- 7 Mart 2014
- 532
- 1.837
- 313
Arkadaşlar merhaba, ben bir konuda sizden destek istiyorum. Bir tık uzun konu, afedersiniz.
Arkadaşlar ben hayatımda hiç sevgilisiz olduğumu hatırlamıyorum. Sürekli sevgili değiştirmedim ama aklım erdiğinden beri hayatıma üç kişi girdi ciddi manada, bunlar da yıllar sürdü ve peşpeşe oldular sayılır, daha doğrusu uzun zaman geçtiği için aralarındaki boşluklarda naptım neler hissettim hiç hatırlamıyorum. Hep biri mutlaka vardı. Ufak ayrılıklarda hep yolum birileriyle kesişti. Hiçbir şey yaşanmasa bile birileri vardı yani.
Şimdiyse çok kötü bir ilişkiden çıktım, bir süre oluyor. Bitmesi gereken, beni çok hırpalayan, kendimden çok ama çok ödün verdiğim bir ilişkiydi. Bu kişiyle arkadas cevremiz ortak ve ister istemez haberi geliyor, benden başkasıyla kolay kolay dikiş tutturabilecek biri değil lakin sürekli birileriyle görüştüğünü duyuyorum, birileriyle 3-5 gün takılıp takılıp küsüyor. Canımı da yakmak istiyor her şeyi gözüme sokuyor. Bense bir kenarda oturmuş, bu manasız hırçınlığının bir gün son bulmasını bekliyorum.
Biz 2 yıldır aralıksız birlikteydik, ayrıldıktan 10 gün sonra başkalarıyla görüşmelerinin haberi geldi. 3 günde bir farklı bir kızın ismini duyuyorum. Duymamaya çabalıyorum ama o kadar ortak noktası var ki hayatlarımızın, duymamam imkansız.
Üstümde de psikolojik bir baskı var. Dışarı çıkıyorum, çıktığım arkadaslarım en yakın arkadaslarım, sevgilileri ise onun en yakın arkadasları, dolayısıyla haberi oluyor. Ertesi gün biz kızlarlayken hop arkadan bağırıyor neler yaptı kim bilir dışarlarda diye. İlişkide bu tarz ithamları yoktu tarzı ve tavrı beni de şaşırtıyor ama tepkisiz kalıyorum çünkü gerçekten artık mecalim yok. Arkadaşlarımsa hayatıma kimseyi almamamı biraz buna bağlıyor. Laf söz etmesin diye kendini kısıtlıyorsun diyor ama bence alakası yok ne dediği umurumda değil sadece hissettiğim doğru gelen şeyi yapıyorum.
İlişkide çok emek verdiğim ve bunları vefasız birine yaptığım için biraz kalbim kırılıyor açıkçası. Ama yapacak bir şey yok modundayım. Lakin bütün bunların üstüne benim hayatımda kimsenin olmamasını kafama takıyorum, sanki yanlışmış gibi hissediyorum. Birilerinin bu işin doğrusu bu zaten demesine ihtiyacım var. Kimseyi içim almıyor erkek yüzü görmek istemiyorum ama boşlukta hissediyorum.. Çevremde de bekar arkadasım az olunca daha da garip geliyor. İlla biriyle görüşmeli mi insan? Yaptığım doğru mu?
Kervanlar yanımdan geçiyor bense gerçekten arkadaşlarımın dediği gibi hala o adam için hayatımı mı kısıtlıyorum? Sizler ayrılık süreçlerinizi nasıl atlattınız?
Kimi arkadaşlarım çivi çiviyi söker yanlış yapıyorsun bak o hayatını yaşıyor diyor, bu beni daha da garip hissettiriyor. O hayatını yaşıyor evet ben hala onu mu bekliyorum?
Ay beni bir sarsın kendime getirin ya
Arkadaşlar ben hayatımda hiç sevgilisiz olduğumu hatırlamıyorum. Sürekli sevgili değiştirmedim ama aklım erdiğinden beri hayatıma üç kişi girdi ciddi manada, bunlar da yıllar sürdü ve peşpeşe oldular sayılır, daha doğrusu uzun zaman geçtiği için aralarındaki boşluklarda naptım neler hissettim hiç hatırlamıyorum. Hep biri mutlaka vardı. Ufak ayrılıklarda hep yolum birileriyle kesişti. Hiçbir şey yaşanmasa bile birileri vardı yani.
Şimdiyse çok kötü bir ilişkiden çıktım, bir süre oluyor. Bitmesi gereken, beni çok hırpalayan, kendimden çok ama çok ödün verdiğim bir ilişkiydi. Bu kişiyle arkadas cevremiz ortak ve ister istemez haberi geliyor, benden başkasıyla kolay kolay dikiş tutturabilecek biri değil lakin sürekli birileriyle görüştüğünü duyuyorum, birileriyle 3-5 gün takılıp takılıp küsüyor. Canımı da yakmak istiyor her şeyi gözüme sokuyor. Bense bir kenarda oturmuş, bu manasız hırçınlığının bir gün son bulmasını bekliyorum.
Biz 2 yıldır aralıksız birlikteydik, ayrıldıktan 10 gün sonra başkalarıyla görüşmelerinin haberi geldi. 3 günde bir farklı bir kızın ismini duyuyorum. Duymamaya çabalıyorum ama o kadar ortak noktası var ki hayatlarımızın, duymamam imkansız.
Üstümde de psikolojik bir baskı var. Dışarı çıkıyorum, çıktığım arkadaslarım en yakın arkadaslarım, sevgilileri ise onun en yakın arkadasları, dolayısıyla haberi oluyor. Ertesi gün biz kızlarlayken hop arkadan bağırıyor neler yaptı kim bilir dışarlarda diye. İlişkide bu tarz ithamları yoktu tarzı ve tavrı beni de şaşırtıyor ama tepkisiz kalıyorum çünkü gerçekten artık mecalim yok. Arkadaşlarımsa hayatıma kimseyi almamamı biraz buna bağlıyor. Laf söz etmesin diye kendini kısıtlıyorsun diyor ama bence alakası yok ne dediği umurumda değil sadece hissettiğim doğru gelen şeyi yapıyorum.
İlişkide çok emek verdiğim ve bunları vefasız birine yaptığım için biraz kalbim kırılıyor açıkçası. Ama yapacak bir şey yok modundayım. Lakin bütün bunların üstüne benim hayatımda kimsenin olmamasını kafama takıyorum, sanki yanlışmış gibi hissediyorum. Birilerinin bu işin doğrusu bu zaten demesine ihtiyacım var. Kimseyi içim almıyor erkek yüzü görmek istemiyorum ama boşlukta hissediyorum.. Çevremde de bekar arkadasım az olunca daha da garip geliyor. İlla biriyle görüşmeli mi insan? Yaptığım doğru mu?
Kervanlar yanımdan geçiyor bense gerçekten arkadaşlarımın dediği gibi hala o adam için hayatımı mı kısıtlıyorum? Sizler ayrılık süreçlerinizi nasıl atlattınız?
Kimi arkadaşlarım çivi çiviyi söker yanlış yapıyorsun bak o hayatını yaşıyor diyor, bu beni daha da garip hissettiriyor. O hayatını yaşıyor evet ben hala onu mu bekliyorum?
Ay beni bir sarsın kendime getirin ya
yani çiviler de birbirinden farklı. küçük çivi var, büyük var. duvar çivisi var, cam çivisi var. ha o çivi sökülmedi mi, söküldü o çivi artık benim duvarımda değil bundan %100 eminim. niye eminim çünkü ben artık onu da hayatını da merak etmiyorum, ben merak etmiyorsam benim için bitmiştir kendimi tanıyorum, 29 yaşındayım yani artık. ben ondan ayrıldıktan sonra seri biçimde yenilerle tanışmaya başladım, ilk başta çok umutluydum hatta hırs yaptım, daha güzel bir ilişki yaşayacağım falan dedim kendi kendime. bir, iki, üç okey de sonra şey döngüsüne girdim, görüşüyorum, çok kısa süre sonra bitiyor. ortada bir his gelişmemişken bitiyor ve ben de asla dönüp bakmıyorum bile. artık sayamadım kaç yeni kişiyle tanıştım, 10-15 belki. evet o insan aklımdan ve kalbimden gitti ama yenisi de kalbime giremedi. şu an keşke peş peşe tanışıp da şans mans vermeseydim diyorum ama emin ol. keşke biraz kendimi dinleyip iki ay falan üç ay belki bir allahın kuluyla bile kahve içmeyip sonrasında yapsaydım bu işleri diyorum. çünkü şu an epey hissizleştim.
