Ah sizi o kadar çok iyi anlıyorum ki benim oğlumda aynen böyleydi.Ama o isterdi ki oyuncakları dökelim akşama kadar yanında oturayım , oynayalım.Bir lavaboya gitmeme bile izin vermezdi.Ben çalıştığım için böyle sanıyordum ama değil sanırım.
Sabırla oynardım ama bazen çıldırma noktasına gelirdim.Ona zarar vermemek için bağırmamak için kalkar odamda ağlar ağlar gelirdim.Şuan oğlum 4,5 yaşında, çok şükür eskiye nazaran düzeldi.Ben ona bol bol arkadaş buldum, apartmanda çevrede, kimiyle anlaştı kimiyle anlaşamadı. Anlaşmadıklarıy la ben son verdim anlaştıkları ile halen görüşüyor.Akşamları çağırmak ister ben izin veririm 1-2 saat oynarlar.
Tabi şimdi sizin kızınız küçük , daha çok anlayamaz ama sabırla ona anlatın, sabırla öğretin her zaman onunla ilgilenemeyeceğinizi, sizinde işinizin olduğunu ona sabırla güzellikle öğretin, inanın bana bir şekilde öğrenecek.Çocuklar çok zeki, sonsuz ilgi istiyorlar ve sizden azıcık bir yumuşama görsün hemen suistimal ediyorlar.
Geçen sene çocuk gelişimi ile ilgili bir seminere katılmıştım, oradaki uzman bana bir öneride bulunmuştu ki bu herkes için geçerli dedi. Hergün çocuklarınızla 40 dk oynayın.Severek isteyerek ve başka hiç bir işle uğraşmadan sırf onunla ortak bir şeyler yapın.Ya oynayın, ya kek, kurabiye yapın.40 dk kendizi sadece çocuğunuza adayın, sonra ona güzellikle artık oyun zamanı bitti şimdi işime dönmeliyim diyin, ne kadar ısrar ederse etsin ilgilenmeyin bir süre sonra oda kuralları anlayacaktır dedi.
Kendi kendine oyalanması çocuğun gelişimi ne katkı sağlayacak bir şey.Her zaman herkez yanında olup onu oyalayamaz. Herşeyin fazlası zarar, fazla ilgi, fazla ilgisizlik vs vs.
Bu arada hava soğuk bile olsa hergün yarım saat parka götürün.Temiz hava iyi gelecektir.
Umarım yardımcı olmuşumdur :)