Çocuğum büyüdükçe gelen boşluk hissi ve ikinci çocuk fikri

whispersOFhope

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
23 Eylül 2020
333
448
53
36
Bu bir dert mi bilmiyorum ama buradan aldığım fikirler bende hep farklı bir bakış açısı uyandırdığı için paylaşmak istedim.

3 yaşına girmek üzere olan bir kızım var. O doğduğunda işime ara verip tam zamanlı annelik yapmaya karar verdim. Daha çok ben olmak üzere eşimle birlikte büyüttük. Desteksiz bir şekilde süreci yürüttük. Çoğu ebeveyn gibi çok emek harcadık. Şimdi yavaş yavaş bağımsızlaşmaya başladı. Hatta arkadaş isteğini de sürekli dile getiren bir çocuk. Tabi bu sırada o bağımsızlaştıkça ben kendimi garip hissediyorum. Kollarım boş kalmış gibi, minik bir parçam uzaklaşmış gibi. Bilmiyorum doğru tanımlayabildim mi ama kendimi anlayamıyorum. Cilt bakımı yapmak için aradığım zamanları bulmaya başlayacakken şimdi bu his nedir? Akşamları bebeklik fotoğraflarına bakmak? Uyuduğunda zaten özlerdim, şimdi nedensiz daha çok özlemek? Acaba aranızda böyle hisseden oldu mu?
Annelerin neden ikinci çocuğu yaptığını çok iyi anlıyorum. Bu hislerle ikinci çocuğu yapmaya karar vermek doğru olur mu? Desteksiz bir şekilde bir çocuk büyütmek bizim için çok zor geçti, iki çocuk daha zor olacak. Kendime vakit ayıramamaktan hayıflanırken ikinci çocuk fikri hiç mantıklı gelmiyor ama sonra o kollarımdaki, hayatımdaki boşluk hissi…
Bu karmaşık ruh halime yorum yapabilecek beni bu anlamda farklı bakış açılarına yönlendirecek herkese şimdiden teşekkür ederim.
 
Bu bir dert mi bilmiyorum ama buradan aldığım fikirler bende hep farklı bir bakış açısı uyandırdığı için paylaşmak istedim.

3 yaşına girmek üzere olan bir kızım var. O doğduğunda işime ara verip tam zamanlı annelik yapmaya karar verdim. Daha çok ben olmak üzere eşimle birlikte büyüttük. Desteksiz bir şekilde süreci yürüttük. Çoğu ebeveyn gibi çok emek harcadık. Şimdi yavaş yavaş bağımsızlaşmaya başladı. Hatta arkadaş isteğini de sürekli dile getiren bir çocuk. Tabi bu sırada o bağımsızlaştıkça ben kendimi garip hissediyorum. Kollarım boş kalmış gibi, minik bir parçam uzaklaşmış gibi. Bilmiyorum doğru tanımlayabildim mi ama kendimi anlayamıyorum. Cilt bakımı yapmak için aradığım zamanları bulmaya başlayacakken şimdi bu his nedir? Akşamları bebeklik fotoğraflarına bakmak? Uyuduğunda zaten özlerdim, şimdi nedensiz daha çok özlemek? Acaba aranızda böyle hisseden oldu mu?
Annelerin neden ikinci çocuğu yaptığını çok iyi anlıyorum. Bu hislerle ikinci çocuğu yapmaya karar vermek doğru olur mu? Desteksiz bir şekilde bir çocuk büyütmek bizim için çok zor geçti, iki çocuk daha zor olacak. Kendime vakit ayıramamaktan hayıflanırken ikinci çocuk fikri hiç mantıklı gelmiyor ama sonra o kollarımdaki, hayatımdaki boşluk hissi…
Bu karmaşık ruh halime yorum yapabilecek beni bu anlamda farklı bakış açılarına yönlendirecek herkese şimdiden teşekkür ederim.
Sürekli tekrar ettiğiniz desteksiz'den kasıt nedir?
 
Yani anneanne babaanne bakıcı temizlikçi kim gelirse aklınıza, onların desteği olmadan.
Anladım, bence klasik olarak çocuğunuzun bebeklik dönemine duyulan özlem diye yorumladım ben, biraz kendinize yönelin, boş zamanların tadını çıkardıkça belki fikriniz değişebilir.
 
Hastalıklı bulduğunuz kısmı hangisi mesela? Beni aydınlatır mısınız?
Aydinlatmak zorunda değilim ki, konu acmissiniz ben de dusuncemi yazdim, normal gelmediniz bana ve bunu belirttim. Tek tek aciklama mi yapacağız, gayet acik yorumum. Çocuğunuza karsi gelisen bagimli duygulariniz, bosluktan bir cocuk daha dusunmeniz vs vs uzar gider
 
Ben anladım sizi , bazı insanlar bi çocuk daha yapsa tamamlanacakmis gibi hisseder, kimisinde bu daha çok cocukta da olabilir. Bende de öyle oldu. 2 . Çocuktan sonra tamamlandım sanki ,hâlâ alakasını çözemedim ama özgüvenim de arttı
 
Aydinlatmak zorunda değilim ki, konu acmissiniz ben de dusuncemi yazdim, normal gelmediniz bana ve bunu belirttim. Tek tek aciklama mi yapacağız, gayet acik yorumum. Çocuğunuza karsi gelisen bagimli duygulariniz, bosluktan bir cocuk daha dusunmeniz vs vs uzar gider
Benim göremediğim bir kısmı görebilmiş olmanızı düşünerek gerçekten bir açıklama istemiştim ama ters cevap vermeyi tercih etmişsiniz. Neyse, yine de teşekkürler. Ben hastalıklı bulmuyorum. Aksine keşfedilmesi gereken bir ihtiyacımın olduğunu düşünüyorum ya da başka bir şey. Emin olamıyorum.
 
Benim göremediğim bir kısmı görebilmiş olmanızı düşünerek gerçekten bir açıklama istemiştim ama ters cevap vermeyi tercih etmişsiniz. Neyse, yine de teşekkürler. Ben hastalıklı bulmuyorum. Aksine keşfedilmesi gereken bir ihtiyacımın olduğunu düşünüyorum ya da başka bir şey. Emin olamıyorum.
Cocuklarimiz buyudukde hepimiz bebekliklerini ozledik bu normal ama, dedigim gibi sizinki bana biraz farkli geldi.
🖐
 
Bebekler çok tatliş çok minnoşda bilemedim. 3. Yü doğurma ihtimalim olur diye rahmimi felan aldırmayı düşünüyorum. Maddi durumunuz iyiyse yapıverin bi tane daha. Seviyorsunuz bu uğraşları demek ki
 
Hormonlarla alakalı bence . O his bende de var. Kizim 2 buçuk . Hormonlarim tekrar dogur diyor mantığim sacmalama diyor. Maddi manevi ikinciyi kaldıramam o nedenle hormonlarima laf anlatiyorum. Siz de hormonlardan bagımsız mantikli değerlendirin. Maddi manevi kaldirabilir misiniz diye. İstedim oldularin bir ise yaramadigini gordük anne babalarimizdan.
Bu bir dert mi bilmiyorum ama buradan aldığım fikirler bende hep farklı bir bakış açısı uyandırdığı için paylaşmak istedim.

3 yaşına girmek üzere olan bir kızım var. O doğduğunda işime ara verip tam zamanlı annelik yapmaya karar verdim. Daha çok ben olmak üzere eşimle birlikte büyüttük. Desteksiz bir şekilde süreci yürüttük. Çoğu ebeveyn gibi çok emek harcadık. Şimdi yavaş yavaş bağımsızlaşmaya başladı. Hatta arkadaş isteğini de sürekli dile getiren bir çocuk. Tabi bu sırada o bağımsızlaştıkça ben kendimi garip hissediyorum. Kollarım boş kalmış gibi, minik bir parçam uzaklaşmış gibi. Bilmiyorum doğru tanımlayabildim mi ama kendimi anlayamıyorum. Cilt bakımı yapmak için aradığım zamanları bulmaya başlayacakken şimdi bu his nedir? Akşamları bebeklik fotoğraflarına bakmak? Uyuduğunda zaten özlerdim, şimdi nedensiz daha çok özlemek? Acaba aranızda böyle hisseden oldu mu?
Annelerin neden ikinci çocuğu yaptığını çok iyi anlıyorum. Bu hislerle ikinci çocuğu yapmaya karar vermek doğru olur mu? Desteksiz bir şekilde bir çocuk büyütmek bizim için çok zor geçti, iki çocuk daha zor olacak. Kendime vakit ayıramamaktan hayıflanırken ikinci çocuk fikri hiç mantıklı gelmiyor ama sonra o kollarımdaki, hayatımdaki boşluk hissi…
Bu karmaşık ruh halime yorum yapabilecek beni bu anlamda farklı bakış açılarına yönlendirecek herkese şimdiden teşekkür ederim.
 
Aydinlatmak zorunda değilim ki, konu acmissiniz ben de dusuncemi yazdim, normal gelmediniz bana ve bunu belirttim. Tek tek aciklama mi yapacağız, gayet acik yorumum. Çocuğunuza karsi gelisen bagimli duygulariniz, bosluktan bir cocuk daha dusunmeniz vs vs uzar gider
Kadın 4. 5. 6. Çocuğu doğurmaktan bahsetmemiş 2. Çocuktan bahsediyor. Hastalıklı düşünce ne alaka? 2. Çocuğu istemek, tekrar anne olmak istemek neden hastalıklı Bi düşünce olsun.

Neyse konu sahibi eğer Bi gün kardeş yapacağız diyorsan yaş farkı iyi bence. Arkadaş gibi büyürler.
 
Demek ki ilk çocuk sizi zorlamamış şimdikiler insana 2.ye tövbe ettiriyor siz maşallah şanslınız madem hevesiniz ve özleminiz var 2. Çocuğu yapın gitsin bakabilecek potansiyeliniz var çünkü doğana kdr çocukda 4 yasında olur zaten Kreşti okuldu derken güzel bi düzen kurarsınız. Gerçekten şaşkınım illkez 2. Çocuk hasreti çeken çocuğu büyüdüğü için boşluğa düşen birini görüyorum arkadaşlarım çevrem genelde 2.ye tövbeli büyüsene rahat etsek derdindeler 😅
 
Bu bir dert mi bilmiyorum ama buradan aldığım fikirler bende hep farklı bir bakış açısı uyandırdığı için paylaşmak istedim.

3 yaşına girmek üzere olan bir kızım var. O doğduğunda işime ara verip tam zamanlı annelik yapmaya karar verdim. Daha çok ben olmak üzere eşimle birlikte büyüttük. Desteksiz bir şekilde süreci yürüttük. Çoğu ebeveyn gibi çok emek harcadık. Şimdi yavaş yavaş bağımsızlaşmaya başladı. Hatta arkadaş isteğini de sürekli dile getiren bir çocuk. Tabi bu sırada o bağımsızlaştıkça ben kendimi garip hissediyorum. Kollarım boş kalmış gibi, minik bir parçam uzaklaşmış gibi. Bilmiyorum doğru tanımlayabildim mi ama kendimi anlayamıyorum. Cilt bakımı yapmak için aradığım zamanları bulmaya başlayacakken şimdi bu his nedir? Akşamları bebeklik fotoğraflarına bakmak? Uyuduğunda zaten özlerdim, şimdi nedensiz daha çok özlemek? Acaba aranızda böyle hisseden oldu mu?
Annelerin neden ikinci çocuğu yaptığını çok iyi anlıyorum. Bu hislerle ikinci çocuğu yapmaya karar vermek doğru olur mu? Desteksiz bir şekilde bir çocuk büyütmek bizim için çok zor geçti, iki çocuk daha zor olacak. Kendime vakit ayıramamaktan hayıflanırken ikinci çocuk fikri hiç mantıklı gelmiyor ama sonra o kollarımdaki, hayatımdaki boşluk hissi…
Bu karmaşık ruh halime yorum yapabilecek beni bu anlamda farklı bakış açılarına yönlendirecek herkese şimdiden teşekkür ederim.
Aynı yaş döneminde benimde kızım var ve ayni duygulara bende sahibim.Ama ben bunu 2.cocuk isteği gibi değerlendirmiyorum. Onunla daha küçükken yaptığımız herseyi çok özlediğimi hissediyorum.Krese de gidiyor.Yolda bi anne bebek göreyim,ekmek alıp evine giden,parka giden gözlerim doluyor.Baska bi evreye geçtik ve eskiyi özlemek kadar normal bisey yok.Hatta işe geri dönmeyi planladığım içinde ayrı bi burukluk olmuyor da değil.Ama bunlarla beraber başka güzel şeyler de hayatımıza geliyor xok şükür.kreste öğrendiği şarkıyı birlikte soyliyorz.Daha farklı oyunlar oynuyoruz.Kavusma anı gün içinde yaptıklarını benimle paylasmasi da bu zamanın güzelliği ❤
Kaçıncı çocuk olursa olsun çocuk sahibi olmak ciddi bi karar.Kendinize yönelin.Dinlenin.Desteksiz yürüttüğümüz bu süreçte boşalan depolarinizi doldurun.Sizde büyüyen yavrunuzun bebekligini ve o zamanlarda yaptıklarınızı özlüyorsunuz.Ve siz yaşıyor musunuz bilmiyrm ama benim.kizim da özlüyor.Bebekken fotoğraflarına bakmak istiyor,taklit yapıyor,kendinden daha küçük olan bebeklere ve annelerine bakıp onlari inceliyor.🥲😇
 
Back
X