Bunu ancak yaşayan bilir.. Yaklaşık 2 sene önce benzer durumdaydım, onun tarifi yok gerçekten..Evet diyorsunuz ölüm var, hastalık var, daha ne acılar var bu hayatta ama bu yıkım bambaşka.. üzerinden onca zaman geçti şu an inanılmaz mutluyum, hayatımda her şey yolunda ama o dönemi hatırlayınca resmen içim ürperiyor..
Sadece şunu söyleyeyim hiçbir acı ilk gün ki gibi kalmıyor yavaş yavaş azalıyor içindeki yangın sönüyor. Hani o taş varmış da boğuluyormuş hissi var ya sanki oradaki taş erimeye başlıyor gibi küçük küçük nefes almalar yutkunmalarla normale dönüyor..
Geçecek, sabret. Eğer gerçekten seviyorsa o da mücadele eder bir şeyler yapar. Sen sadece sabret. ( Bir de ben o dönem Tuğçe Işınsu kitaplarını ve ritüellerini uyguladım çok faydalı oldu çok rahatlattı, hiç vaktin yoksa aç bir kaç videosunu izle, ciddi anlamda rahatlatıyor)