Merhaba. Aksam konunuzu okudum ama yazamadım bir türlü. Benim kardeşim atipik otizm teshisliydi. 4 5 yaşına kadar hiç konuşmadi. O zamanlar otizm bilinmediginden teşhis cok gec aldi. Bahsettiginiz benzer davranislar atipik otizmde dereceye gore olabiliyor.
Biz eğitime giderken bile kardeşimin annemi cok kere cekistirdigini, istedigi olmayinca tepindigini. Ve cok daha fazla şeyleri hatirliyorum. Egitimlerle, sevgiyle şefkatle cok guzel yol katedebileceginizi soylemeye geldim.
Benimde cocuklarim var. Bir anne için özel evladi olduğunu kabullenmek kolay değil biliyorum. İnsanlarin boş soylemleriyle savaşmakta kolay değil, evladinla da. Annemden biliyorum.... Siz olabildigince inatlaşmadan sakin kalmaya çalışarak çözmeye çalışın. Sevdigi birşeyi oyuncak vb. Yaninizda taşısanız belki o gergin sinirli aninda onu sakinleştirir. Ya da birlikte sevdiginiz bir şarkı olabilir başka birşey olabilir. Uzman degilim, sadece benimde kızım otizmin kiyisindan döndü. Kardesimde yasadigim için bazi seyleri erken farkettim. Ergoterapi aldik gecen sene.
Hâlâ benzer takintilari var. Bunlari normal cocuklarda yapabilir, adi çocuktur neticede.
En son yasadigimiz okula onu almaya gittigimde farkli bir bot giydim. Yeni aldim sanmış ve kendisi neden bot giymemis diye bot giymek istedi. Ayaginda bot yok diye kucağıma gelmek istedim otobuste bana bir sürü laf soyledi herkes bana bakti

ama asil sebebini ben biliyorum. Kardesiyle beni kiskandigi icin yapiyor. Bir muddet kucagimda tasiyip daha sonra yuruttum ve botumun eskiden kalan bir bot oldugunu anlattim biraz daha sakinlesti. İlgisini başka yöne cekince de unuttu tamamen