Bazı cümlelerine sonuna kadar katılıyorum arkadaşım ama bebeği sayesinde cennete gideceğini hayal eden anneler için bencillik ettiklerini düşünüyormuşsun. Düşüncene saygım var evet. Ama ben şöyle düşünüyorum. Rabbim bu kadar adeletsiz olamaz. Herkes bebekleriyle koyun koyuna iken, herkes bebekleriyle gülüp oynarken bizim içimiz yanıyor, ciğerimiz parçalanıyor. Ve işin kötü yanı bu ölene kadar bu şekilde devam edecek. Gülüşlerimiz eksik kalacak, en mutlu anımızda bile içimiz buruk olacak kaybettiğimiz evladımız yanımızda olmadığı için. Sence bunca çekilen acının mükafatı yok mudur? Biz sadece 3 ay, 5 ay, 10 ay sınanmıyoruz. Biz geri kalan tüm ömrümüz boyunca sınanıyoruz. Mesela ben şuan hamileyim ama hiç hamile gibi hissedemiyorum kendimi. Oğlumdaki o sevinç, o telaş, o mutluluktan eser yok. Sevinemedim bile hamile olduğuma ve inan bu her hamile olduğumuzda da böyle olacak. Diğer annelerin yaşadığı sevinçlerin hiç birini yaşayamayacağız. Rabbim bir seçme şansı verseydi bana deseydi "Oğlunu alacağım ama seni ölünce sorgusuz sualsiz cennete alacağım, ya da oğlunu sana verip tüm sorgulardan geçeceksin" deseydi ben hiç düşünmeden oğlumu isterdim.
Başka türlü nasıl teselli eder kendini insan? Bizim bebeklerimiz günahsız, pürü pak bir şekilde cennette. Ona kavuşmanın başka bir yolu yok. Rabbim'den gelene şükredip, O'na isyan etmeyip, tüm emirlerine uyup cennete gitmekten başka bir yolumuz yok evlatlarımıza kavuşmak için. Ben kendimi başka türlü teselli edemiyorum. Sen nasıl ediyorsun? Var mı başka bir yolu? Ben başka bir yol bilmiyorum çünkü...