bunları içimden atmam gerek.

merhabalar, çok aktif kullanmadığım bu hesabımda birkaç gündür çektiğim sosyal eksikliği kapatmak için yeniden kullanmaya başladım. sizlerin düzen, verimlilik, ekonomi gibi konularda gelişimlerinizi izleyip motive oluyorum. ama bu sefer bastırdığım problemlerimi içimden atıp mümkünse biraz hafiflemek istiyorum.
2020 başında ben üniversite okuduğum şehirdeyken annem babamdan ayrılma kararı aldı, kötü giden bir evlilik vardı ve annemi destekledim, babam bu durumdan kötü etkilendi. babamın kötü gidişatı annemi endişelendirdiği için haziran gibi yeniden barışmak istedi, ailede kaoslar çıktı, istemeyenler oldu. bu süreçte babamı birkaç kez yanıma almaya çalıştım pandemi yüzünden gelemedi veya engeller çıktı. kardeşim de babamla annemin barışmasını hiç istemedi ama annem vicdan yaptı, bozduğu evi yeniden kurmaya çalıştı. yeni bir ev tuttular. babam evi ilk kez göreceği ve boyasına bakacağı gün, dışarıda bir çardakta arkadaşları ile otururken kalp krizi geçirdi ve vefat etti.
babamın ölüm haberini bi gece yarısı 4te aldım, gece huzursuzluklarım bu yüzden hala geçmedi. hala kendisinden mesaj-arama beklemediğim biri beni aradığında kalbim yerinden çıkacak gibi oluyor ve çok huzursuz oluyorum..
babamın ölümü üzerine kardeşim ve ben annemle yaşamaya başladık. erkek kardeşim bu olaylara çok duygusal tepki verdi ama hiç göstermedi, çok içinde yaşadığı için kötü patladı. şu an psikolojik tedavi görüyor. annem vicdan azabı çektiği için uzun süre atlatamadı.
ben ayakta duran olmak zorundaydım, annemle yaşamaya başlamamın ve diğer şehirdeki tüm hayatımı birden bitirip yenisini kurmamın 20. gününde yeni bir iş görüşmesi yaptım ve olumlu geçti. şu an nispeten iyi bir kolejde öğretmenim. temmuzda babamı kaybedip ağustosta yepyeni bir iş hayatına başlamış oldum fakat nedense kimseye babamı kaybettiğimi söylemedim. ama içimde hep bunun acısını yaşıyordum. sanki söylersem ilgi istiyor gibi olacaktım, söylemezsem de kırılganlıklarımı veya zayıf noktalarımı bilemedikleri için içten içe onlara kızıyordum. çok güçlü ve pozitif durduğum için her şeyle baş edebileceğim düşünüldü sanırım ama iş yerinde haksızlıklar, tatsız birkaç ufak şey yaşadım. bu süreçte eve kapanmalarda asosyalliğim arttı, bulunduğum şehirde arkadaş diyebileceğim 2 kişi var ve hiçbir akrabamla görüşmek istemiyorum. kimse ile görüşemiyorum, konuşamıyorum.. kimseye de ne ailemden ne babamdan söz edemedim. bu konudan bahsedersem ağlayacak gibiyim ve bunu yaşamak istemiyorum.
neyse, eve kapanmalar ile kilo almaya başladım.. şu an hayatımdaki en yüksek kilomdayım.. tahmin edebileceğiniz üzere mutsuzluğum her kilo ile biraz daha artıyor.
bu süreçte ailem covid geçirdi, amcam covid geçirdi, eniştem vefat etti, 3-4 hafta önce amcam vefat etti. şu an babamın yanında yatıyor.
kardeşim geçen hafta motor kazası geçirdi, durumu şükür iyi.
bu arada bunlar olurken çalıştığım okuldaki öğretmenler ve personelden her her hafta birilerinin yakınları vefat ediyor. psikolojilerimiz pek iyi değil, bakanımız farklı bir gezegende mi yaşıyor emin değilim.. ama gerçekten yıprandık.
ama neden böyle oluyor?
her umutlandığımda kötü bir şey oluyor ve hep olmaya devam edecek gibi. bunları o kadar uzun süredir içimde tuttum ki, birilerinin fikirlerini ve yaşanmışlıklarını duymaya ihtiyacım var sanırım.
çok uzun oldu, özür dilerim

merhaba,
kayıplarınız için üzgünüm, mekanları cennet olsun.
çok zor şeyleri üst üste yaşamışsınız, yorulmanız, üzülmeniz, karışmanız, kızmanız, her duygu çok çok çok normal.
bu kadar güç şeyin üstesinden gelmeye çabalıyorsunuz, belli ki güçlü birisisiniz siz. ama kendinize çok yüklendiğinizi düşündüm. zaten güçlüsünüz ve zaten çabalıyorsunuz ancak diğer yandan sizin de biraz durmaya, acınızı yaşamaya ve belki ağlamaya ihtiyacınız olabilir. yasınızı ertelemeyin lütfen. bunlar sizi güçsüz kırılgan yapmaz. kendinizin şefkatine ihtiyacınız var bence.
hepsi geçecek, geride kalacak ve daha az acıyacak. zaman ve şefkat

mehlika_ .!.:

merhaba,
kayıplarınız için üzgünüm, mekanları cennet olsun.
çok zor şeyleri üst üste yaşamışsınız, yorulmanız, üzülmeniz, karışmanız, kızmanız, her duygu çok çok çok normal.
bu kadar güç şeyin üstesinden gelmeye çabalıyorsunuz, belli ki güçlü birisisiniz siz. ama kendinize çok yüklendiğinizi düşündüm. zaten güçlüsünüz ve zaten çabalıyorsunuz ancak diğer yandan sizin de biraz durmaya, acınızı yaşamaya ve belki ağlamaya ihtiyacınız olabilir. yasınızı ertelemeyin lütfen. bunlar sizi güçsüz kırılgan yapmaz. kendinizin şefkatine ihtiyacınız var bence.
hepsi geçecek, geride kalacak ve daha az acıyacak. zaman ve şefkat

Genişletmek için tıkla...

çok teşekkür ederim, bu mesajı yazarken ve sizin yazdığınızı okurken son 1 senedir dökmediğim kadar göz yaşı dökmüş olabilirim. paylaşmak biraz daha iyi geliyor, umarım hepsi geçecek

bence artık önce diyet ve önünüze bakmalısınız. kendinize yeni planalar yapmalısısnız..

Siz de psikolojik destek alsanız bana depresyonda gibi geldiniz, yasınızı yaşamayı ertelemeyin.

Başınız sağolsun. Başa çıkılması zor şeyler yaşamışsınız. Ama bu sonsuza kadar sürmeyecek. Acınız azalmaya başlayacak bir noktada. Zamanın gücüne inanın. Ve siz bu süreçten çok güçlü bir kadın olarak çıkacaksınız.

Sadece biraz durun ve akışta kalın. Bazen aşırı yorulduğunuzda kendinizi akışa bırakmak iyidir. Panik halinde değil sağduyulu kararlar vermenize yardımcı olur. Felaketler üzerine düşünmeyin.

Herkes hayatı boyunca pek çok acı, pek çok kayıp yaşıyor. Sizinki biraz üst üste gelmiş. Sizin de bunları bu şekilde yaşamanız varmış kaderinizde. Yapacak bir şey yoksa kabullenin ve acınızı sonuna kadar yaşayın. Yaşayın ki sonra daha güçlü şekilde ayağa kalkabilesiniz. Sabırlar diliyorum size.

Babanız öldüğünde hayatını toparlıyorum o yüzden sıkıntıya girmeyin küs ve perişan olse daha üzücü olurdu ama bu haliyle olması biraz teselli etmeli sizi. Basınız sagolsun gercekten kötü ve zor bir imtihan
Güçlü bir kadınsınız ancak bu kadar güce gerek var mı bırakın insanlar teselli etsin sizi. İş yerinde alklı selim birilerine babamı yeni kaybettim deseniz bas saglıgı dinleseler bence iyi gelir Size de.
Derhal işe girmiş olmanıza sevindim bu mesgale ii gelir size. Evde olsanız daha zor olacaktı.
Covşd yüzünden ne ocaklar döndü Allah bunu basımıza musallat edenleri kahrı perişan etsin innsallah

Büyük talihsizlikler ve kayıplar yaşamışsınız başınız sağ olsun. Acınızı üzüntünüzü içinizden gelerek yaşamanız gerekir kendinizi bastırmayın ağlamak geliyorsa içinizden ağlayın bastırılan duygular daha zor yok oluyor ve zarar veriyor. Mutluluk paylaştıkça çoğalır ama bunda paylaştığınız kişide önemli, üzüntü ve acıların ise paylaştıkça azaldığına inanıyorum hatta gün geliyor o konuları ağlamadan anlatabilcek kıvama geliyor insan sadece biraz zaman ve birkaç insanla dertleşmeye ihtiyacınız var sabredin.

Carolyn .!.:

fakat nedense kimseye babamı kaybettiğimi söylemedim. ama içimde hep bunun acısını yaşıyordum. sanki söylersem ilgi istiyor gibi olacaktım, söylemezsem de kırılganlıklarımı veya zayıf noktalarımı bilemedikleri için içten içe onlara kızıyordum.

Genişletmek için tıkla...

Ben babami hatırlamam bile ama şimdi bile konusu açıldıkça konusuldukca kötü oluyorum asla saklamayın o zamn daha kötü olur. İlgi istiyor falan olmazsınız sadece size oyle geliyor

Carolyn .!.:

merhabalar, çok aktif kullanmadığım bu hesabımda birkaç gündür çektiğim sosyal eksikliği kapatmak için yeniden kullanmaya başladım. sizlerin düzen, verimlilik, ekonomi gibi konularda gelişimlerinizi izleyip motive oluyorum. ama bu sefer bastırdığım problemlerimi içimden atıp mümkünse biraz hafiflemek istiyorum.
2020 başında ben üniversite okuduğum şehirdeyken annem babamdan ayrılma kararı aldı, kötü giden bir evlilik vardı ve annemi destekledim, babam bu durumdan kötü etkilendi. babamın kötü gidişatı annemi endişelendirdiği için haziran gibi yeniden barışmak istedi, ailede kaoslar çıktı, istemeyenler oldu. bu süreçte babamı birkaç kez yanıma almaya çalıştım pandemi yüzünden gelemedi veya engeller çıktı. kardeşim de babamla annemin barışmasını hiç istemedi ama annem vicdan yaptı, bozduğu evi yeniden kurmaya çalıştı. yeni bir ev tuttular. babam evi ilk kez göreceği ve boyasına bakacağı gün, dışarıda bir çardakta arkadaşları ile otururken kalp krizi geçirdi ve vefat etti.
babamın ölüm haberini bi gece yarısı 4te aldım, gece huzursuzluklarım bu yüzden hala geçmedi. hala kendisinden mesaj-arama beklemediğim biri beni aradığında kalbim yerinden çıkacak gibi oluyor ve çok huzursuz oluyorum..
babamın ölümü üzerine kardeşim ve ben annemle yaşamaya başladık. erkek kardeşim bu olaylara çok duygusal tepki verdi ama hiç göstermedi, çok içinde yaşadığı için kötü patladı. şu an psikolojik tedavi görüyor. annem vicdan azabı çektiği için uzun süre atlatamadı.
ben ayakta duran olmak zorundaydım, annemle yaşamaya başlamamın ve diğer şehirdeki tüm hayatımı birden bitirip yenisini kurmamın 20. gününde yeni bir iş görüşmesi yaptım ve olumlu geçti. şu an nispeten iyi bir kolejde öğretmenim. temmuzda babamı kaybedip ağustosta yepyeni bir iş hayatına başlamış oldum fakat nedense kimseye babamı kaybettiğimi söylemedim. ama içimde hep bunun acısını yaşıyordum. sanki söylersem ilgi istiyor gibi olacaktım, söylemezsem de kırılganlıklarımı veya zayıf noktalarımı bilemedikleri için içten içe onlara kızıyordum. çok güçlü ve pozitif durduğum için her şeyle baş edebileceğim düşünüldü sanırım ama iş yerinde haksızlıklar, tatsız birkaç ufak şey yaşadım. bu süreçte eve kapanmalarda asosyalliğim arttı, bulunduğum şehirde arkadaş diyebileceğim 2 kişi var ve hiçbir akrabamla görüşmek istemiyorum. kimse ile görüşemiyorum, konuşamıyorum.. kimseye de ne ailemden ne babamdan söz edemedim. bu konudan bahsedersem ağlayacak gibiyim ve bunu yaşamak istemiyorum.
neyse, eve kapanmalar ile kilo almaya başladım.. şu an hayatımdaki en yüksek kilomdayım.. tahmin edebileceğiniz üzere mutsuzluğum her kilo ile biraz daha artıyor.
bu süreçte ailem covid geçirdi, amcam covid geçirdi, eniştem vefat etti, 3-4 hafta önce amcam vefat etti. şu an babamın yanında yatıyor.
kardeşim geçen hafta motor kazası geçirdi, durumu şükür iyi.
bu arada bunlar olurken çalıştığım okuldaki öğretmenler ve personelden her her hafta birilerinin yakınları vefat ediyor. psikolojilerimiz pek iyi değil, bakanımız farklı bir gezegende mi yaşıyor emin değilim.. ama gerçekten yıprandık.
ama neden böyle oluyor?
her umutlandığımda kötü bir şey oluyor ve hep olmaya devam edecek gibi. bunları o kadar uzun süredir içimde tuttum ki, birilerinin fikirlerini ve yaşanmışlıklarını duymaya ihtiyacım var sanırım.
çok uzun oldu, özür dilerim

Genişletmek için tıkla...

Içinizi dökmek istediniz sizi cok iyi anlıyorum hayat devam ediyor bazen guzel bakmak gerekir haksizliklara, yasadiklariniz geride kaldı babanıza bol bol dua etmektwn ve onun hayri icin bir seyler yapmaniz size icinize iyi gelecektir bu surecte anneniz ve kardesinize zaten destek oluyormussunuz guclu kalin hayat devam ediyor ❣

Carolyn .!.:

merhabalar, çok aktif kullanmadığım bu hesabımda birkaç gündür çektiğim sosyal eksikliği kapatmak için yeniden kullanmaya başladım. sizlerin düzen, verimlilik, ekonomi gibi konularda gelişimlerinizi izleyip motive oluyorum. ama bu sefer bastırdığım problemlerimi içimden atıp mümkünse biraz hafiflemek istiyorum.
2020 başında ben üniversite okuduğum şehirdeyken annem babamdan ayrılma kararı aldı, kötü giden bir evlilik vardı ve annemi destekledim, babam bu durumdan kötü etkilendi. babamın kötü gidişatı annemi endişelendirdiği için haziran gibi yeniden barışmak istedi, ailede kaoslar çıktı, istemeyenler oldu. bu süreçte babamı birkaç kez yanıma almaya çalıştım pandemi yüzünden gelemedi veya engeller çıktı. kardeşim de babamla annemin barışmasını hiç istemedi ama annem vicdan yaptı, bozduğu evi yeniden kurmaya çalıştı. yeni bir ev tuttular. babam evi ilk kez göreceği ve boyasına bakacağı gün, dışarıda bir çardakta arkadaşları ile otururken kalp krizi geçirdi ve vefat etti.
babamın ölüm haberini bi gece yarısı 4te aldım, gece huzursuzluklarım bu yüzden hala geçmedi. hala kendisinden mesaj-arama beklemediğim biri beni aradığında kalbim yerinden çıkacak gibi oluyor ve çok huzursuz oluyorum..
babamın ölümü üzerine kardeşim ve ben annemle yaşamaya başladık. erkek kardeşim bu olaylara çok duygusal tepki verdi ama hiç göstermedi, çok içinde yaşadığı için kötü patladı. şu an psikolojik tedavi görüyor. annem vicdan azabı çektiği için uzun süre atlatamadı.
ben ayakta duran olmak zorundaydım, annemle yaşamaya başlamamın ve diğer şehirdeki tüm hayatımı birden bitirip yenisini kurmamın 20. gününde yeni bir iş görüşmesi yaptım ve olumlu geçti. şu an nispeten iyi bir kolejde öğretmenim. temmuzda babamı kaybedip ağustosta yepyeni bir iş hayatına başlamış oldum fakat nedense kimseye babamı kaybettiğimi söylemedim. ama içimde hep bunun acısını yaşıyordum. sanki söylersem ilgi istiyor gibi olacaktım, söylemezsem de kırılganlıklarımı veya zayıf noktalarımı bilemedikleri için içten içe onlara kızıyordum. çok güçlü ve pozitif durduğum için her şeyle baş edebileceğim düşünüldü sanırım ama iş yerinde haksızlıklar, tatsız birkaç ufak şey yaşadım. bu süreçte eve kapanmalarda asosyalliğim arttı, bulunduğum şehirde arkadaş diyebileceğim 2 kişi var ve hiçbir akrabamla görüşmek istemiyorum. kimse ile görüşemiyorum, konuşamıyorum.. kimseye de ne ailemden ne babamdan söz edemedim. bu konudan bahsedersem ağlayacak gibiyim ve bunu yaşamak istemiyorum.
neyse, eve kapanmalar ile kilo almaya başladım.. şu an hayatımdaki en yüksek kilomdayım.. tahmin edebileceğiniz üzere mutsuzluğum her kilo ile biraz daha artıyor.
bu süreçte ailem covid geçirdi, amcam covid geçirdi, eniştem vefat etti, 3-4 hafta önce amcam vefat etti. şu an babamın yanında yatıyor.
kardeşim geçen hafta motor kazası geçirdi, durumu şükür iyi.
bu arada bunlar olurken çalıştığım okuldaki öğretmenler ve personelden her her hafta birilerinin yakınları vefat ediyor. psikolojilerimiz pek iyi değil, bakanımız farklı bir gezegende mi yaşıyor emin değilim.. ama gerçekten yıprandık.
ama neden böyle oluyor?
her umutlandığımda kötü bir şey oluyor ve hep olmaya devam edecek gibi. bunları o kadar uzun süredir içimde tuttum ki, birilerinin fikirlerini ve yaşanmışlıklarını duymaya ihtiyacım var sanırım.
çok uzun oldu, özür dilerim

Genişletmek için tıkla...

Başınız sağ olsun öncelikle çok kolay şeyler yaşamamamissiniz.emin olun geçecek inşallah bende çok yakınlarımi kaybettim dua edin ve ailenize destek olmaya çalışın.elbet bu süreçler sizi yoracaktir.