Merhaba hatunlar,
Şunu fark ediyorum ki, ne zaman bi duygusala bağlasam, batsın bu dünya modunda olsam login yapıp kendimi bdv de buluyorum...
Birazdan anlatacaklarıma ben bile inanamıyorum, ama oldu işte.
İş ile ilgili 3 günlüğüne Ankara’ya geldim. Bilenler bilir, istifa etmeden önce de Ankara’da yaşıyordum. İnsanın memleketi benimsediği yer, o kadar anı yaşanmışlık zaten duygusalım... eskişehir yolundaki avm yi bilen bilir, evime yakın olduğu için orada çok takılırdım. Bugün öğlen işim bitti, Tam da indirim zamanı, dışarı zaten buz gibi, gezeyim nostalji yapayım dedim.
Meşhur kahvecide sıra bekliyorum, tam sıra bana geldi, arkamdan bir ses “hanfendinin sade olsun”, şok oldum. Benim tam tamına 2,5 senemi yiyen, var mı yok mu belli değil, benle flörtözken sonradan öğrendigim kadarıyla birkaç kişiyi idare eden ve sonrasında şok bir hızla 4 ay tanıdığı bir kızla evlenen kişi...
“Mesaiyi yemişsin” dedi, gözlerim doldu ya agzım büzüldü, artık ankarada mesaim yok diyebildim. Demesin mi, aaa ben zaten senin arabanı hiç göremiyorum artık (evlerimiz yakındı), dur hemen oturalım konusalım vaktşn varsa...
Sonra telefonla aradı birilerini, işini iptal etti gel oturalım dedi.
Diyorum ki kızım İpek bu herif evli ya evli... ama resmen mala bağladım ve oturdum. Konuştuk...
zaten kulağıma gelen bişeyler vardı, aynılarını gözlerime baka baka dedi. Şunu dedi ya, “ben belamı buldum” ( ahın tuttu der gibi)
Çok acele etmiş, mutsuzmuş, kendi hayatını mahvetmiş, iki kere boşanmanın eşiğinden dönmüş fln filan.
Ben de kusura bakma ama Allahın sopası yok diyebildim...
sonrası 4 saat süren eski sohbetler. Şunu yapardık, bunu yapardık, en çok da her şeyi hatırlaması içimi yaktı.
Ayrılırken de, yolun bahtın açık olsun umarım mutlu olabilirsin dedim.
içim de buz gibi oldu. Başım çatlıyor.
Biraz önce de whatsappa gelen bir mesaj, tüm numarasını, sosyal hesaplardan hepsinden silmişken, Ankara ile ilgili bir video.” Numaranı silmedim dedi, ankaraya geldikçe haber ver arada da olsa görüşelim, her zaman insanın yanında olmasını isteyeceği bir karaktere sahipsin”dedi. Ben de görüşür müyüz, nasıl ve ne şartlarda olur bilemem ama bahtımız açık olsun ikimizin de dedim.
Duygusal boşluğunu doldurmaya çalıştığı kesin...
ama bu nasıl bir rastlantıdır, kader mi bilmiyorum.
Ama “ben belamı buldum” demesi hem içimi buz etti, hem de yaktı, kırdı.
Tabiki de sütsüz değilim görüşeyim, bu konuda şükür hata yapmam aklım da ahlakım da başımda. ama kötü etkiledi. O zamanlar çektiğim aşk acısını hatırladım, fenaydı.
Ankara’ya mutlu gelmiştim ben, keşke rastlamasaydım
Şunu fark ediyorum ki, ne zaman bi duygusala bağlasam, batsın bu dünya modunda olsam login yapıp kendimi bdv de buluyorum...
Birazdan anlatacaklarıma ben bile inanamıyorum, ama oldu işte.
İş ile ilgili 3 günlüğüne Ankara’ya geldim. Bilenler bilir, istifa etmeden önce de Ankara’da yaşıyordum. İnsanın memleketi benimsediği yer, o kadar anı yaşanmışlık zaten duygusalım... eskişehir yolundaki avm yi bilen bilir, evime yakın olduğu için orada çok takılırdım. Bugün öğlen işim bitti, Tam da indirim zamanı, dışarı zaten buz gibi, gezeyim nostalji yapayım dedim.
Meşhur kahvecide sıra bekliyorum, tam sıra bana geldi, arkamdan bir ses “hanfendinin sade olsun”, şok oldum. Benim tam tamına 2,5 senemi yiyen, var mı yok mu belli değil, benle flörtözken sonradan öğrendigim kadarıyla birkaç kişiyi idare eden ve sonrasında şok bir hızla 4 ay tanıdığı bir kızla evlenen kişi...
“Mesaiyi yemişsin” dedi, gözlerim doldu ya agzım büzüldü, artık ankarada mesaim yok diyebildim. Demesin mi, aaa ben zaten senin arabanı hiç göremiyorum artık (evlerimiz yakındı), dur hemen oturalım konusalım vaktşn varsa...
Sonra telefonla aradı birilerini, işini iptal etti gel oturalım dedi.
Diyorum ki kızım İpek bu herif evli ya evli... ama resmen mala bağladım ve oturdum. Konuştuk...
zaten kulağıma gelen bişeyler vardı, aynılarını gözlerime baka baka dedi. Şunu dedi ya, “ben belamı buldum” ( ahın tuttu der gibi)
Çok acele etmiş, mutsuzmuş, kendi hayatını mahvetmiş, iki kere boşanmanın eşiğinden dönmüş fln filan.
Ben de kusura bakma ama Allahın sopası yok diyebildim...
sonrası 4 saat süren eski sohbetler. Şunu yapardık, bunu yapardık, en çok da her şeyi hatırlaması içimi yaktı.
Ayrılırken de, yolun bahtın açık olsun umarım mutlu olabilirsin dedim.
içim de buz gibi oldu. Başım çatlıyor.
Biraz önce de whatsappa gelen bir mesaj, tüm numarasını, sosyal hesaplardan hepsinden silmişken, Ankara ile ilgili bir video.” Numaranı silmedim dedi, ankaraya geldikçe haber ver arada da olsa görüşelim, her zaman insanın yanında olmasını isteyeceği bir karaktere sahipsin”dedi. Ben de görüşür müyüz, nasıl ve ne şartlarda olur bilemem ama bahtımız açık olsun ikimizin de dedim.
Duygusal boşluğunu doldurmaya çalıştığı kesin...
ama bu nasıl bir rastlantıdır, kader mi bilmiyorum.
Ama “ben belamı buldum” demesi hem içimi buz etti, hem de yaktı, kırdı.
Tabiki de sütsüz değilim görüşeyim, bu konuda şükür hata yapmam aklım da ahlakım da başımda. ama kötü etkiledi. O zamanlar çektiğim aşk acısını hatırladım, fenaydı.
Ankara’ya mutlu gelmiştim ben, keşke rastlamasaydım