- 7 Mart 2014
- 508
- 1.800
çok doğru, eminim ki arkadaslarım da buna saygı duyacaktır.
çok doğru, eminim ki arkadaslarım da buna saygı duyacaktır.anladım yani zorunlu ortamlar değil bu girdiğin ortamlar. biraz kendini arkadaşlarından çekmen lazım, iletişimini azalt yani kimseyi hayatından çıkarma tabii ama geri çekil. sana gelip de neden uzaklaştığını soran olursa açık açık sebebini de söyle. senle alakası yok ama sohbet sırasında bi şekilde x'in de adı geçiyor, benim hayatımdan çıktı ama sizin hala hayatınızda olduğu için ben öyle ya da böyle maruz kalıyorum. ben onunla alakalı hiçbir şey duymak, konuşmak istemiyorum bir süre kendimi temizlemek istiyorum o nedenle kafamı dinlemek için çektim kendimi de. eğer arkadaşların gerçek arkadaşların ise sana saygı duyar ve bunu anlayışla karşılar. bu yüzden seni suçlamaya kalkan zaten sevgisinde samimi değildir. böyle yaparsam arkadaş kaybederim diye düşünme yani.
bence orada yaptığın hata, unutmak için 2 sene hayatına kimseyi almamış olman. 2-3 ay geçtikten sonra artık her şeyi akışına bırakman ve yeni gelen olursa şans vermen gerek diye düşünüyorum. sen birini unutmak için hayatına kimseyi almadığında akışa müdahale etmiş oluyorsun aslında bilinçaltına yine onunla alakalı mesaj yollamış oluyorsun. onun yüzünden kendini kısıtlamış oluyorsun. özetle, birini unutmak için çok kısa süre sonra hayatına birilerini almak da dengeyi bozuyor, çok uzun zaman kimseyi almamak da. her şey kararında güzel. insanın kendini toparlaması, biraz dinlenmesi için birkaç ay zamana ihtiyacı olur çok normal ama o süre fazla uzamamalı. 2 sene çok ciddi bir zaman, süre uzadıkça senin yalnız kalma süren uzuyor ve bu seni daha çok onu hatırlamaya itiyor boşlukta oluyorsun aslında. ben böyle düşünüyorum en azından. ben de şöyle bir hata yaptım, bittikten kısa süre sonra birileriyle tanışmaya başladım ve hepsine de bu kez olacak gözüyle baktım, olmadı. zaten 3 kişiden sonra herkes aynı gelmeye başladı, enerjim azaldı ama o döngü içine düştüğüm için de çıkamadım. çünkü sürekli elimin altında konuştuğum kişiler oluyordu hani bazen kimseyle konuşmadığın, telefona mesaj gelince şaşırdığın dönemler olur, öyle bir dönem olmasına hiç müsade etmedim. bu da bana bişey kazandırmadı aslında çünkü ben kendime 2 ay kadar izin verip öyle tanışmaya başlasaydım yenilere karşı daha heyecanlı daha istekli olacaktım. şu an biriyle buluşmak artık heyecan vermiyor, keyif alamıyorum ama herkese kapımı kapayınca da yalnızlık çöküyor üzerime. ne öyle ne böyle modundayım bir süredir ve can sıkıcı.Bende çivi çiviyi söküyor genelde. Daha önce 1,5-2 sene hayatıma kimseyi almadığım oldu unutmak için, yok yine unutmadım. Başka biri hayatıma girince unutmaya başlıyorum.
Aynen katılıyorum hepsine. Hiçbir beklentiye girmeden akışa bırakmak en iyisi. Mesela biriyle konuşurken bile bunla olur olmaz demeden, ileriye dönük beklentiye girmeden; keyif alıyorsan konuşup, almıyorsan takmamak gibi. O zaman bi şekilde yolunu buluyor insan.bence orada yaptığın hata, unutmak için 2 sene hayatına kimseyi almamış olman. 2-3 ay geçtikten sonra artık her şeyi akışına bırakman ve yeni gelen olursa şans vermen gerek diye düşünüyorum. sen birini unutmak için hayatına kimseyi almadığında akışa müdahale etmiş oluyorsun aslında bilinçaltına yine onunla alakalı mesaj yollamış oluyorsun. onun yüzünden kendini kısıtlamış oluyorsun. özetle, birini unutmak için çok kısa süre sonra hayatına birilerini almak da dengeyi bozuyor, çok uzun zaman kimseyi almamak da. her şey kararında güzel. insanın kendini toparlaması, biraz dinlenmesi için birkaç ay zamana ihtiyacı olur çok normal ama o süre fazla uzamamalı. 2 sene çok ciddi bir zaman, süre uzadıkça senin yalnız kalma süren uzuyor ve bu seni daha çok onu hatırlamaya itiyor boşlukta oluyorsun aslında. ben böyle düşünüyorum en azından. ben de şöyle bir hata yaptım, bittikten kısa süre sonra birileriyle tanışmaya başladım ve hepsine de bu kez olacak gözüyle baktım, olmadı. zaten 3 kişiden sonra herkes aynı gelmeye başladı, enerjim azaldı ama o döngü içine düştüğüm için de çıkamadım. çünkü sürekli elimin altında konuştuğum kişiler oluyordu hani bazen kimseyle konuşmadığın, telefona mesaj gelince şaşırdığın dönemler olur, öyle bir dönem olmasına hiç müsade etmedim. bu da bana bişey kazandırmadı aslında çünkü ben kendime 2 ay kadar izin verip öyle tanışmaya başlasaydım yenilere karşı daha heyecanlı daha istekli olacaktım. şu an biriyle buluşmak artık heyecan vermiyor, keyif alamıyorum ama herkese kapımı kapayınca da yalnızlık çöküyor üzerime. ne öyle ne böyle modundayım bir süredir ve can sıkıcı.
Hayatınıza birini alsanız "onun boşluğunu doldurmaya çalışıyo" derler. Hayatınıza birini almasanız "bak atlatamadı hala" derler. Derler de derler, insanlar yeter ki bi şey söylemek istesin. Önemli olan siz ne diyosunuz, ne düsünüyosunuz, ne yapmak istiyosunuz.Arkadaşlar merhaba, ben bir konuda sizden destek istiyorum. Bir tık uzun konu, afedersiniz.
Arkadaşlar ben hayatımda hiç sevgilisiz olduğumu hatırlamıyorum. Sürekli sevgili değiştirmedim ama aklım erdiğinden beri hayatıma üç kişi girdi ciddi manada, bunlar da yıllar sürdü ve peşpeşe oldular sayılır, daha doğrusu uzun zaman geçtiği için aralarındaki boşluklarda naptım neler hissettim hiç hatırlamıyorum. Hep biri mutlaka vardı. Ufak ayrılıklarda hep yolum birileriyle kesişti. Hiçbir şey yaşanmasa bile birileri vardı yani.
Şimdiyse çok kötü bir ilişkiden çıktım, bir süre oluyor. Bitmesi gereken, beni çok hırpalayan, kendimden çok ama çok ödün verdiğim bir ilişkiydi. Bu kişiyle arkadas cevremiz ortak ve ister istemez haberi geliyor, benden başkasıyla kolay kolay dikiş tutturabilecek biri değil lakin sürekli birileriyle görüştüğünü duyuyorum, birileriyle 3-5 gün takılıp takılıp küsüyor. Canımı da yakmak istiyor her şeyi gözüme sokuyor. Bense bir kenarda oturmuş, bu manasız hırçınlığının bir gün son bulmasını bekliyorum.
Biz 2 yıldır aralıksız birlikteydik, ayrıldıktan 10 gün sonra başkalarıyla görüşmelerinin haberi geldi. 3 günde bir farklı bir kızın ismini duyuyorum. Duymamaya çabalıyorum ama o kadar ortak noktası var ki hayatlarımızın, duymamam imkansız.
Üstümde de psikolojik bir baskı var. Dışarı çıkıyorum, çıktığım arkadaslarım en yakın arkadaslarım, sevgilileri ise onun en yakın arkadasları, dolayısıyla haberi oluyor. Ertesi gün biz kızlarlayken hop arkadan bağırıyor neler yaptı kim bilir dışarlarda diye. İlişkide bu tarz ithamları yoktu tarzı ve tavrı beni de şaşırtıyor ama tepkisiz kalıyorum çünkü gerçekten artık mecalim yok. Arkadaşlarımsa hayatıma kimseyi almamamı biraz buna bağlıyor. Laf söz etmesin diye kendini kısıtlıyorsun diyor ama bence alakası yok ne dediği umurumda değil sadece hissettiğim doğru gelen şeyi yapıyorum.
İlişkide çok emek verdiğim ve bunları vefasız birine yaptığım için biraz kalbim kırılıyor açıkçası. Ama yapacak bir şey yok modundayım. Lakin bütün bunların üstüne benim hayatımda kimsenin olmamasını kafama takıyorum, sanki yanlışmış gibi hissediyorum. Birilerinin bu işin doğrusu bu zaten demesine ihtiyacım var. Kimseyi içim almıyor erkek yüzü görmek istemiyorum ama boşlukta hissediyorum.. Çevremde de bekar arkadasım az olunca daha da garip geliyor. İlla biriyle görüşmeli mi insan? Yaptığım doğru mu?
Kervanlar yanımdan geçiyor bense gerçekten arkadaşlarımın dediği gibi hala o adam için hayatımı mı kısıtlıyorum? Sizler ayrılık süreçlerinizi nasıl atlattınız?
Kimi arkadaşlarım çivi çiviyi söker yanlış yapıyorsun bak o hayatını yaşıyor diyor, bu beni daha da garip hissettiriyor. O hayatını yaşıyor evet ben hala onu mu bekliyorum?
Ay beni bir sarsın kendime getirin ya