Sadece onlar değil anne babasını kaybeden. Sizde bir yas yaşıyorsunuz. Nasıl ki onları düşünüp arıyorsunuz onlar da sizi düşünüp arasın istiyorsunuz. Belki düşünüyorlardır ama sizi iyi ve güçlü gördükleri için arama ihtiyacı duymuyorardır.
Ben sizi anladım. Allah anne babanızı rahmetiyle merhametiyle kuşatsın. Keşke birlikte geçirebileceğiniz biraz daha zamanınız olsaydı. Ama yine doyamazdınız. O zaman da size yetmezdi. Kimseye yetmez. Kimse sevdiğinden ayrılmak istemez.
Siz hayattasınız. Bir evladınız var. Emin olun ne kadar küçük olursa olsun o da istemez.
Allah size bir evlat vermiş, ona sımsıkı sarılın. Onun için yaşayın. Anne babanızı ona anlatın ve onlar için hayır yapın. Onları bu şekilde yaşatın.
Yavrunuzu kime emanet edeceksiniz?
Ne eşiniz ne kardeşleriniz için. Sizi aramayan kardeşiniz yeğenine ne kadar bakar. Bakabilir. Sizi inciten eşiniz çocuğunuza ne kadar iyi bakabilir? Diyelim çok iyi baktı. Ne kadar iyi bakarsa baksın annenin yerini tutar mı.
Sevgi dolu bir anne bir çocuğun tüm boşluklarını doldurur. Çocuğunuz için, kendiniz için bu yaşama sıkı sıkı tutunun.
Ağır bir yas dönemi yaşamışsınız ve devam ediyor. Kimsesiz hissetmenizin nedeni anne babanızın kaybından çok kardeşler ve eşiniz. İçinizi rahatlatması için eşinizle yüzyüze konuşun. Tüm yaşadıklarınızı, kırgınıklarınızı, sınırlarınızı (Kardeşime bir sofra kuramayacaksam ben bu evliliğe neden devam edeyim, onlara kızsan bile bunu söylememelisin gibi) anlatın. Kardeşlerinize de kırıcı olmadan yaşadıklarınızı uzun bir mesajla ifade edin.
Mutlaka bir psikoloğa gidin ve yasınızı sağlıklı bir şekilde yaşayın.
Size sımsıkı sarılıyorum. Kimsesiz değilsiniz. Kimsesizlerin kimsesi Allah var