Psikiyatriden destek alıyorum aslında ama sizlere sormak istediğim şu
İllaki bu yazımı okuyanlar da kendini bi çıkmazın içinde , çaresiz , yapayalnız hissetmiştir , bi acıyı dibine kadar yaşamıştır ya hani böyle zor dönemler yaşayıp atlatan kişilerden tavsiye istiyorum sadece ...
Bu zor süreçleri nasıl , ne yaparak atlattınız ?
Sorunlarımdan birisi bu aslında bende bir bebek kaybettim karnımda bu konu zaten değişik bir psikoloji yaşamayan bilemez derler gerçekten öyleymiş falanca kişi düşük yapmış denilir geçilir ama bunu yaşamak çok acı gerçekten Rabbim size de sabır versin yorumunuz içinde teşekkür ederimNe yaşadınız , nasıl bir durumdasınız bilmiyorum ama ; ben belli bir olgunluğa eriştikten sonra bu kötü süreçler için hep şöyle düşündüm ;"Bu olayı benim yaşamam gerekiyormuş..,çünkü eğer onu yaşamamış olsaydım burada olmayacaktım, bu olgunlukta olmayacaktım, bu düşünce de olmayacaktım." dedim hep. Tabi ki bunu bu acıları yaşayarak öğrendim.
Kötü bir olay yaşadıktan sonra 'Allahım neden böyle, neden ben??..' diyen biri olgunlaşıp 'bunun olması gerekiyordu, benim öğrenmem için olması gerekiyordu. ' demeye başladı.
İnanır mısınız bilmem ama ben şahsen şuna inanıyorum. Yaşadığımız her olay (ölüm hariç tabi ki ) bizim öğrenmemiz için, bize ders vermek için, belki de yaptığımız yanlışların bize cevabı bu olaylar.
Arkama baktığımda Allahım iyi ki de öyle olmuş diyorum,iyiki kavrulmuşum acıdan ve iyiki öğrenmişim ki bu dünyada sevdiklerinin ve senin sağlığından ve varlığından değerli hiçbir şey yokmuş.
Acılar bizi pişirir...piştikçe dersler alırız,hatalarımızı anlarız,zamanı olmadığını anlarız,hayırlısının olmadığını anlarız.İşte o zaman olgunluğa ulaşırız.
2 ay önce herşey yolunda giderken, karnımda 4.5 aylık bebeğimin yaşayamacağını öğrendim, dünyam yıkıldı sandım... ama yıkılmamış... onu kaybettim.. hala daha unutmadım ama hep 'hayırlısı bu imiş' dedim. Şimdi ise işime odaklandım hala onu hatırlatan şeyleri görünce duyunca kötü oluyorum ama yaşıyorum çünkü yaşamak zorundayım. Çünkü çok şükür sevdiklerim yanımda ..sadece diliyorum ki Allahtan zamansız ölüm vermesin hiçkimseye..
Sen de böyle düşün ..umarım geçecek bu yaşadığın da..tıpkı diğer yaşadıkların gibi.
Sorunlarımdan birisi bu aslında bende bir bebek kaybettim karnımda bu konu zaten değişik bir psikoloji yaşamayan bilemez derler gerçekten öyleymiş falanca kişi düşük yapmış denilir geçilir ama bunu yaşamak çok acı gerçekten Rabbim size de sabır versin yorumunuz içinde teşekkür ederim
Kesinlikle büyüğü küçüğü var aynen zor olsada kabullenmek gerekiyor belki dünyaya gelmesi hayırlı değildide Rabbim benden aldı diye kendimi avutuyorum bende alan da veren de Allah sonuçta vardır bir bildiği ...Benzer şeyleri yaşamışız demek ki.. Teşekkür ederim size de sabır diliyorum..
Bebeğimi kaybetmek üzere doğum yaptığım günlerden sonra facebook sayfamda bir arkadaşım 4 yaşındaki yiğeninin fotoğrafını paylaşmıştı,'kaybettik' yazıyordu. Durdum ..ağladım..ağladım.. Ve evet düşündüm, bencilce ama düşündüm acınında büyüğü küçüğü var.(maalesef)
Daha önce forumda yazmıştım sizin için de kopyaladım:
Merhaba, size biraz kendimden bahsetmek istedim. Dunyada var olabilecek en iyi aileye sahibim. Sanirim butun sansimi dogarken aileme sahip olarak bitirmisim. Tamamen sanssizligimdan, yanlis zamanda yanlis yerde olmamdan dolayi alikoyulma, darp, taciz ve tecavuz girisimi yasadim. Merak ederseniz olayi gerceklestiren nispeten iyi sayilabilecek bir ceza aldi. Neyse sonuc olarak beni bulduklarinda bir sure yogun bakimda yattim. Herkes fiziksel olarak iyilesmeme o kadar takilmisti ki psikoloji kismi siraya geldiginde ben tamamen bitik haldeydim. Enkaza donmustum. Okula devam edemiyordum, sokaga cikamiyordum. Insanlarin yuzune bakamiyordum, kimsenin sesine tahammul edemiyordum. Olmek istiyordum ve intihar ettim. Sonrasinda dunyanin en iyi terapisti ile yolum kesisti. Terapinin ilk 3 ayi sadece sustum ve agladim. Aramizda guven olusmasi gerekiyordu ve cok kuvvetli bir bagimiz oldu. Sonraki 3 sene boyunca cok yogun bir terapi gordum.
Bu surecte dedim ki yasananlar benim secimim degildi ama bundan sonra yasanacak olan her sey benim secimim. Ben kendime en iyisini borcluyum. Derslerime sarildim ben de. Liseyi dereceyle bitirdim. Cok iyi bir universite kazandim, master yaptim. Su an yurtdisinda doktora yapiyorum. En onemlisi cok guldum, cok gezdim, asik oldum, birkac dil ogrendim, kendimi bir spor bir muzik aleti konusunda uzmanlastirdim. Hayatimdan calinan her anin yerini baska bir seyle doldurdum.
Yasadiklarim aklima geldiginde, keske boyle olmasaydi dedigimde ne yaptim? Benimle benzer seyler yasamis kadin ve cocuklara destek veren derneklerde gonullu olarak calismaya basladim. Inanin bana bundan daha iyi gelen bir sey daha yok. Insanlarin gozlerindeki ben de iyilesebilecek miyim isiltisini gormekten guzeli yok. Ayni zamanda yasadiklarimi anlatmaktan cekinmedim, cunku ben suclu degilim, yasananlarin hicbiri benim sucum degil.
Sizin de degildi. Size yasatilanlar sizin seciminiz degildi. Ancak bu zamandan sonra yaptiginiz her sey sizin seciminiz. O yuzden bu konudaki farkindaliginiz varken terapi cok mantikli bir yaklasim olur. Benim de anksiyete bozuklugum devam ediyor, kendimi kotu hissettigimde ya da su anki gibi hayatimda koklu degisiklikler oldugunda terapi gormeye devam ediyorum.
Cok uzun yazdim ama inaniyorum ki guclu bir genc kadinsiniz ve her seyin ustesinden gelebilirsiniz.
Sevgiler.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?