selamlar kızlar... aslında hedefime ulaşana dek böyle bir başlık açmayacaktım ancak benim durumumda olup da durumun vehameti karşısında umutsuz olanlar varsa biraz motivasyon sağlamanın geciktirilmemesi gereken bir şey olduğunu düşünüyorum. ben kkya 20 mayıs 2010 gecesi katıldım tam olarak 136 kiloydum. genç kız olduğum günden bu yana hormon problemlerim var ve çocukken başarılı bir yüzücüyken ergenliğimden itibaren sürekli kilo almaya başladım. ama öyle beş altı kilo değil bir ayda on beş yirmi kilo almalar falan... hipofiz, tiroid, yumurtalık vs. hepsinde sorun çıktı. doktorlar sürekli ilaçlar veriyorlar okuyorum kanserojen etkilerini vs. ağlıyorum ama yok kullanmak zorundasın diyorlar. işkolik biri olduğumdan sürekli başarmak istediklerime odaklanıp kendimi bir şekilde uyuşturdum ve arkadaşlarım kendilerine farklı hayatlar kurarken ben yirmi sekiz yaşıma kadar bir tür iş bağımlısı, erkeklerden uzak duran, sağlık problemleri olan, mutsuz ve keyifsiz bir insan haline geldim. insanların en çok aradığı kişilerden biriydim zira her zaman herkesi eğlendiriyordum. neşeliydim hiçbir şeyi takmıyordum vs... ama içimde volkanlar patlıyordu resmen. kendimden nefret etmeye başlamıştım... doktor olan kardeşim 2010 senesinin başında benden yetmiş kiloya inmek için söz istedi 2010un sonuna kadar. tamam söz dedim kendim bile inanmayarak...
sonra ... sonra felaketler gelmeye başladı... şubat ayında domuz gribi oldum. üstüne bir de zatürre... ardından tam iyileştim derken ardı ardına beş kez normal gribe yakalandım bir ayda... o da geçti mart ayında ülser ve migren teşhisi kondu bana... iş hayatında kadro almak için deli gibi uğraştığım üniversitem yan çizmeye başladı... üç yıldır her şeyi paylaştığım her zaman yanında olduğum, ne fedakarlıklar yaptığım ve son altı aydır çok yakınlaştığım bir arkadaşım bana dostum! diye biten bir mesaj attıktan sonra yeni biriyle çıkmaya başladı. bu da yetmedi, ev arkadaşlarımın ayrı eve çıkma projelerinin olduğunu, bunu da sırf ben erkek arkadaşları evde yıkanıp yatıp her şeyi yapacaklarsa en azından haftada bir kaç gün gelmelerini söylediğim için yaptıklarını öğrendim. aslında daha pek çok şey oldu ama burada kısa kesiyorum. zira hatırladıkça içim acıyor 2010 senesinde olanları...:sinifsinif:
vee mayıs ayının on dokuzu gecesi tartıldım. en son tartıldığımda hayatımdaki en yüksek kilo olan 110 kilodaydım ve kaç çıkacağıma dair en küçük bir fikrim bile yoktu. ve 136yı görünce inanamadım. mafoldumben tekrar çıktım indim çıktım vs... hatta inanmadığımdan ertesi gün başka bir tartıda da tartıldım. sonuç elbette tam bir felaketti! ne yapabilirim diye düşünmeye başladım. radikal bir karar verip tüm ilaçları bıraktım. on üç yaşından beri kullandığım her tableti özenle çöpe fırlattım. b en kendime yardım etmiyorken kimsenin bana yardım etmediğini kabullendim. inanır mısınız geçen ay ilk defa kendiliğimden regl oldum ben... bunun ne demek olduğunu ancak yaşayan biri bilebilir
kilolulara saygı duymayan beyinsizlerin yaşadığı toplumda ne kadar direnseniz de sizin e ilk aklınıza gelen nasıl karşılanacağınız oluyor bir süre sonra... zayıflamalıydım ben de.. internette gezinirken kkyı buldum. o gün bugündür de rejim ve spor yapıyorum. bir ki kez küçük kaçamaklar dışındabilmiyorumkismile hiç kaçamak yapmadım ve sonuç inanaılmaz oldu. o kadar hormon problemine rağmen bugün 27 temmuz ve ben 115 kiloyum. odaklanıp savaştıktan sonra başarılabiliyormuş!! ve 90 üstünde arkadaşlarımla paylaştığım bir kzıılerili atasözünü burada da paylaşmak istiyorum: özgürlük onu her gün yenidne hak edenindir!! bu sözü kilolu insanların öncesi sonrası hallerini ve bir kaç küçük motivasyon sözünü buzdolabıma astım. arkadaşlarıma en dedikoducularına bile:) rejimde olduğumu söyledim ve kendime inanarak son bir kez daha yola çıktım. şu kadarlık bir değişimle bile hayatımda nelerin iyiye doğru gittiğini anlatamam. artık umudum var
sonra ... sonra felaketler gelmeye başladı... şubat ayında domuz gribi oldum. üstüne bir de zatürre... ardından tam iyileştim derken ardı ardına beş kez normal gribe yakalandım bir ayda... o da geçti mart ayında ülser ve migren teşhisi kondu bana... iş hayatında kadro almak için deli gibi uğraştığım üniversitem yan çizmeye başladı... üç yıldır her şeyi paylaştığım her zaman yanında olduğum, ne fedakarlıklar yaptığım ve son altı aydır çok yakınlaştığım bir arkadaşım bana dostum! diye biten bir mesaj attıktan sonra yeni biriyle çıkmaya başladı. bu da yetmedi, ev arkadaşlarımın ayrı eve çıkma projelerinin olduğunu, bunu da sırf ben erkek arkadaşları evde yıkanıp yatıp her şeyi yapacaklarsa en azından haftada bir kaç gün gelmelerini söylediğim için yaptıklarını öğrendim. aslında daha pek çok şey oldu ama burada kısa kesiyorum. zira hatırladıkça içim acıyor 2010 senesinde olanları...:sinifsinif:
vee mayıs ayının on dokuzu gecesi tartıldım. en son tartıldığımda hayatımdaki en yüksek kilo olan 110 kilodaydım ve kaç çıkacağıma dair en küçük bir fikrim bile yoktu. ve 136yı görünce inanamadım. mafoldumben tekrar çıktım indim çıktım vs... hatta inanmadığımdan ertesi gün başka bir tartıda da tartıldım. sonuç elbette tam bir felaketti! ne yapabilirim diye düşünmeye başladım. radikal bir karar verip tüm ilaçları bıraktım. on üç yaşından beri kullandığım her tableti özenle çöpe fırlattım. b en kendime yardım etmiyorken kimsenin bana yardım etmediğini kabullendim. inanır mısınız geçen ay ilk defa kendiliğimden regl oldum ben... bunun ne demek olduğunu ancak yaşayan biri bilebilir
kilolulara saygı duymayan beyinsizlerin yaşadığı toplumda ne kadar direnseniz de sizin e ilk aklınıza gelen nasıl karşılanacağınız oluyor bir süre sonra... zayıflamalıydım ben de.. internette gezinirken kkyı buldum. o gün bugündür de rejim ve spor yapıyorum. bir ki kez küçük kaçamaklar dışındabilmiyorumkismile hiç kaçamak yapmadım ve sonuç inanaılmaz oldu. o kadar hormon problemine rağmen bugün 27 temmuz ve ben 115 kiloyum. odaklanıp savaştıktan sonra başarılabiliyormuş!! ve 90 üstünde arkadaşlarımla paylaştığım bir kzıılerili atasözünü burada da paylaşmak istiyorum: özgürlük onu her gün yenidne hak edenindir!! bu sözü kilolu insanların öncesi sonrası hallerini ve bir kaç küçük motivasyon sözünü buzdolabıma astım. arkadaşlarıma en dedikoducularına bile:) rejimde olduğumu söyledim ve kendime inanarak son bir kez daha yola çıktım. şu kadarlık bir değişimle bile hayatımda nelerin iyiye doğru gittiğini anlatamam. artık umudum var
Son düzenleme: