Arkadaslar cok uzgunum, saatlerdir agliyorum cumlelerimi toparlamaya calisacagim. 87 gunluk kizim var. Kizimi buyuturken kendimi fiziki ve psikolojik olarak cok yalniz hissediyorum. Esim benimle ayni oranda sorumluluk almiyor. Sabahtan aksama kadar cocukla ilgileniyorum. Esim eve geldiginde hayatinin merkezinde bir bilgisayar oyunu var, o oyundan arta kalan zamanlarda cocugun bakimiyla ilgileniyor. Ailelerimizde banyo yaptiran, alt degistiren baba olmadigindan bu yaptiklari onu super baba gibi gosteriyor yakinlarimiza, ben sabahin korunden gece yarilarina kadar kendimi paralasam da bunda buyutecek birsey yok cunku ben anneyim tabiki yapacagim gorevim diye dusunuluyor.
Bardagi tasiran son damla artik cocugu esime 10 dk bile emanet edememem oldu. Eskiden aksamlari iki saat uyuyup gece nobeti devraliyordum. Simdi cocuga bakmaktan anladigi besige koyup aglata aglata bayiltmasi oldu. Bunun da adina uyku egitimi diyor. Cocugu bana birakirsan boyle yaparim diyor. Sen daha sabirlisin ben degilim diye diye sorumluluktan kaciyor. Bu sorumlulugun altinda tek basima eziliyorum. Artik dayanacak gucu kendimde bulamiyorum. Eger okuduysaniz tesekkur ederim, depresyonun esigindeyim dualariniza, iyi dileklerinize, dertlesmeye cok ihtiyacim var.
Bardagi tasiran son damla artik cocugu esime 10 dk bile emanet edememem oldu. Eskiden aksamlari iki saat uyuyup gece nobeti devraliyordum. Simdi cocuga bakmaktan anladigi besige koyup aglata aglata bayiltmasi oldu. Bunun da adina uyku egitimi diyor. Cocugu bana birakirsan boyle yaparim diyor. Sen daha sabirlisin ben degilim diye diye sorumluluktan kaciyor. Bu sorumlulugun altinda tek basima eziliyorum. Artik dayanacak gucu kendimde bulamiyorum. Eger okuduysaniz tesekkur ederim, depresyonun esigindeyim dualariniza, iyi dileklerinize, dertlesmeye cok ihtiyacim var.