Merhaba,
En son 1.5 ay oncesı esımle olan konu hakkında paylaşmıştım. Ve sizlerde dusuncelerınızı soylemıştınız. Sımdı tekrardan esımle sorunlar yasıyoruz, nereye kadar gider bilemiyorum. Bir kaç gundur huzursuzlugumuz var. Soyle ki hemen konuya gireyim benim kadınsal sorunum ıcın kadın doguma hastaneye gittik esim ve 2 cocugumla. Sprıal var bende rahatsız ediyor asırı kanamadan farklı korunma yolları denemek ıcın gıttım. Esim araba cocuklarla beklerım sen git hallet isini dedı. Muayenede kansız oldugum cıktı ve sprıal le ilgili sorun oldugunu cıkarmak lazım dedi.nyse hastaneden cıktım arabaya bindim. Esim 2 cocuktan gına gelmiş vaziyette. Bana sordu noldu dıye kansızlık cıktı dedım. Demeye kalmadan yemıyosun tabı birsey dikkat etmiyorsun diye bagırdı birden sustum. Eve geldik soguk ruzgarlar yine uzatmadım. Ertesi gun kandıldı. Mesajlar atıyor bana gonlumu almaya calışıyor birseyler yapıyor. Ama esimin sanki bana karsı bırseyı kalmamış gibi. Ne sevgisi ne saygısı ne hoş muhabbeti soguk duruyor yakında durmuyor. Ben konustum bir kaç sakince anlatmaya calışıyorum. Susuyor. Tek sorumuz esimin susması. İletişim yok cozum yok. Sadece istiyor sarılalım yakınlaşsın bitsin. Olmuyor cunku 2 cocuk var etkileniyor. Neyse kandil gecesi annesı aradı konustu. Sıra benim aileme gelince uyuya kaldı arayamadı. Halbuki demişti ararız dıye. Gece uyandı uyandırsaydın arardık dedı. Dunde oglumun dogum gunuydu. Pasta aldı hediye aldı ogluna ama berbat etti yine. Cunku neden telefonuna bakayım dedim. Ailesı benım oglumu paylaşmış dogum gununu kutluyor. Kaç aydır arayıp sormuyorlar. Biricik yegenım seni Seviyorum lu cumleler.. Hanımlar paylaşmasına birsey demıyorum ama kç aydır arayıp sormamışlar bir kere ne ihtiyacın var diye. Paylaşınca mi hala dayı amca olunuyor yanı manevi anlamda. Kimseden birsey bekledıgum yok. Neyse ben bunu gorunce esime dedım bu ne ne var ki dedı. Dedım hanı bari bı arasalardı oyle resim paylaşınca olmuyor diye. Birden sert sıkışlar yaptı paylaşır nolmuş diye. Ben oyle tepki verdim siye sırf ailesıne benimle konuşmuyor. Ailesine sozum yok ama kendisinin boyle yapması kotu. Sınır krizi gecırdım yine ses yok susuyor. Aglıyorum yok. Cocuklar var. Kıyamıyorum onlara. Gecen gun konustum aglayarak dedım nolur bak 2 cocuk var artık kendi yolumuza bakalım hıc birsey ıcın degmez, ben hasta olamıyorum bu cocuklara kim bakacak sana guvenemıyorum diye. Bir yerden tutuyorum duzelsın etsin diye ugrasıyorum. Koca benı tınlamıyor.guya o birsey yapmıyor ben buyutuyorum. Su an en son ki aile mevzusu dıye ben artık o kadar sustum ki dayanamadım herseyı soyledım. Su an ayrı odada yatıyor uyuyor. Ama ben yanında kalmak istemiyorum. Cocuklarımla ailemin evine gidip akıllanması lazım birsey yapması lazım hanımlar.. Ben yarın ailemin yanına gitmek istiyorum guzelce anlasın herseyı kıymet bilsin. Sizce dogru karar mi ya da ne onerırsınız? Kusura bakmayın cok uzun oldu..
