Çocuğun ruhuna yara açmak

belirsizlikzor .!.:

Şimdiki çocuklar hem çok zeki, hemde bizim gibi herşeyi kabullenen bir nesil değil. Benim büyük 9 yaşında odasında kizarsam burası benim odam bana bagiramazsin diyor. Küçükken de ben çocuğum çocuk hakları var derdi

Genişletmek için tıkla...

Ay helal olsun minige. Çoğunlukla yetişkinlere tanınan hakları çocuklara tanımadığımız için sorun çıkıyor. Çocuk yemiyecegim diyor olmaz öyle sey, halbuki yetişkin dese tamam deriz. Ya da kıyafet rahatsız etti havaya uygun değil gidip değiştirme lüksümüz var ama çocuk bunu talep edince kıyamet kopuyor. Durun bir düşünün bunu bir yetişkin talep etse kızar miyim cevap hayirsa çocuğa da tepki göstermeyin.

bazen artık bağırmak zorunda kaldığını fark ediyorum yani hiç istemiyorum ama beni dinlemedikleri için yaptığım oluyor .ama gün içinde kaç kere öperim koklarım gidiklarim.surekli ama sürekli tepemdeler.en deli isteklerini bile yaparım saçma sapan da olsa oynarım,genelde çocuk gibi olurum hatta onlarla.komik komik şarkılar konusmalar.bazen biri beni boyle.gorse kesin timathaneye tıkar diye düşünurum hatta.evi dağıtırlar..izin veririm.oda kitlemem.sozlerimi tutarım.yine de çocuk.cocuklugunu yapar iste.ama ses çok oldu mu ya da oğlum ablası çiş yaparken onu klozete elini sokarken yakalarsam mesela,bagiririm.ya da kız kapıları çarparsa gece bagirirm çünkü komşular var üstte el insaf yavrucum.kizim.kusmez bana.konusuruz neden kızdığımi mutlaka söylerim,kızım küçüğüm falan demez,anlar ve başka birgün yapmaz aynı hatayı, neden yapmaması gerektiğini de söyler.niyet önemli.gercekten çocuğu kırmak ve korkutmak.icin bağırmakla,sadece uyarmak ve caydırmak için bağırmaya cocuk.ayirabiliyor bence.tabiki hiç bağırmamak en güzeli,ama ne mümkün.

Çok sinirli davranmadıkçs bence sorun yok
Ama sürekli bağırıp çağırma azarlama çocukta özgüven duygusunun gelişmesine engel olabilir
Hepimiz annelerimizin bağırıp çağırmasıyls büyüdük ve özgüvensiz bir toplum olarak kaldık.
Bence çok önemli
Sürekli takdir gören teşvik edilen saygı duyulan çocuk ilerde özgüvenli bir birey olur

Disiplinsiz olmaz .
Sevgin ve sevdigini gostermen çok çok önemliyken,
Disiplin de o kadar onemli net olmak kararlı olmak bir çocuğun için faydalı bile.
Bir gün çocuğum bana dedi ki
Anne bize kızma bak sonra sen ağlıyorsun
Bir kac defa sanki çok yanlış bir şey yapıyormuşum gibi bir de kararımın arkasında durmayıp ağlamıştım.

Uyaran anne , durmasi gerektiği yerde durulmasını öğreten anne hele de Günün cogunda seven anne bence kötü değildir hatta iyidir ya.
Daha dün çocuğun ağzından sakızı alamadım. Uyuyacak sakız agzinda kalırsa ne olur Allah korusun.
Güzellikle istedim olmadı açıklayıcı konuştum olmadı sinirlendim kızdım olmadı.
En son odasından dışarı çıkardım. Git salonda otur ,
O sakız ağızdan çıkana kadar uyumak yok dedim.
En son kendisi cikardi verdi.
Sonra ona sarıldım. Bak oğlum ben seni çok seviyorum senin iyiliğin için seni uyarıyorum. Sabah olduğunda sakızıni vericem dedim.
Öyle barıştık uyudu.
Hic bir anne çocuğunun ileride psikopat olması için kızmaz.
O an uyarının dozu artması gerekiyordur o yüzden kızar.
B Burundi sizde kendinize bu kadar yüklenmeyin.
Şiddet yoksa (her iki türlüsü ).
Hakaret yoksa, aşağılama yoksa
Sadece uyari varsa bence doğru yoldasınız.

Kızdıktan sonra özür dilediğiniz de, o davranışı tekrarlamaz mı. Yani o davranışının aslında normal olduğunu annesinin haksız yere kızdığını düşünmez mi. Psikoloji bu kadar bozulabilen birşey değildir bence. Bu kadar çıtkırıldım olarak düşünürsek çocukları, dış dünyaya çıktıkları an karşılaştıkları zorluklarla nasıl başa çıkacaklar.

Canhıraş kızdığınızı sanmıyorum birde. Ya da çığlık çığlığa. Yani kızdım psikolojisi bozuldu diye birşey olmaz hemen

belirsizlikzor .!.:

Evet aynen, yoldan. Biliyorum yanlış ama kıyamıyorum, kiyamadigim içinde bütün nazlari bana.

Genişletmek için tıkla...

Bazen kıymak gerekiyor canim ya.
Kavga eder kızar gibi degil ama, nasil desem, ileride onun yararina olacak tedbirli davranışlar bunlar. Yumusak sekilde, uygun dille anlatıp şu anki duruma razi olmayi, secimlerinin arkasında durmayi öğretmeliyiz.
Benimki de cok huyludur, simli ipli batan çorap sevmez, bluzlarda kaşıntı yapan bi yer varsa giymez. Uygundur tamam ama bunu vakitlice okuluna gec kalmadan gitmeden yola çıkmadan beraber halletsek cok iyi olur.
Ağladığı ve inatlaştığı icin yoldan dönüp çıkılan eve tekrar dönmek, ağlama davranışını pekiştirir arttirir cocugumuzun, aglayarak yaptırmaya alışır, yetişkinliğinde benim gibi nazlı mızmız bi insan olmasından endişe edilir. (Degismeye 30'umdan sonra başladım, baktim esim ana babam gibi nazlamiyor, hatta hic iplemiyor adam beni )
Nerde hata yaptığımızı biliyorsak, ona uygun tedbiri ve doğru davranışı öğrenip uygulayalim insallah.
Neslimizin aklı, ruhu sağlıklı olsun umarım, amin.
Allah hepimize kolaylik versin.

birdelimuallime .!.:

Annelik çocukların her şeyine onay vermek, yaptıkları yanlışlara rağmen tebessüm ederek karşılık vermek değildir. Kırmızı çizgiyi, sınırı da öğrenmesi gerekiyor çocukların. Kızma, şaşırma, ağlama her duygunun hangi davranışında meydana geleceğini bilmesi gerekiyor, ki çocuk kendi otokontrolünü sağlayacak hale gelsin. Yakın zamanda oğlumun gelişiminin hangi aşamada olduğunu bir problem olup olmadığını öğrenmek için bir pedagog ile görüştüm. Oğlumun gelişim açısından bir sıkıntısının olmadığını ekledikten sonra onun çok fazla üzerine düşmüş olduğumu gözlemlemiş. Ve haklı da. Ağlamasın üzülmesin diye ağzını açmadan istediği şeyleri yapan birisiy(d)im. Bunun ona fayda sağlamadığını aksine faydadan çok zarar verdiğini söyledi. Çocuk yeri geldiğinde ağlayacak, kriz durumuna varmayana kadar bırakın ağlasın, sana istediğin şeyi sustuktan sonra vereceğim diye belirtin ki çocuğunuz ağlayarak kolay yoldan bir şeyleri elde edemeyeceğini bilsin dedi doktor hanım. Daha birçok şey konuştuk ancak özeti şu ki eve geldikten sonra kendimi geri çektim, ağlamasına imkan verdim ve belli bir zamandan sonra ağlamasında azalma, bana yapışık bir çocuktan ziyade kendi kendine oyun oynama durumuna geldi. Ben ağzım açık bir şekilde bu kadar basit bir şeyin bu kadar etkili olmasına bakıp kaldım.
Dozunu kaçırmadığımız müddetçe sınır koymak iyidir. Deneyimledim. Size de tavsiye ederim. Sıkmayın canınızı

Genişletmek için tıkla...

Kızımın bi arkadaşı, annesine (parkta vs. gördüğüm) cok fazla ısrarcı oluyor, annesinin yerine ben rahatsiz oldum annesi de "istedigini yaptirana kadar böylesin, bana kurtuluş yok mutlaka o yapilacak" gibi bir sey dedi, pek mudahale edemedim, ama bi dahakine uyarmayi düşünüyorum. Çocuğun ilerideki huylarını, gelişimini etkileyecegi için daha çok çocuğu düşünüp ona göre adim atmamiz gerekiyor.
Bi de benim bızdık kız, arkadaşını öyle görünce huy degistirip bana israra basladi.
[Çocuğu bırak, yetiskinler bile bir konuda israr etse hoslanmayan sıkılan insanim ben (en basiti kolonya seker tutma konusunda bile almiyorsam almayacagimdir israr istemem, alacaksam da ilk ikramda alirim zaten :)))]
Neyse efenim, benim kıza israr etmekteb hoslanmadigimi, sonucun kararımın fikrimin degismeyecegini söyleyip onu eski haline döndürmeye calistim, çabuk öğrendi, artık yapmiyor. Cocuklar süper, cabuk ogreniyorlar, herkes bilir.
Verdiginiz bilgiler cok hos olmus uzman birinden, teşekkür ederiz.
Ben de cocugumun üstüne çok düştüğümü fazla evham yaptığımı fark ettim, artik biraz gevsedim, sirtina havlu koyacam diye ugrasmiyorum, düştü mü düşecek mi diye gözüm üstünde degil. Ben de rahatladım.
Bir baska arkadas, kendi ruhsal sıkıntılı zamanina denk geldigi icin, cocugunun konusmasina musaade etmeden her seyi önüne getirdigini söylemişti, cocuk bu sebeple cok az konuşuyordu (5 yaş anasinifi) ya da hic konusmuyordu arkadaslariyla ve öğretmenle bile. Gördüğüm zamanlar yolda parkta biraz onu acmaya konusturmaya sosyallestirmeye çalıştım, ama süre yeterli gelmedi, pandemi okul tatil oldu göremedim. Ama cocuga üzüldüm, arkadas da üzülüyor hata yaptığını biliyor ama su an daha iyi olmasi icin duzelmesi icin çabalıyor, umarım düzene girer hayatlari, huzurlu olurlar
Herkese söylerim tıkandigimiz yerde uzman destegi almak ayip değil günah degil, hatta şart.
Herkese huzurlar dilerim

La Lune .!.:

Ay helal olsun minige. Çoğunlukla yetişkinlere tanınan hakları çocuklara tanımadığımız için sorun çıkıyor. Çocuk yemiyecegim diyor olmaz öyle sey, halbuki yetişkin dese tamam deriz. Ya da kıyafet rahatsız etti havaya uygun değil gidip değiştirme lüksümüz var ama çocuk bunu talep edince kıyamet kopuyor. Durun bir düşünün bunu bir yetişkin talep etse kızar miyim cevap hayirsa çocuğa da tepki göstermeyin.

Genişletmek için tıkla...

Evet doğru diyorsunuz, ben allı güllü, pembeli şeyleri sevmem mesela ama

Emma3 .!.:

Bazen kıymak gerekiyor canim ya.
Kavga eder kızar gibi degil ama, nasil desem, ileride onun yararina olacak tedbirli davranışlar bunlar. Yumusak sekilde, uygun dille anlatıp şu anki duruma razi olmayi, secimlerinin arkasında durmayi öğretmeliyiz.
Benimki de cok huyludur, simli ipli batan çorap sevmez, bluzlarda kaşıntı yapan bi yer varsa giymez. Uygundur tamam ama bunu vakitlice okuluna gec kalmadan gitmeden yola çıkmadan beraber halletsek cok iyi olur.
Ağladığı ve inatlaştığı icin yoldan dönüp çıkılan eve tekrar dönmek, ağlama davranışını pekiştirir arttirir cocugumuzun, aglayarak yaptırmaya alışır, yetişkinliğinde benim gibi nazlı mızmız bi insan olmasından endişe edilir. (Degismeye 30'umdan sonra başladım, baktim esim ana babam gibi nazlamiyor, hatta hic iplemiyor adam beni )
Nerde hata yaptığımızı biliyorsak, ona uygun tedbiri ve doğru davranışı öğrenip uygulayalim insallah.
Neslimizin aklı, ruhu sağlıklı olsun umarım, amin.
Allah hepimize kolaylik versin.

Genişletmek için tıkla...

Kesinlikle haklısın, aslında mesajla tam olarak anlatılamiyor. Kızlarımın tutturma huyu yoktur arada böyle morali bozuksa suyuna gidiyorum. Yoksa markete vb gidince sınırlarını bilirler. Arkadaşımın kızı AVM de falan kendini yerlere atar sonuçta çocuğun dediği olur.

Didem semerci .!.:

bazen artık bağırmak zorunda kaldığını fark ediyorum yani hiç istemiyorum ama beni dinlemedikleri için yaptığım oluyor .ama gün içinde kaç kere öperim koklarım gidiklarim.surekli ama sürekli tepemdeler.en deli isteklerini bile yaparım saçma sapan da olsa oynarım,genelde çocuk gibi olurum hatta onlarla.komik komik şarkılar konusmalar.bazen biri beni boyle.gorse kesin timathaneye tıkar diye düşünurum hatta.evi dağıtırlar..izin veririm.oda kitlemem.sozlerimi tutarım.yine de çocuk.cocuklugunu yapar iste.ama ses çok oldu mu ya da oğlum ablası çiş yaparken onu klozete elini sokarken yakalarsam mesela,bagiririm.ya da kız kapıları çarparsa gece bagirirm çünkü komşular var üstte el insaf yavrucum.kizim.kusmez bana.konusuruz neden kızdığımi mutlaka söylerim,kızım küçüğüm falan demez,anlar ve başka birgün yapmaz aynı hatayı, neden yapmaması gerektiğini de söyler.niyet önemli.gercekten çocuğu kırmak ve korkutmak.icin bağırmakla,sadece uyarmak ve caydırmak için bağırmaya cocuk.ayirabiliyor bence.tabiki hiç bağırmamak en güzeli,ama ne mümkün.

Genişletmek için tıkla...

Cansiniz bendensiniz sarılalım Sacmalik, eglence güldürü her sey var, ailemizin yetiskinleri beni garipsese de çocuklar bayılıyor bana da eğlence oluyor.

N u r .!.:

Disiplinsiz olmaz .
Sevgin ve sevdigini gostermen çok çok önemliyken,
Disiplin de o kadar onemli net olmak kararlı olmak bir çocuğun için faydalı bile.
Bir gün çocuğum bana dedi ki
Anne bize kızma bak sonra sen ağlıyorsun
Bir kac defa sanki çok yanlış bir şey yapıyormuşum gibi bir de kararımın arkasında durmayıp ağlamıştım.

Uyaran anne , durmasi gerektiği yerde durulmasını öğreten anne hele de Günün cogunda seven anne bence kötü değildir hatta iyidir ya.
Daha dün çocuğun ağzından sakızı alamadım. Uyuyacak sakız agzinda kalırsa ne olur Allah korusun.
Güzellikle istedim olmadı açıklayıcı konuştum olmadı sinirlendim kızdım olmadı.
En son odasından dışarı çıkardım. Git salonda otur ,
O sakız ağızdan çıkana kadar uyumak yok dedim.
En son kendisi cikardi verdi.
Sonra ona sarıldım. Bak oğlum ben seni çok seviyorum senin iyiliğin için seni uyarıyorum. Sabah olduğunda sakızıni vericem dedim.
Öyle barıştık uyudu.
Hic bir anne çocuğunun ileride psikopat olması için kızmaz.
O an uyarının dozu artması gerekiyordur o yüzden kızar.
B Burundi sizde kendinize bu kadar yüklenmeyin.
Şiddet yoksa (her iki türlüsü ).
Hakaret yoksa, aşağılama yoksa
Sadece uyari varsa bence doğru yoldasınız.

Genişletmek için tıkla...

Sana sarılcam

Parolaben .!.:

Kızdıktan sonra özür dilediğiniz de, o davranışı tekrarlamaz mı. Yani o davranışının aslında normal olduğunu annesinin haksız yere kızdığını düşünmez mi. Psikoloji bu kadar bozulabilen birşey değildir bence. Bu kadar çıtkırıldım olarak düşünürsek çocukları, dış dünyaya çıktıkları an karşılaştıkları zorluklarla nasıl başa çıkacaklar.

Canhıraş kızdığınızı sanmıyorum birde. Ya da çığlık çığlığa. Yani kızdım psikolojisi bozuldu diye birşey olmaz hemen

Genişletmek için tıkla...

Belki tekrarlayabilir. Dediginiz gibi düşündürebilir tabii ki çocuğa. Haklisiniz.
Abartili büyük bir kızgınlık olmuşsa, bu kadar kizmam uygun olmadı denebilir, aslında çocuğa degil de yanlış davranışa kızıldığı açıklanabilir.

Ben bu durumlarda telafi yöntemini kullaniyorum ve kullanacagim.
Her krizin sonrasi süt liman bir an vardir o anı degerlendirmek onu kucaginiza oturtup biraz once sana bagirdim çünkü ... diye acik ve net bir sekilde cokta uzatmadan anlatmak gerekiyor. Kendinizden de ornek verebilirsiniz boyle durumlarda diyor pedagoglar mesela bende senin kadardim böyle bir olay olmusti annem bana kizmisti bende uzulmustum sonra annem.beni optu baristik bazen birbirimize kizsakta ben annemi o da beni cok seviyor biliyorum gibi mesela.
Yeterki telafisi mumkun olmayan seyler olmasin kızma adı altında fiziksel siddet asagilama sarsma vs..

La Lune .!.:

Burada farklı bir öneri yapayım. Makarna mi istedi yok ama olsa ne güzel olurdu. Neli makarna olsun isterdin? Ah onu bende severim ya da ben şöyle severim. Keşke elimde olsa da parmağımı siklatsam masa makarna dolsa gibi dikkatini dagittiktan sonra zaten o size seçenekle gelecektir. Burada önemli olan duyguyu görmek ve aynalamak. Çoğu zaman yaşadığı stressi çocuklar bu şekilde yansıtıyor.

Genişletmek için tıkla...

Deniycem bu önerinizi çok teşekkür ederim

Dövme ve aşağılama gibi ruhunu zedeleyecek durumlar olmadıktan sonra problem yoktur bence.
Hepimiz kızıyoruz çocuklarımıza.
Çocuğunuza toz pembe bir dünya yaratmak için bu kadar uğraşmayın, neticede dünya toz pembe değil.

Benim oğlumun öğretmeni çocuklara bi bağırıyor uzaktan eğitimde, eşimle ben bile mum gibi oluyoruz. Ama kadın hayatımda gördüğüm en ilgili ve başarılı öğretmenlerden. Her çocukla ayrı ayrı ilgileniyor. Kızmak çocuğu yaralamaz merak etmeyin. Sevgisizlik ve ilgisizlik yaralar sadece.

Sanki bu tarz şeyler çok mu abartiliyor son dönemde?
Yani insanız nihayetinde eskiden annelerimizden terlik yemişizdir kızmıştır da neler neler.
Tamam büyük olaylar olur travma bırakır da bu kadar da değil bence ya.
Sabır taşı değiliz bazen insanlara ya da çocuklara karşı çıldırabiliyoruz bu kadar ince düşünmek bana çok abartı geliyor.

Ön sayfalarda biri yazmış bulamadım yeniden bakınca alıntılayamıyorum. Annem bana hep kızardı o yüzden hep onunla ilgili anılarım olumsuz diye. Bana da annem hep kızardı. Şimdi anne olunca anladım kadının ne zor bir hayatı olduğunu, ben ondan daha rahat olmama rağmen. Çocuk aklıyla insan mutsuz olabilir elbette ama bunu yetişkinliğe taşımak da bana çok komik geldi. Arkadaşımın çocuğu için danıştığı psikolog evde 7/24 etkinlik yaptıklarını öğrenince doğru yapmıyorsunuz demiş. Çünkü evden çıkınca kimse çocuğunuzu mutlu etmek için uğraşmayacak. Her zaman sevelim, sevgimizi gösterelim, destekleyelim ve gururlandıralım. Ama kendisine kızdık diye benliğinde yaralar açılacak çocuk da zaten çok sağlıklı sayılmaz kanımca

Çocukların ruhunda o kadar kolay yara açılmaz. İnsanız, robot değiliz. Çocuklarımız da proje ödevi değil. Ebeveyn de hata yapabilir ve bu çok doğaldır. Mühim olan sonrasında konuşup telafi etmektir. Bir çocuğun ruhunda yara açmak, aynı davranışı sürekli yapmak ve kendini haklı görmekle mümkün olabilir ancak. Bizim jenerasyonun tüm yaraları yedikleri dayaktan değil "hak ettin yine yap yine döverim" cümleleri ile açılmıştır. Bu noktada dayağı savunduğum anlaşılmasın, bizim jenerasyonda normaldi o yüzden örneğim bu şekilde oldu.

Annemin ya da babamın açtığı yaralar hep, haksız oldukları halde haklı olduklarını iddia edip ihmalkar hallerini sürdürmeleri ile alakalı. Telafi, çaba görmememle alakalı. Bana şu tarihte kızmıştı gibi bir anım yok. Çünkü her çocuk gibi ben de camdan değildim. O yaralar da öyle kolay açılmaz.

Ebeveynler okusun, araştırsın elbet. Daha iyi olmak için çabalasınlar da. Ancak günümüzde bu yetersiz bilgi kirliliği sayesinde her hallerini sorgular oldu ebeveynler. O kadar da değil. Travma, o kadar çabuk oluşan bir şey değil. Alanında uzman ve başarılı bir pedagog olan Mehmet Teber'i takip edip okumanızı tavsiye ederim.

girlinred .!.:

Ön sayfalarda biri yazmış bulamadım yeniden bakınca alıntılayamıyorum. Annem bana hep kızardı o yüzden hep onunla ilgili anılarım olumsuz diye. Bana da annem hep kızardı. Şimdi anne olunca anladım kadının ne zor bir hayatı olduğunu, ben ondan daha rahat olmama rağmen. Çocuk aklıyla insan mutsuz olabilir elbette ama bunu yetişkinliğe taşımak da bana çok komik geldi. Arkadaşımın çocuğu için danıştığı psikolog evde 7/24 etkinlik yaptıklarını öğrenince doğru yapmıyorsunuz demiş. Çünkü evden çıkınca kimse çocuğunuzu mutlu etmek için uğraşmayacak. Her zaman sevelim, sevgimizi gösterelim, destekleyelim ve gururlandıralım. Ama kendisine kızdık diye benliğinde yaralar açılacak çocuk da zaten çok sağlıklı sayılmaz kanımca

Genişletmek için tıkla...

Annem de kızardı. Ama şimdi dönüp baktığım da annemin bizi sevmediğini düşünmedik hiç. Yani hayatımda böyle bir soru işareti olmadı hiç. Annem kızınca kesin olumsuz birşey yaptım diye düşünürdüm. Yani önemli olan o mesajı vermektir.

Parolaben .!.:

Annem de kızardı. Ama şimdi dönüp baktığım da annemin bizi sevmediğini düşünmedik hiç. Yani hayatımda böyle bir soru işareti olmadı hiç. Annem kızınca kesin olumsuz birşey yaptım diye düşünürdüm. Yani önemli olan o mesajı vermektir.

Genişletmek için tıkla...

Zaten on yaşımdaki aklımla otuz yaşımdakinin bir olması normal mi.... yoruluyormuş zorlanıyormuş da o yüzden her şeye kızıyormuş diye düşünmeye başladım yaşım ilerledikçe. Olumsuz anılar yerini anlayışa bırakır