok zaten... zaten eşimin de cinsel ilişki harici bana yaklaştığı olmamıştır hiç... "aşkım, canım" gibi sözleri en son balayında duymuştum sanırım... bunun üzerine bir de 1,5 ay önce bir bebeğimiz oldu ve çalışmaya ara vermek durumunda kaldım... bu benim psikolojimi daha da altüst etti... şu an bir çıkmazdayım anlayacağınız... çocuğum için bazı şeylere katlanmak istiyorum ama bir yandan da çok mutsuzum... bana karşı inanılmaz ilgisiz ama çocuğuna ve evine karşı sorumlu Allahtan... ayrıca benim yanımda başka bayanlara çok rahat bakabilecek kadar da cesur...
sormak istediğim şu... çocuk için mutsuzluklara katlanmak ne kadar doğru? yani oğlum hissetmiyor mudur annesinin mutsuzluğunu? fisfisfis
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?