- 30 Ocak 2015
- 609
- 785
- 78
- 35
Dert mi takinti mi kuruntu mu bilemiyorum. Sadece fikirlerinize ihtiyacim var.
Esimle 8 senelik birlikteliğin ardindan 2 senedir evliyiz. Hem sevgili olduğumuz donemde hem evliligimiz boyunca çok sukur sorunsuz bi iliskimiz var. Cok nadir fikir ayriligina duseriz , iyi anlasiriz , toplam 10 senede 10 kere sesimiz yukselmemistir.
Artik biraz da cevredekilerin surekli sormalari üzerine cocuk konusu uzerine dusunuyoruz. Ben cekimserim ama esim yavas yavas citlatmaya basladi yapsak mi artik diye.
Şimdiye kadar hep "hazir olana kadar " yapmayalim diye bi dusuncemiz vardi ama neden bilmiyorum sanki ben hicbizaman hazir olamayacakmisim gibi hissediyorum. Kendimi anne olarak goremiyorum. Aslinda cocuklari severim, benim 3 esimin 1 yegeni var ölurum onlar icin. Sorumluluk sahibi biriyim genel olarak. Esimden yana da bi derdim yok ama nedense bi turlu hadi artik bi cocugumuz olsun da diyemiyorum.
Sonra boyle dusundukce kendimi suçlu hissediyorum. Cocuk sahibi olmak isteyen o kadar insan var , ben böyle dusunuyorum ya istedigimiz zaman Allah nasip etmez cocugumuz olmazsa o zaman nasıl vicdan azabi cekerim diye kuruyorum kendi kendime.
Cevremde benden daha kucuk daha rahat insanlar olmalarına ragmen erkenden anne olmus ve hamilelikleri boyunca deli gibi hevesli o kadar insan var ki, kendimden yana supheye dusmeye basladim artik.
Ya bakamazsam ya iyi bi anne olamazsam ya eksik kalirsam, belki de annelik benim yapabilecegim bisey degildir gibi milyon tane kuruntu geciyo icimden susturamiyorum.
Bilmiyorum ben mi anormalim, yoksa boyle korkulari olan başkaları da var mi merak ediyorum.
Simdiden tesekkur ederim yorumlariniz icin.
Esimle 8 senelik birlikteliğin ardindan 2 senedir evliyiz. Hem sevgili olduğumuz donemde hem evliligimiz boyunca çok sukur sorunsuz bi iliskimiz var. Cok nadir fikir ayriligina duseriz , iyi anlasiriz , toplam 10 senede 10 kere sesimiz yukselmemistir.
Artik biraz da cevredekilerin surekli sormalari üzerine cocuk konusu uzerine dusunuyoruz. Ben cekimserim ama esim yavas yavas citlatmaya basladi yapsak mi artik diye.
Şimdiye kadar hep "hazir olana kadar " yapmayalim diye bi dusuncemiz vardi ama neden bilmiyorum sanki ben hicbizaman hazir olamayacakmisim gibi hissediyorum. Kendimi anne olarak goremiyorum. Aslinda cocuklari severim, benim 3 esimin 1 yegeni var ölurum onlar icin. Sorumluluk sahibi biriyim genel olarak. Esimden yana da bi derdim yok ama nedense bi turlu hadi artik bi cocugumuz olsun da diyemiyorum.
Sonra boyle dusundukce kendimi suçlu hissediyorum. Cocuk sahibi olmak isteyen o kadar insan var , ben böyle dusunuyorum ya istedigimiz zaman Allah nasip etmez cocugumuz olmazsa o zaman nasıl vicdan azabi cekerim diye kuruyorum kendi kendime.
Cevremde benden daha kucuk daha rahat insanlar olmalarına ragmen erkenden anne olmus ve hamilelikleri boyunca deli gibi hevesli o kadar insan var ki, kendimden yana supheye dusmeye basladim artik.
Ya bakamazsam ya iyi bi anne olamazsam ya eksik kalirsam, belki de annelik benim yapabilecegim bisey degildir gibi milyon tane kuruntu geciyo icimden susturamiyorum.
Bilmiyorum ben mi anormalim, yoksa boyle korkulari olan başkaları da var mi merak ediyorum.
Simdiden tesekkur ederim yorumlariniz icin.
