Ölümle ilk nasıl tanıştığımız da bence önemli. Ben mesela 7 yaşımdaydım ve o zamana kadar ölüm nedir bilmezdim, benim için çok yabancı bir kavramdı. Görk gürültülü ve şimşekler çakan bir akşam üstü telefonla gelen bir haberdi, benimle yaşıt aile dostumuzun oğlunun gölde boğulduğunu öğrendik. Ben ölüm nedir bilmediğimden boğulma sonucu da ölünebileceği ihtimalini düşünmüyorum, çocuk aklıyla babama yan çevirip ağzından suyu boşaltırlarsa birşeyi kalmaz demişim fakat gök gürültüsünden şimşek çakmasından korkmayan ben 3 yıl boyunca korktum. Sanki öye havalarda hep biri ölecekmiş gibi.
Cenaze evlerine giremezdim çocukluktaki bu olaydan dolayı, sanki o eve girersem devamı gelecek gibi. Ama hayat işte haftasonu evimdeyim ben ailemden farklı şehirde yaşıyorum iş dolayısıyla. Evde geç kahvaltı yaptım haftasonu diye birden bi kıyamet koptu apartmanda üstelik alt katımdan geliyor. Panikle evden fırladım aşağıya sesleniyorum ne oldu diye, baktım millet iniyo dedim kesin birine bişey oldu. Alt daireme indik ben idrak edemedim bir türlü herkes şaşkın falan. Evin sahibi koltukta yatıyo dedim adam baygın, herkes birileriyle ilgileniyo bende onu ayıltmaya çalışıyorum meğer adam vefat etmiş ondanmış tüm olay.
Hoş bir tecrübe olmasa da ondan beridir ölümü kabullendim sanırım, artık korkmuyorum...
geçti artık... Aslında yakının olunca korku falan kalmıyor.