Hanımlar,
şiddet gören ve sonrasında kabullenen kadınlara kızıyor, bunları anlattıkları, şiddeti normalleştirdiklerini söyleyip kızıyorsunuz, tamam haklısınız ama burada anlatmazlarsa, nereye başvurabileceklerini, ne yapmaları gerektiğini asla öğrenemezler ki.
Şiddete kızıyoruz ama şiddete maruz kalan kadınlara sözlü şiddetle yanıt veriyoruz, evinde eşinden, burada kızan hemcinslerinden tepki görmekten korkuyorlar.
Şiddet öyle birşey ki bir kadın eşinden şiddet gördüğünü etraftan saklayacak kadar utanıyor, çevremde kimi arkadaşım kimi komşum olan kadınların şiddet gördüklerini ayan beyan anlamama rağmen bana verdikleri, ki ben sormadan cevap verirlerdi hep klasik cevaplardı, kimi havuz kenarında düştüğünü, kimi kapıya çarptığını söylerdi izleri açıklamak için.
Kendine bile itiraf edemedikleri gerçeği bir başkasına söylemek zordur, çevrende de sürekli şiddet görenler varsa ve sana ne yapacaksın işte seviyor ama arada sinirleniyor, bende çok üstüne gittim sinirlendi vurdu sözlerini duyan bir kadın bunu herkesin yaşadığını düşünmesi ve susması normal, çünkü o çevresinden böyle tepkiler alıyor, benzer hayat hikayeleri dinliyor, bir süre sonra da şiddetin suçlusu olarak kendini görüyor, eşinden türlü hakaretler işiten şiddet gören biri bana böyle savunmuştu yaşadıklarını, ki konu sahibesi çocuğunun endişesiyle susuyor, bana eşinin uyguladığı şiddeti itiraf eden kadınınsa ne çocuk bağı var, ne de ekonomik bağımlılığı ama ayrılmıyor işte.
Bizler, şiddete ölesiye karşı çıkıp tepki gösterenler en azından burada yazdıklarımızı okuyan genç kızlara, evli hemcinslerimize şiddetin haklılığı olmadığını, şiddete maruz kalırlarsa ne yapmaları, nerelere başvurmaları gerektiğini anlatsak yazılanlar rehber olsa olmaz mı?
Bir kadın bile yazılanlardan güç alsa, hayatını yeniden kursa güzel olmaz mıydı?
Suçlamak kolay, şiddete sessiz kalanı suçlayalım birlikte ama bir yararı olmuyor, aksine anlatıp yol göstermemizi isteyenlerin cesaretini kırıyoruz gibi geliyor bana.
