Rutin bir hayatımız var.İkimizde çalışıyoruz.3,5 senelik evlilik.Önceleri çok çocuk isteyen bir eş. Sonra bu işten soğuyan ve herşeyden sıkılabilen bir kocam var.(bu arada çocuklara çok düşkündür her hafta çocuklu arkadaşlarla planlar yaparız ne hikmetse.)Çok konuştuk tartıştık çocuk meselesini ayrılmanın eşiğinden döndük.8 yıllık birliktelikte son 1 yılda 7 yıldır tartışmadığımız kadar tartıştık. Şimdi eskisi gibiyiz benim sabrım ve umudumla.Ama eşim herşeyin kötüsünü düşünür.(Canı isterse iyisini düşünür!)Borçlar malum.Ama borç bitmez ikimizde çalışıyoruz çok şükür.Eşim yumurtlama gününü fln umursamak istemiyor görev gibi yapılmasını istemediği için cinsel birlikteliklerimiz kafamıza göre oluyor. Dolayısıyla tutturamıyoruz. Direk aşılamaya geçmek isteyen,iyi anlaştığımız halde mevzuya girip canını sıkmak istemeyen bir eş yani yine ben varım.bu arada yaşımız 32.Bence yeterince olgunuz ve birbrimizi tanıyoruz neyi bekliyoruz anlamıyorum.Fikirleriniz kızlar :)