Çalışan anneler yüreğinizi nasıl avutuyorsunuz :(

anlıyorum canım seni
işim çok yorucu değil çok zaman sorunumda yok
bazen işler yoğun olmazsa erken çıkıp gidebiliyorum evime
hafta sonu 2 günde izinliyim onuda oğluma ayırıyorum
bu zamanlar geçecek inşallah
çok yıpratıyor beni ama elimden gelen bişey yok :5:

Canım benim o zaman hiç kendini o kadar yıpratma çünkü o seni çok iyi anlar senin evden gittiğin için üzülmen bebeğinide üzer..
Bak sen yine oğluna ayırabilecek yeterli zaman bulabiliyorsun. Ben sana neler yaşadığımızı anlatayım.
Sabahları 6 da kalkardım o uyurken ama ben kapıyı örttüğüm an uyanırdı yada es kaza onun uyuduğu odan da bir şey almam gerekirse uyanır birde sevimli sevimli yüzüne bakardı oyun oynamak isterdi yada emmek isterdi gitmiyim diye. Bazen yarıda bırakır servis kaçmasın diye kaçar gibi giderdim arkamdan ağlardı. Çoğu zaman o uyanmasın en azından arkamdan ağlamasın diye hırsız gibi çıkardım evden.
Bütün gün ya 1 ya 2 kez arayıp napıyor diye sorabilirdim. Bazen hiç arayamazdım çünkü müşteri beklemez ama evde benim miniğim beklerdi nasıl olsa..
Akşam mesai çıkacak diye ödüm kopardı çünkü mesaiye kalırsam bir de akşam trafiği eve ancak o uyuduktan sonra gelebilirdim o yüzden oğluma annem baktığı halde bakıcı bakıyor diyip erken yani normal saatim olan 5 te çıkardım çünkü o halde bile köprü trafiği ile eve ancak 6 buçuk 7 gibi gelebiliyordum.
Eve geldiğimde genelde tam yemek saati oluyor daha üzerimi değiştiremeden yemek yedirmeye çalışıyordum onda da ya yemek istemiyor yada yedikten sonra kusuyordu sinirimden ağlıyordum yada annemle tartışıyorduk.Hergün hemen hemen bu şekilde geçiyordu.
Ayrıca haftada sadece bir gün izin yapıyordum o da haftanın hangi günü olacağı belli değildi 12 gün aralıksız çalıştığımı biliyorum. O izin günlerininde nasıl geçtiği malum..
Şimdi bu şekilde çalışma koşullarında oğluma ayıramadığım zamanın acısını çıkartıyorum. İşten ayrıldım çünkü bu böyle gitmezdi..
Ama sabah 8 de gidip akşam 6 da evime geleceğim, stresi az, haftanın iki günü tatil yapabileceğim resmi tatilleri gerçekten tatil olan (son 1 yıldır tüm resmi tatillerde çalıştım bayramlarda bile) adam akıllı bir işim olsaydı inanın hiç vizdan azabı çekmez çocuğuma ayırdığım zamanın keyfini çıkartırdım.
O yüzdenişimizin ve size kalan zamanın kıymetini bilin canım.
Ben oğlum 3 yaşına gelene kadar ona bakacağım ama sonrasında mutlaka çalışacağım. Allahın izniyle ama bu sefer ölümüne çalışmak değil keyifine çalışmak olsun istiyorum :)
 
Canım benim o zaman hiç kendini o kadar yıpratma çünkü o seni çok iyi anlar senin evden gittiğin için üzülmen bebeğinide üzer..
Bak sen yine oğluna ayırabilecek yeterli zaman bulabiliyorsun. Ben sana neler yaşadığımızı anlatayım.
Sabahları 6 da kalkardım o uyurken ama ben kapıyı örttüğüm an uyanırdı yada es kaza onun uyuduğu odan da bir şey almam gerekirse uyanır birde sevimli sevimli yüzüne bakardı oyun oynamak isterdi yada emmek isterdi gitmiyim diye. Bazen yarıda bırakır servis kaçmasın diye kaçar gibi giderdim arkamdan ağlardı. Çoğu zaman o uyanmasın en azından arkamdan ağlamasın diye hırsız gibi çıkardım evden.
Bütün gün ya 1 ya 2 kez arayıp napıyor diye sorabilirdim. Bazen hiç arayamazdım çünkü müşteri beklemez ama evde benim miniğim beklerdi nasıl olsa..
Akşam mesai çıkacak diye ödüm kopardı çünkü mesaiye kalırsam bir de akşam trafiği eve ancak o uyuduktan sonra gelebilirdim o yüzden oğluma annem baktığı halde bakıcı bakıyor diyip erken yani normal saatim olan 5 te çıkardım çünkü o halde bile köprü trafiği ile eve ancak 6 buçuk 7 gibi gelebiliyordum.
Eve geldiğimde genelde tam yemek saati oluyor daha üzerimi değiştiremeden yemek yedirmeye çalışıyordum onda da ya yemek istemiyor yada yedikten sonra kusuyordu sinirimden ağlıyordum yada annemle tartışıyorduk.Hergün hemen hemen bu şekilde geçiyordu.
Ayrıca haftada sadece bir gün izin yapıyordum o da haftanın hangi günü olacağı belli değildi 12 gün aralıksız çalıştığımı biliyorum. O izin günlerininde nasıl geçtiği malum..
Şimdi bu şekilde çalışma koşullarında oğluma ayıramadığım zamanın acısını çıkartıyorum. İşten ayrıldım çünkü bu böyle gitmezdi..
Ama sabah 8 de gidip akşam 6 da evime geleceğim, stresi az, haftanın iki günü tatil yapabileceğim resmi tatilleri gerçekten tatil olan (son 1 yıldır tüm resmi tatillerde çalıştım bayramlarda bile) adam akıllı bir işim olsaydı inanın hiç vizdan azabı çekmez çocuğuma ayırdığım zamanın keyfini çıkartırdım.
O yüzdenişimizin ve size kalan zamanın kıymetini bilin canım.
Ben oğlum 3 yaşına gelene kadar ona bakacağım ama sonrasında mutlaka çalışacağım. Allahın izniyle ama bu sefer ölümüne çalışmak değil keyifine çalışmak olsun istiyorum :)

canım yaa boşver o zaman iyikide bırakmışsın işini keyfini çıkar o zaman
çocuğunla birlikte bu zamanın kıymetini bil
inşallah işe başlayacağın zamanda koşullar senin lehine olur
çok içten temennim duamdır bu inan bana

hem çalışırsın hemde çocuğun büyümüş sana karşı daha anlayışlı bir hale gelmiş olacak.
inşallah gelecek onlar için daha iyi olur
hepimizin derdi onların hayatı
acaba daha ne yapabilirim onun için diye yıpratıyoruz kendimizi
 
aslında bazen rahatım mutluyum bazende böyleyim
sürekli gelgitler yaşıyorum
son günlerde çok bunalmamın ana nedeni şu
oğlum çok duygusal
(belkide bana çekti bende çok duygusalım,biri bana bağırsa oturur ağlarım)
mesela duygulu bir şarkı dinlerken veya bazen ben evde şarkı söylerim oğluma
hemen gözleri dolar sarılır ağlar
birde dünkü olay olunca kafa çok karıştı
acaba çalıştığım içinmi bu çocuk sürekli duygusal
benden uzak kaldığı içinmi duygusal oluyor diye düşünmeye başladım

onun kişiliği böyle biliyorum ama gelgitler yaşadığımda aklıma gelmeyen kalmıyor
ve sonuç kendimi suçlu hissediyorum

Canım bence böyle durumlarda danışabileceğin bir psikolog sana çok yardımcı olacaktır. Birde bu psikolg aynı zamanda çocuk psikoloji konusunda da uzmansa hem oğlun hem kendin için destek alabilirsin..
Ben işi bırakmadan 6-7 ay kadar önce psikologa gitmeye başlamıştım. Neler yaşadığımız anlattıkça tarafsız olarak çok güzel değerlendiriyor aynı zamanda hangi konuda nasıl davranmam gerektiği konusunda da çok yardımcı oluyordu. Hatta oğlumda bazı davranışların normal olmadığı konusunda psikoloğum gözümü açtı saolsun. İşten ayrılana kadar ki o sancılı süreçte de çok yardımcı oldu.
Bence kendini hassas hissediyorsan duygusal açıdan bunu oğluşunda da görüyorsan destek alabilirsin bundan çok daha normal hiö bir şey olamaz yıpratma kendini bitanem yawww

Seni anlıyorum canım, bende oğlum 1 yaşına girince işime döneceğim.Çok zor olacak ayrılmak.9 ay karnımda, 12 ay kucağımda, artık bi parçam o benim.Ev hanımlarına özeniyorum, bence çok şanslılar.Allah çalışan annelere yardım etsin, gerçekten ihtiyacımız var.
Bende arkadaşlara katılıyorum 6 ay sadece anne sütü deyip, 2.ayın sonunda doğum iznini bitirmek, ikiyüzlülük bu

Canım çok haklısın tüm yazdıklarını katılıyorum 1 tanesi hariç..
Ev hanımlığının özenilecek bir yanı yok inan..
Çalışırken evde olsam oğlumla şunu yapardım bunu yapardım diye hayaller kuruyorsun ama evde olunca bazı şeyler yine senin düşündüğün gibi olmuyor. Ayrıca ev hanımlığı çalışmaktan daha zormuş bana öyle geldi.. Onca yıl çalıştıktan sonra sudan çıkmış balığa dönüverdim..
Ama oğlum için bunada alışıcam zamanla..
İnşallah maddi açıdan zor günler yaşatmaz rabbim bize..
 
normalde hiç oğluma yansıtmam
evim ne halde olursa olsun o uyuyana kadar iş yapmam
hep onunla oynarım konuşurum herşeyi anlatarak yaşarım
çok akıllıdır hiç bana zorluk çıkarmaz
ama dünkü olay beni çok sarstı

canım haklısın aslında çevremdekilerde etkiledi beni
birde bir yere gezmeye gidiyoruz
sanki ben kötü biriymişim gibi
mesela bişey oluyor oğlum ağlayıp bana geliyo hemen ordakiler anne çalışıyor ya çocuk özlüyor ya annesini fazla görmüyor ya vs vs başlıyorlar

öyle yapmaya çalışacam bundan sonra

benim elitimde çok der. ama sadee lafta kalır bağlılığı. bense güler geçerim.
 
................................ düzelltim
 
Son düzenleme:
kesinlikle çalışan anneler ile arkadaşlık etmelisin canım, benim annemin çevresi de hep böyleydi tabi. benim arkadaşlarımın anneleri ev hanımıydı mesela, ona ble dikkat etmek laızm çocuğun psikolojisi açısından. çocuğun da çalışan annelerin çocuklarıyla arkadaşlık etsin ,kendini daha iyi hissedecektir.

yaşadığım bir olayı anlatayım size. annem çalışıyor yine okulda. ben erken gelmişim üst komşunun kızıyla yaşıtız oyun oynamaya çıktık. onun bir de 2 yaşında kız kardeşi var, annesi ev hanımıydı. namazında niyazında kapalı bir hanım. onların evine çıktık bi sebepten hatırlamıyorum şimdi, kadın gezmeye gitmiş. küçük olan kız evdeymiş. yatak odasında bir kolundan iple yatağa bağlanmış durumda yatıyor. bu ne böyle dedim? 7 yaşındayım ben o aklımla şok olmuştum. kız düşse, kolu kesilecek resmen. annesi hep öyle yaparmış meğer. normalmiş onlara. :53:
inanmıyorum ya . ne anneler var allahım

oğluma teyzesi bakıyor bazen annemgildede kalıyor eminim çok iyi bakılıyor bundan hiç kaygım yok

bütün ev hanımlarına saygım sonsuz ama
maalesef bazı kesimler çalışan annelere nedense iyi gözle bakamıyorlar
gereksiz kırıcı sözler sarfediyorlar
çalışan anne olmak çok zor bu zoru başardığımız için
takdir edileceğimize birde üstümüze geliyorlar


allah bu günleri kolay atlatabilmemiz için bize yardımcı olsun inşallah
biraz kıskançlık birazda bencil olduğumuzu düşünmeleri bunun sebebi. kendimizi için çalıştığımız düşünüyolar.


kızlar bilmiyorum sizlerde de oluyormu ama
bakın oğluma teyzesi bakıyor defalrca diyorum iyi bakıyor eminim ama
bazen bunalınca aklıma şeytan giriyor
acaba oğlumun bir sıkıntısı varmı teyzesi ona nasıl davranıyor
ne yedirdi yedimi vs gibi şeyler geliyo aklıma niye böyle oluyor çok üzülüyorum
ama oğlum teyzesini görür görmez atlıyor kucağına onu kıskanıyor bazen çok seviyor
bunları görünce de diyorum çocuk kötü bişey yaşasa böyle severmi onu diye

acaba benim psikolojik destek mi almam lazım bu düşüncele normal midir sizce
aynı şeyler benimde aklıma geliyo canım. bakıcımı çok seviyor anneanne diyor ama bazen acaba kızıyormu diye düşünüyom. bi kaç kere kamera yerleştirmek istedim ama olmadı. vaz geçtim. istersen sen kamera olayını bi dene . ama insan biraz çekiniyo. ya farekeder bana karşı tavrı değişirise diye .

arkadaşlar merhabalar hepinize
öncelikle çok üzgün ve hayatta sadece kızı için yaşayan bir anneyim..
bu konuda o kadar çok doluyum ki... hepinizi gerçekten çok iyi anlıyorum..
anlıyorum ama çare olmadığını düşünüyorum.
benim gibi düşünen varmı aranızda bilmiyorum ama benimde annelik hislerim;
daha kızımı 58 günlükken bıraktım 2 aylık olmasına 2 gün vardı...:(
vicdanım sızlıya sızlıya bıraktım.mecburdum çalışmaya mecburumda...:(
1 ay kayınvalidem baktı kendi evimde,olmadı yapamadık vs.. (çoookk uzun hikaye)
şuanda annem veya kızkardeşim (henüz 14 yaşında) bakıyolar..bugün tam 7 aylık kızım.
5 aydır alışamadım çalışmaya hep gel gitlerdeyim.bırakayım mı işimi bırakmayayım mı?
ölüyorum vicdan azabından.kıyamam ben ona..eksik olmuyo gözyaşlarım yemek yemiyor süt içmiyor..
aç yavrum daha 7 aylık biliyor beni. çok kızıyorum.her yer bas bas bagırıyor ilk 6 ay anne sütü diye veriyolar 3 ay izin adaletmi bu kızlar ya? çoookkkkkkkkkkk kıskanıyorum ev hanımlarını etrafımda görmek istemiyorum onlar bana her zaman farklı gelecekelr eminim... kim ister yavrusu bırakmayı.ahh bırakmak zorunda kalanlar UTANSIN..şuanda işyerindeyim halan aglıyorum.kimsenin beni anlıycanıda sanmıyorum.çok şeye kızıyor bazen lanet okuyorum.
her akşam eve gittiğimde kızımın gözlerine baktıgımda;bana nasıl kızgın baktıgını anlıyorum:(
2 aylıktı ya.. öldürüyo bu durum beni.bu bölümü okurken dedim benden çok varmış...
üzülüyorum yavrularımıza.umarım bize kızmazlar anlarlar bizi.şu yönden rahatım annem bakıyor kayınvalide değil.rabbim büyük.tşk ederim hepinize
bakıcı tutma imkanın yokmu canım. çok iyi insanlar var. imkanın varsa araştır iyice


ayrıca kızlar şunu söyleyim. benim oğlum 9 yaşında . oda ilk başlarda ağlardı ama şimdi çalış anne diyor. çünkü maddi olarak daha iyi imkanlara sahip. ilk 3 yaş çalışmamızı istemiyolar. ayrılmak zor geliyo ama 5 ten sonra inanın onlar için çalışmamız avantaj.
 
benımde kızım 4 yasında 4 yıldır kayınvalıdem bakıyordu.Annem İzmirde Oturuyor.Eylüşüm Annemle İzmir'e Gitti.Kendi İsted.Sımdı cok ozluyorum.canım sıkkın bılmıyorum ısteee
 
aslında bazen rahatım mutluyum bazende böyleyim
sürekli gelgitler yaşıyorum
son günlerde çok bunalmamın ana nedeni şu
oğlum çok duygusal
(belkide bana çekti bende çok duygusalım,biri bana bağırsa oturur ağlarım)
mesela duygulu bir şarkı dinlerken veya bazen ben evde şarkı söylerim oğluma
hemen gözleri dolar sarılır ağlar
birde dünkü olay olunca kafa çok karıştı
acaba çalıştığım içinmi bu çocuk sürekli duygusal
benden uzak kaldığı içinmi duygusal oluyor diye düşünmeye başladım

onun kişiliği böyle biliyorum ama gelgitler yaşadığımda aklıma gelmeyen kalmıyor
ve sonuç kendimi suçlu hissediyorum

Canım, zaten yabancı biri bakmıyormuş ki bebeğine..
Seni görünce heyecanlanması ,bazen ağlaması, ksıaca seni özlemesi çok doğal..
Eğer çalışmak zorundaysan kendini suçlu hissetmeyeceksin..
Ben de kızım 8 aylıkken anneme bırakıp, işime döndüm.
Şimdi kızım 5 yaşında.
Evden birlikte çıkıyoruz, birlikte giyiniyoruz, çok memnun halinden. Akşam olunca anlatıyoruz bribirimize, o gün neler yaptık..
Okulda arkadaşları ile sorunları oluyor, mesela bir arkadaşı onun kıyafetini beğenmemiş. Bu tarz şeyler. Ben de ona fikir veriyorum, onu düşünmeye teşvik ediyorum. EBeğenseydi ne değişcekti senin için, gibisinden. Elimizde birer çay, resmen dedikodu yapıyoruz ana-kız. Hiç "çalışan anne stresim" kalmadı benim ve inan 2 sene evveline kadar seninle aynı durumda, belki senden beterdim psikoloji olarak..

Ama gel gör ki 2. bebeğimi bekliyorum..
Artık annemden uzağım.. (üvey annem bu arada, annem rahmetli oldu 20 sene önce)
Yabancı bir bakıcı bulmak zorunda kalacağım, gözüm arkada olacak gerçekten..:59:
Bu çok başka bir psikolojiymiş, annem bakarken boşuna stres yapıyormuşum. Ne gerek varmış vicdan azabına..
İnan senin durumunda da hiç gerek yok, kaldı ki iş koşulların esnekmiş, daha ne..
Ben ise kararsızım, evimizi aldık, borcumuz yok. Tek maaşa düşmek kötü, ama bakıcıya da 1000 tl'den az vermeyeceğim. Biraz tutumlu davranırsam eşimin maaşı ile bir sıkıntı olmadan yaşarız, en azından 3-4 sene.
O nedenle doğumdan sonra çalışsam mı-çalışmasam mı konusu kafamı kurcalıyor hakikaten..
Bu arada kurumsal, büyük bir şirkette çalışıyorum, ama inanılmaz erkek egemen..
2 hamilelik yaşadım burada, 2 doğum, 2 doğum izni, 2 süt izni dönemi yaşayacağım.
Tüm bunlar kariyer anlamında "bir kenara konulmak" için yeterli..
Belki birkaç yıl sonra yeni bir yerde yeni başlangıç yaparım,
Kafam karışık..:59:
 
ipektuncer;
günaydınlar herkeze..
ilk çocugundan tecrubeli olman lazım 8 aylıkken bıraktım diyosun izin epey verilmiş bu senin için çok iyi bence,ayrıca anneem diye hitap ediyosun bence öz annen gibi bakacaktır.eminimki aranızda hiçbi sogukluk yok..bunca zaman çalışmışsın bırakma emekli ol derim.bende çalışan anneyim ve kızım dün itibariyle 7 aylık.2 aylık olmamıştı bırakıp gittim halan aglıyorum ölüyorum vicdan azabından..yapacak bişey yok çalışmak zorundayız
 
çalışan bir anne değilim ama olacağım kısmetse ilerde. ama çalışan bir annenin kızı olarak sizi biraz rahatlatıyım istedim.
annem öğretmendi benim, ama öyle rahat bir öğretmenliği olmadı hiç, lisede çalışırdı çok yoğundu, boş günü yoktu hiç. uzak yerlerde olurdu okuldu genelde,babam asker olduğu için de sürekli taşınırdık zaten. bakıcı teyzem vardı benim, babanne dedim kendisine. allah ondan razı olsun, çok severdim. anaokuluna gittim bi süre, annemi beklerken ağlardım bazı akşamları gecikir de ben en son kalan çocuk olursam. ama sonra babannem imdadıma yetişti bi kaç ay, okula gidene kadar.
okul başlayınca da tabi eve geldiğimde ya kimse olmazdı ya da evden çıkarken kimse olmazdı. oturur ödevlerimi yapar,ders çalışır kitap okurdum. tv tek kanal, bilgisayar zaten yok.
bu bahsettiklerim ise,güneydoğuda olağanüstü hal bölgesinde babam görevdeyken oluyordu yani, dışarıdan terörün sesleri gelirdi ben evdeyken. cep telefonu da yoktu tabi.
ama ne oldu biliyor musunuz? ben çok çalışkan, kendine güvenen, yalnız kalmaktan korkmayan(eşim asker olduğu için evde yalnız kalıyorum), başarılı bir iş kadını oldum. çok kitap okuyan, kadının çalışmasının önemini bilen, kocasının babasının eline minneti olmayan biri oldum. kocamdan fazla kazanıyorum. kısa sürede üst düzey bürokraside görev alabileceğim inş.
bunların hepsi annem sayesinde oldu. işten gelir benimle ilgilenir, her türlü boş vaktini bana ve eğtimime harcardı. her kararıma saygı duymayı bildiler, her zor zamanımda yanımda oldular. ve ben küçükken annem çalıştığı için çok gurur duyardım, okula ev hanımı annesi gelen çocuklara hiç özenmedim. çünkü benm annemin okula gelmesine hiç gerek kalmazdı, ben hep başarılıydım. evde biri bana kek yapsın börekle karşılasın diye de üzülmedim. puding yapmayı öğrenmiştim küçücük bir kızken. yetiyordu bana.
vicdanınızı ferah tutun hanımlar, yalnız değilsiniz ve olmayacaksınız da. çocuklarınız ilerde size benim anneme ettiğim gibi teşekkür edecek.:71:
çok duygulandım gerçekten o kadar fedakarlık yapıyoruz inşallah karşılığını görürüz
 
Merhabalar Oğlum ilkokul bire gidiyor.Yarıyıl karnesini aldığımız gün ben çalışıyordum,öğlen sınıf annemizden bir telefon geldi.Sınıfta herkes erken gitmiş ve sadece oğlum kalmış öğretmende sınıf annemizi aramış.Ben hemen etüdü arayıp almalarını söyledim.Akşam etüdten aldığımda oğlum aynen şunları söyledi.Anne herkesin annesi geldi .babası geldi,babaannesi geldi gittiler.Ben hep bekledim ama beni almaya hiç kimse gelmedi.Neden gelmedin?O gün ağlamaktan,vicdan azabından öldüm.Ve bu olaydan 1,5 ay sonra iş yerim kapandı etüdten aldım.O zamandan beri okuldan ben alıyorum.Şimdi ise anne sen ne zaman işe başlayacaksın?Ben etüdümü ve arkadaşlarımı özledim oraya gidicem diyor.Ama şimdide ben iş bulamıyorum.
 
merhaba bayanlar evet ben çalışmayan bir anneyim oğlum şuan 5 yaşını bitirmek üzere ama artık bende çalışmak istiyorum kpss vs adliye sınavları falan falan ben şimdiden oğluma empoze ediyorum geçen gün okulda mesleklerden konuşmuşlar öğrt. annem yazı yazıyor evde kazanıp benim annemde çalışacak demiş. evet ben evde olup oğluma bakmak zorunda idim çünkü benim oğlum hasta doğdu ve 4,5 aylıktı 5,5 saat süren ağır bir ameliyat geçirdi ve ilk 1,5 sene bizim için ölümden beterdi başka kimse bakamazdı ama artık yeter dedim ve bir yerden başladım. birde meryem arkadaşım sana bir kaç tavsiyem olacak sakın sakın ablan ya da kardeşin bakıyormuş çocuğuna ben de aynı şekilde ablamın kızına baktım iki aylıktı geldiğin de sonra ben hamile kaldım ve yedi aylık hamileydim ben onu karnımın üstünde otutturdum hiç gocunmadım sakın ola ki bağırıyormudur kızıyormudur diye düşünme o da çocuğunun annesi sayılır elbetteki yanlış bir davranışında bağıracaktır kızacaktır ama durduk yerde değigl ya da başka bakıcılar gibi dövmez dövemez çünkü o da onun bir parçası kıyamaz şimdi ben kızıma kıyamıyorum kendi çocuğum gibi bana bir daha doğur diyorlar niye ki diyorum benim bir kızım bir de oğlum var yani kardeşi annesi ablası bakanlar sakın ki gözünüz arkada kalmasın onlar sizin gibi bakarlar çocuklarınıza ama içinden çıkmaz mı kötüler tabii ki çıkar ama oda binde birdir be kızlar:64:
 
ipektuncer;
günaydınlar herkeze..
ilk çocugundan tecrubeli olman lazım 8 aylıkken bıraktım diyosun izin epey verilmiş bu senin için çok iyi bence,ayrıca anneem diye hitap ediyosun bence öz annen gibi bakacaktır.eminimki aranızda hiçbi sogukluk yok..bunca zaman çalışmışsın bırakma emekli ol derim.bende çalışan anneyim ve kızım dün itibariyle 7 aylık.2 aylık olmamıştı bırakıp gittim halan aglıyorum ölüyorum vicdan azabından..yapacak bişey yok çalışmak zorundayız

Canım, şu anda koşullarım çok farklı. Şöyle ki:
- Kızıma annem bakmıştı, ama şimdi uzak oturuyoruz ve annem bakamayacak. Yakına taşınmayı bile düşündüm, sırf hafta içi kalmak için bir ev tutmayı. Ama kabul etmiyor bakmayı, yoruldum diyor. Ayrıca eğer bakacak olursa çok ciddi maddi talepleri olacaktır. En az 1000 TL para ister aylık ve ekstralar da ister. Acı ama gerçek, sonuçta öz annem değil. Kızıma baktı 3 sene, toplamda 20 bin TL para biriktirmiş benim verdiklerimle. Ve oğluna bir araba aldı o parayla..
- Kızım için 8 ay izin almıştım, ama bu defa bu kadar uzun izin alamayacağımı düşünüyorum.
- Kızıma hamileyken ev kredisi çekmiştik, çalışmasam çok zorlanacaktık. Şu anda öyle bir mecburiyette yok.

Off ne bileyim, kafam karışık. Çocukların istekleri de bitmiyor bir yandan..
 
Merhabalar Oğlum ilkokul bire gidiyor.Yarıyıl karnesini aldığımız gün ben çalışıyordum,öğlen sınıf annemizden bir telefon geldi.Sınıfta herkes erken gitmiş ve sadece oğlum kalmış öğretmende sınıf annemizi aramış.Ben hemen etüdü arayıp almalarını söyledim.Akşam etüdten aldığımda oğlum aynen şunları söyledi.Anne herkesin annesi geldi .babası geldi,babaannesi geldi gittiler.Ben hep bekledim ama beni almaya hiç kimse gelmedi.Neden gelmedin?O gün ağlamaktan,vicdan azabından öldüm.Ve bu olaydan 1,5 ay sonra iş yerim kapandı etüdten aldım.O zamandan beri okuldan ben alıyorum.Şimdi ise anne sen ne zaman işe başlayacaksın?Ben etüdümü ve arkadaşlarımı özledim oraya gidicem diyor.Ama şimdide ben iş bulamıyorum.

Hay Allah, talihsiz olmuş.. Umarım en kısa zamanda gönlünüze göre bir iş bulabilirsiniz.
Oğlunuz herhalde o gün karne günü olduğu için zor durumda kalmıştır. Çalışan annelerin karne günü, yerli malı haftası, sınıf pikniği gibi organizasyonları elden geldiğince kaçırmaması gerek. Ama zor iş tabi, esnek bir iş olması lazım.
 
Canım, şu anda koşullarım çok farklı. Şöyle ki:
- Kızıma annem bakmıştı, ama şimdi uzak oturuyoruz ve annem bakamayacak. Yakına taşınmayı bile düşündüm, sırf hafta içi kalmak için bir ev tutmayı. Ama kabul etmiyor bakmayı, yoruldum diyor. Ayrıca eğer bakacak olursa çok ciddi maddi talepleri olacaktır. En az 1000 TL para ister aylık ve ekstralar da ister. Acı ama gerçek, sonuçta öz annem değil. Kızıma baktı 3 sene, toplamda 20 bin TL para biriktirmiş benim verdiklerimle. Ve oğluna bir araba aldı o parayla..
- Kızım için 8 ay izin almıştım, ama bu defa bu kadar uzun izin alamayacağımı düşünüyorum.
- Kızıma hamileyken ev kredisi çekmiştik, çalışmasam çok zorlanacaktık. Şu anda öyle bir mecburiyette yok.

Off ne bileyim, kafam karışık. Çocukların istekleri de bitmiyor bir yandan..


öyle canım yaa eksikleri istekleri hiç bitmiyorki çocukların
anne olarakta yüreğimize batıyor bir ihtiyaçlarını alamazsak
 
Hay Allah, talihsiz olmuş.. Umarım en kısa zamanda gönlünüze göre bir iş bulabilirsiniz.
Oğlunuz herhalde o gün karne günü olduğu için zor durumda kalmıştır. Çalışan annelerin karne günü, yerli malı haftası, sınıf pikniği gibi organizasyonları elden geldiğince kaçırmaması gerek. Ama zor iş tabi, esnek bir iş olması lazım.

Teşekkür ederim.İnşallah bulabilirim.:71:
 
aynen bende işe bşaladığımda çok duygusaldım kızımı 2 aylık anneme bıraktım hergün ağlıyordum:( ama daha sonra zaman geçtikçe alışdım kızımla konuşuyorum hergün. ve çalışan anneler çocuklarıyla daha kaliteli zaman geçiriyor. herşey onlar için allah can sağlığı versin herkesin çocuğuna...
 
Ben yüreğimi avutamıyorum vallahi sabahları ona görünmeden kaçarsam sorun yok ama yakalanırsam çok ağlıyor dayanamıyorum işe yürüyerek geliyorum o zamana kadar gözlerim şişiyor ağlamaktan kendimden nefret ediyorum kocamdan nefret ediyorum çocuğuma kendim bakmalıydım bana en ihtiyacı olduğu zamanda onu bıraktım sinirli olması bu yüzden evde başbaşa kalınca sakin oluyor tırnaklarını yiyor duygusal çok kakasını yapamıyor doktor sinirsel dedi ya şaka gibi hepsi benim yüzümden onu bıraktığım için böyle yapıyor biliyorum hala alışamadı insan annesinden ayrı olmaya nasıl alışır ki ben evliyim ama alışamadım bazen çok huysuz oluyor evde oturduğuma değmez iyi ki çalışıyorum diyorum sonrada ama bu çocuk seni göremediği için böyle gergin sinirli diyorum çok üzülüyorum yani işten çıksam diyorum seneye e o zaman da okul başlayacak arkadaşları olacak beni istemeyecek belkide offff kötü yani en güzeli en az 3 yaşına kadar kendin bakacaksın
 
Ben yüreğimi avutamıyorum vallahi sabahları ona görünmeden kaçarsam sorun yok ama yakalanırsam çok ağlıyor dayanamıyorum işe yürüyerek geliyorum o zamana kadar gözlerim şişiyor ağlamaktan kendimden nefret ediyorum kocamdan nefret ediyorum çocuğuma kendim bakmalıydım bana en ihtiyacı olduğu zamanda onu bıraktım sinirli olması bu yüzden evde başbaşa kalınca sakin oluyor tırnaklarını yiyor duygusal çok kakasını yapamıyor doktor sinirsel dedi ya şaka gibi hepsi benim yüzümden onu bıraktığım için böyle yapıyor biliyorum hala alışamadı insan annesinden ayrı olmaya nasıl alışır ki ben evliyim ama alışamadım bazen çok huysuz oluyor evde oturduğuma değmez iyi ki çalışıyorum diyorum sonrada ama bu çocuk seni göremediği için böyle gergin sinirli diyorum çok üzülüyorum yani işten çıksam diyorum seneye e o zaman da okul başlayacak arkadaşları olacak beni istemeyecek belkide offff kötü yani en güzeli en az 3 yaşına kadar kendin bakacaksın

canım yaa,kıyamam ben yavruna
offfff ne zormuş bu yaaa
bazen içim sızlıyor ofiste ağlıyorum
ofiste bir tek benim çocuğum var böyle küçük kimse anlamıyor ki beni
 
cok şükür ki oğlumdan ne kadar ayrı kalıyorum dıye üzülsemde gözüm arkada deil 3 aylıkken işe başladım su an 1 yasına girdi hergün götürüp getiriyoruz ablam bakıyor.evde bırakmak daha zor olurdu heralde bı bakıcıya o zaman nasıl yapardım bılmıyorum.kendım calısmak ıstemıyorum o ayrı mevzu ama oğlum için gönlüm rahat ablam eniştem yeğenlerim kendi kardeşleri gibi bakıyorlar oylekı bazen ben yorulup bunalıyorum ablam bı kere off demedı cocuguma cok şükür:nazar::61:
 
Back
X