Çocuk babadan ayri olmasin diye bosanmamak

theandes

Yeni Üye
Kayıtlı Üye
26 Aralık 2018
4
1
1
38
Merhabalar. Yeni üye oldum sizle paylaşmak fikirlerinizi almak için.
Kocam normalde biz iyiyken yani çok iyi ve ilgilidir. Fakat kavga ettiğimiz anlarda hakaeet küfür ediyor ilk evlendiğimiz zamanlar yoktu boyle bişey ama bir süredir var. Ben de cok üzülüyorum gercekten. Bak çocuk var ilerde de yaparsan ornek alacak diyorum. Ama sinirlenince yine yapıyor.
Bes aylık oglum var bu arada. Ayrica çocukla çok ilgili hep kucaginda ve sever oynar. Ben de bunu gördükçe içimden yapma diyorum çocuk babasız buyumesin diyorum kendime.
Bir de cocuk buyuyunce babam nerde diye sorcak okula gidecek soracak ne dicem hep kendimi suclarim çocuğu babasız biraktim diye. Nasıl üstesinden gelicem bunun.
Bundan ayrılmaya cesaret edemiyorum hep vazgeciyorum. Zaten diğer gun bişey olmamış gibi davranıyor iyi davraniyor o zaman da umut ediyorum düzeldi diye.
Yani ne olur kırmadan fikirler yazin. Biliyorum çekme diceksinjz ama çocuğuma kiyamiyorum işte.
Not. Terapi falan kesinlikle almaz kendini suçlu gormez çünkü.
 
zaten varlığı belli değil anladığım kadarıyla,çocuk için evet bazen anneler katlanıyor ama bazen ters tepiyor yani kurtarmak yerine işler kangrene dönebiliyor ,eşinizi en iyi siz tanırsınız iyi düşünmelisiniz
 
O düzelsede siz ertesi gün düzelmeyeceksiniz. Kavga ortamında bulunmayacaksınız, başka bir yere gideceksiniz. Küfür törpülenecek bir şey aslında, kendisi istese sizde istikrarlı olsanız tavrınızda değişebilir.

Birde babadan boşanınca ölmüyor, hala hayatta yani çocuk babasız kalmayacak.
 
Çocuğum babasız kalmasın düşüncesi, bana her zaman cesareti olmayan kadınların kendini kandırma şekli, bahanesi olarak gelmiştir. Siz de rahatsızsınız ama cesaretiniz yok boşanmaya, bu fikrin arkasına sığınıyorsunuz.
Siz boşanınca baba bahsettiğiniz şekilde ilgiliyse eğer gayette çocuğuyla birlikte istediği zaman vakit geçirebilir.
 
Anne mutlu ise çocuklar mutludur. Huzursuz ve hakaret dolu bir evde çocuğunuzun psikolojisine açılan yaradansa ayrılın daha iyi. Siz boşanıyorsunuz eşinizle bebeğiniz değil. Neden boşanınca babasız kalsın ki. Gidip görecek eşinizle vakit geçirecek belki aynı evde olmayacak ama en azından iki tarafıda mutlu görecek.
 
Çocuk babasından ayrı olmasın diye boşannamak=anne için mutsuz bir hayat.
O yüzden boşanmalılar.
 
Çocukluğum anne babamın kavgaları ve huzursuzlukla geçti.
Normalde bize fiske vurmayan babama -anneme olan tavırları nedeniyle- hep mesafeli oldum.
Yine neye kızacak? Aman kavga çıkmasın,
diye sürekli diken üstündeydik.
Sağolsun kızınca ağzından çıkanı kulağı duymaz, anneme beğendiği lafı söylerdi,hakaret,küfür dahil.Bazen bir iki tokat eklenirdi kavgaya.
Ondan sonra kapıyı çarpar gider,bir süre sonra elinde çerez paketi ile pişman olmuş halde geri dönerdi.
Annem de kavga esnasında, çoğu zaman altta kalmaz, babamı tahrik ederdi ama o kötü söz çıkarmazdı ağzından.
Çocuk aklımla 'keşke annem biraz sussa, babamın siniri geçer belki' diye düşünürdüm.
Kavga sebepleri çok çeşitliydi.
Maddi sıkıntılar,tuzlu olmuş yemek,annemin gezmeden geç dönüp eve babamdan sonra girmesi,pazar alışverişi sonrasında sigarasının alınmayışı vs.
Kardeşim de ben de,erken olgunlaşmak zorunda kaldık.
Geriye dönüp baktığımda sokakta arkadaşlarımla koşup oynadığım zamanlar hariç, hiç mutlu bir çocukluk canlanmıyor gözümde.
Kendi evimde,kendi ailemle huzursuzdum.
Bu çocukluk elbette üzerimde derin izler bıraktı.
Küçük çocuklar ile çalışıyor olma sebebim de
muhtemelen kendi çocukluk yaşantım.
Size ne tavsiye versem bilemedim.
 

Ayrılın ayrılmayın bu sizin kararınız ama şunu belirtmek isterim ki ; eşler ayrıldı diye hiç bir çocuk anasız ya da babasız kalmaz .eşinizden ayrılınca eşiniz sizin kocanız olmuyor ama çocuğunuzun babası sonuçta...
Bir insan iyi bir es olmayabilir ama iyi bir ebeveyn olabilir. Eşlik ile ana-babalik bambaşka kavramlar. Bir çocuğun hakaret, kavga görerek büyüdüğü bir ortamdan çok daha sağlıklı bir ortam anne ile babamın ayrı yaşaması. Sonuçta cocugunuz bunları normal görerek büyüyecek , belki de kendi evliliğinde bunları yaşayacak, yaşatacak. .
Hakkınızda hayırlısı olsun
 
o kavgaları gördükçe, o hakaretleri duydukça ,çocuğunuz büyüdüğünde "babasız ama huzur dolu bir evde yaşamış olmayı tercih ederdim" diyecek. ama iş işten geçecek o ayrı.
 
Çocuklar icin evliliğin devam ettirilmesi düşüncesinin, cocuklarım doğduktan sonra ne kadar yanlis olduğunu anladım. Çünkü çocuk hissediyor, sahit olması sözlü şiddete ,küfüre başka acı, anne mutsuzsa eğer mutlu çocuklar yetistirmesi çok zor, ruh halimiz çocuklara sirayet ediyor.
Ayrıca cocuklarda dahil kimse için mutsuz bir hayatı yaşamayı kabul etmemeliyiz, birgün degil iki gün degil bir ömür huzursuz olmaya deger mi? Hayatlarımız bu kadar kıymetsiz mi? İyice düşünmek lazım...
 
Eşinizi sevmiyorsanız ona tahammülünüz kalmadıysa güveniniz ve saygınız bittiyse ayrılmalısınız tabi çünkü böyle bir ortamda çocuk büyütmeye çalışmak babasız çocuk büyütmekten daha zor ve çocuğa büyük haksızlık.ama sizin durum farklı galiba sizde bitmemiş duygular bağlılık devam ediyor bence.sadece eşinizin size karşı olan tutumu ve tepkileri hoşunuza gitmiyor.bu iki taraflı bir süreç o buna hakkı olduğunu düşünüyor sizde bunu haketmediğinizi tabiki siz haklısınız ne olursa olsun kimse hakareti ve küfürü haketmez.bence o size saygı duymuyorsa siz kendinize saygı duyun.ona küfür ve hakaret edilemeyecek bir insan olduğunuzu gösterin.bunu asla kabullenmeyin kaldıki özür dileyip gönlünüzü bile almıyormuş.bir şey olmamış gibi davranıyormuş.yani buna izin vermeyin ortada büyük bir sorun var bunu tekrarlamaması kendine çeki düzen vermesi haddini bilmesi lazım.dik durun sağlam durun.net olun.tabi sizi umursuyorsa kendine gelir.yani aynı şeyi bir daha yaptığında sert bir kayaya çarpmış etkisi yaşamalı.bilmem anlatabildimmi bu biraz sizin duruşunuz ve kendinize güveninizle alakalı.
 
Benim ailemde de aynı durum vardı. Babam kızınca ne dediğini duymaz, bilmez , çok kırıcı olurdu.

Ben anneme hep boşanmasıni söyledim , ikisiyle de konustum , ortalığa kitaplar bıraktım okusunlar diye. Ekşi sözlükten kavga eden ailesi olanların duygularını anlattığı sayfayı link attım babama. Hani belki onca insanın ağzından duyarsa anlar ne kadar incindigimi , mahvoldugumu diye. Hep devam ettiler ama. Binlerce söz verdim kendime bu evden çekip gidicem diye. Defalarca nefret ettim ailemden. Niye ? Sadece o kavgalara onca şahit olduğum icindi. Beni dovmediler , eğitimime hep destek verdiler, sevdiler ama o kavgalarin bir çocuğun içinde açtığı yaralar çok farklı, çok derin.

Düzeltin bu durumu ya da boşanın. Ben keşke bosansaydi benim ailem diyorum hep. İkisinden de çok uzagim. bir cocuğun önünde birbirlerine saygı sınırlarını aşan ebeveyn örneğinin olması kadar kötü birşey yok.

Ne oldu şimdi ? Beni kaybettiler , belki 10 yıl boyunca hep konuştum, düzeltmeleri için yardım etmeye çalıştım , en sonunda dediğim "kendi istedikleri dışında benim hislerimin hiç bir önemi yok onlar için demek ki" oldu. Hala da böyle düşünüyorum . Onları bencil olarak nitelendiriyorum, elimde değil. Kendi kizginliklarina ve cesaretsizliklerine benim çocukluktaki mutluluğumu ve psikolojimi kurban ettiler çünkü.

Neyse. Anne baba birlikteliği değil , mutluluk ve huzur önemli çocuk için işte.

Not : ben babamın gözünde çok ozelimdir bu arada . Herkes söyler bunu. Üzerime titrer ailem, sevdiklerini de gösterirler ama o kizginliklar, o kavgalar daha çok hatirimda. Ve ilerde bu durum çocuğa da yansıyacak . İyi düşünün lütfen. Cocugunuzun yanında olmamasına dikkat edin en azindan.
 
Son düzenleme:
Yani iyi bir koca ama sinirlendiğinde küfür ediyor öyle mi?
Bunun için mi ayrılacaksınız?
Kavga olur tartışma olur küfür hakarette bir nebze dozunda ,
şiddeti boyutu önemli olan. 3 4 yaşından sonra çocuğn yanında dikkat etmek gerekir tabi.
Konuşun en aza indirgemesi için.
Alevli büyük tartışmalara dönüyorsa şayet hır gür olan , anne babanın küfürleştiği , zorla aynı masada oturduğu sevgisiz bir evde çocuk çok sağlıklı bir psikoloji ile büyümeyecek emin olabilirsiniz...
Ayrılan çiftler en azından düzgün düzgün geçiniyorlar çocuk hakkında görüşürken insan gibi yaklaşıyorlar birbirlerine.
Medeni iki insan olmak zorunda kalıyorlar çocuğun gözünde diğeri daha kötü bence
 
Eşinizi psikolojik olarak destek almaya ikna edin.
Baska türlüsü yas görünüyor.
 
Konu başlığına istinaden ( çocugunuza yapabileceğiniz en kötü şeydir)

Çocuklar anne baba arasındaki yapmacık ilişki ile büyürlerse , büyüdüklerinde çok ciddi pskolojik rahatsızlıkları olur.
 
Başlığa istinaden yazıyorum. Benim mutlu değilsem kimseyi mutlu edemem. Buna oğlumda dahil.Önce kendi mutluluğum tabiki
 
Bosanmadan once sorunlari cozmeye calismak lazim.

Esinin hatali davranisi varsa konusursun, anlatirsin, kavga aninda oda/mekan degistirirsin.
Kendi uslubunu suzgecten gecirirsin.

Yani ilk yapilacak sey hemen mahkemeye gitmek olmamali.

Baska sehre gideceksen de tabi ki cocugunun bir tarafi eksik kalir. Yikmak cok kolay, yapici olmak zor.
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…