Çıkmazdayım

Merhaba arkadaşlar. Konuşabileceğim kimsem yok, tecrübe, fikir ve tesellinize öyle ihtiyacım var ki.
7 yıllık evliyim. Daha önce çok boşanma noktasına geldim ama hep ucundan döndük. Ayrılırsam ne yaparım, ölürüm, biterim modundaydım.
Hep evliliğim bitmesin diye çaba gösterdim. Sonra kızım doğdu şuan tam 3 yaşında ama şuan yine boşanma noktasındayız.
Hatta artık geri dönüşü yok, barışma ihtimalimiz yok ve kendime yol çizmek zorundayım.
Eşim mükemmeliyetçi bir insan, zor bir insan. Her hareketime, her konuştuğuma dikkat etmem gerekiyor. Evliliğim boyunca bütün görevlerimi kadın olarak yerine getirdim, arkadaşım yok, gezip tozan aktif bir insan değilim. Bütün günüm evde çocuk bakmakla, yemek, ütü, temizlik yapmakla geçiyor, zor uykuyu hiç sevmeyen bir kızım var. Kimseden desteğim yok, 3 yıl boyunca tek başıma kalabildiğim 1 günüm dahi olması. Her yere kızımla gittim, bırakabileceğim kimsem yok, annem var ama bana çok uzak ve çocuk bakabilecek biri değil, çocuk dilinden anlamıyor.öğlen 2'ye kadar uyuyan, sabah 6'ya kadar oturan eli çok ağır, mutfakta hiç işi bitmeyen bir annem var.
Eşim anlayışlı değil, herşeyin tam tamına düzgün mükemmel olmasını istiyor, mesela akşam meyve var mı diye sorduğunda yok dediysem surat ifadesi çok değişiyor. Bu sadece bir örnek, benden hiç memnun değil. Ben de elimden gelen herşeyi yapıyorum ama yetemiyorum, pijamayla karşılıyorsun beni diyor bana, kendime bakabileceğim bir zamanım yok ki. Mesela dışarı çıktık telefonumu evde unuttum kıyamet kopar, atıyorum, bir atleti eksik olsun kıyamet kopar, yani kısaca anlaşamıyoruz. Çok kavga ediyoruz ve saygı da bitti sevgi de.
Şimdi annemdeyim, burada düzen yok. Babam emekli ve gündüz gece hep evde. Annem anlattığım gibi düzensiz, abim var o da eve gece 2'den önce gelmez. Kızımla salonda yatıp kalkıyoruz. Kızım sabah 4'lerde yatmaya alıştı, gündüz 2'ye kadar uyuyor. Böyle bir ortamda Nasıl yapacağım bilmiyorum, kızım olmasa sorun etmem ama çok bunalıyorum, eşimle de yürümüyor, o zaten kızımı bu ortamda büyütmemi hiç istemiyor. Çünkü o da biliyor ailemin düzenini. Kızıma annem bakamaz, çalışamam. Bütün gün böyle minicik salonda babamla kızımla da ilgilenemiyorum. Annem sabaha kadar oturuyor. Ayrı bir odam yok, yani afedersiniz tuvalet hijyen değil onu bile takıyorum. Tek yaşayamam üstesinden gelemem, zaten buna yerecek maddi gücüm yok. Aklıma gelen daha büyük bir eve taşınırsak belki daha iyi olacak ama bunun için de maddi gücümüz yok. Hayata karşı güçsüz ve umutsuzum, üstesinden gelemem diye korkuyorum. Çıkmazdayım. Bana fikirlerinizi yazabilir misiniz? Çok teşekkür ederim şimdiden. Hakkı'nızı helal edin.

Valla o kocayla bu kadar yıl iyi dayanmışsın. Seni 4 4 lük istiyor da kendisi öyle mi acaba. Herşeye bahane buluyor senin ki. Bende telimi evde unuturum, eşofmanla karşılarım, meyveyi de unuturum ne olmuş. Küçük çovuklarım var akşama kadar pertim. Benim eşim sorun yapmaz. Evde döpiyeslerle dolaşmıyor hiç kimse. Zaman yok çocuk bırakacak kimsem yok dip boyam geldi geziyom öyle evde

Demem o ki eşin anlayışlı değil.

Annende de yapamazsın diye düşünüyorsun e eşinlede olmuyor. Ne diyim Allah kolaylık versin kardeşim.

Şükür mutlu bir yaşantım var. Ama birşey olsa da boşansam bende babamlarda kalamam. Çok zıt karakterliyiz. Sanırım aynı durumda kalırdım seninle.

Çok zor bir insan dışarı çıkarıp gezdirir kendi ister sonra aradan uzun bir zaman geçer ve yüzüme vurur biz hep dışarda yiyoruz der. Nasıl davranacağımı şaşırdım. Boşanmak artık kafama taktığım bir durum değil ama hayatımı bir şekle sokamıyorum

Yardım edebilecek, fikir verebilecek kimse yok mu

Bence senin annenin biraz fedekarlik yapmasi gerekiyor , sen zor bir donemden geciyorsun ne demek sabaha kadar oturup aksama kadar uyumak, sende annesin, hastalik falan olsa neyse , bence onunla konus yardimci olsunlar, sende calis oda baksin torununa