Merhabalar, aynı duyguları yaşamış bir ablan olarak yazmak istedim.
5 yıl boyunca ne yaparsak yapalım bebeğimiz olmadı, 5. Yılımızda aşılama yaptırdık ve tuttu, fakat 22+3 e geldiğimizde ani bir rahim açılması ve bebeğin kesesinin dışarı çıkması sebebiyle acil hastane yatışı verildi, asla Serklaj (rahim ağzı dikişi) yapılamayacağını, maalesef erken doğum olacağını söylediler. 5 gün boyunca hastanede yattım ve 2. gün “rahmine zarar gelmemesi için” diye çatala alıp suyunu patlattılar. 3 gün daha susuz bir şekilde içimde bebeğimin hareketlerini hissederek yatmaya devam ettim, o içimde hareket ettikçe benim tüm hücrelerim hareketsizleşiyor, duvarlar üzerime geliyor, hiçbir yere sığamıyordum. Artık bebeğimin bana zarar verebileceği gerekçesiyle doğumu başlatmak için sancı fitili verdiler, 2 saat tırnaklarımla avuçlarımın içini yırtarak sancı çektim, sonunda yattığım yatakta normal bir şekilde doğum yaptırdılar. Oda bir anda sessizleşti, 8-10 kişi vardı başımda ama o an çıt çıkmadı, çok istedim sadece onun, bebeğimin sesini duymadı ama olmadı…
Gözlerimi açtığımda oda bomboştu…
Doktor geldi ve “genetik test veya otopsi istiyor musunuz” deyince cevap bile veremedim ağlamaktan, bir de üstüne “cenazenizi kim teslim alabilir” diye soruldu.
Neyse bu kadar can sıkıcı şeyler yazmayı hiç istemezdim ama UMUT olsun diye konuya böyle başlamam gerekti.
2 yıl hayata küstüm diyebilirim.
6 Şubat depreminde o bölgelere yardımlar toplanıyordu, bebeğime aldığım her şeyi deprem bölgesindeki bebeklere gönderdiğim gün kendime geldim ben.
O günden sonra toparlandım ve yoluma devam edeceğim, asla isyan etmedim ve ne zaman kısmet olursa artık, takdiri ilahi dedim.
1 yıl boyunca yine de bebek düşünemedim, sonra 1 yıl korunmadan devam ettik ama kısmet olmadı.
Geldik artık evliliğimizin 7. Yılına.
Bize artık “açıklanamayan infertilite” tanısı konuldu, ikimizde de hiçbir sorun yoktu. Doktorum dedi ki, neden tüp bebek düşünmüyorsunuz? O an hemen düşündük ve tamam dedik :)
Hemen araştırmalara başladık ve iyi bir doktor bulduk. Hem de onca özel doktorlara onca para verdikten sonra , devlet hastanesinde çok iyi bir tüp bebek doktoru bulduk.
İlk transferimizde bebeğimize kavuştuk, 2 aylık hamileyken deprem bölgesine tayin olduk. Konteynırda yaşamaya başladık ama bebeğimizle birlikte olduğumuz için çok mutluyduk. Yaşadığımız yerdeki hastane çok yetersizdi 1 saat uzaklıktaki bir özel hastanede takipteydik. Bulunduğumuz yerde de her hafta gidip rahim uzunluğu ölçtürüyordum ilkinden ağzım yandığı için.
25. Haftama kadar her şey yolundaydı, taki o gün özel doktoruma rutin bir kontrole gidene kadar.
Doktorum baktığı an bi duraksadı, acil yatış dedi. Rahim uzunluğu 18mm e düşmüş, acil serklaj olman lazım dedi, evet tam 25. haftamda bunu söyledi. Ki bu haftada bu dikişi atmayı her doktor kabul etmiyor diye biliyordum, en geç dikiş atılma haftası 18-19 diyorlardı hep. Şükürler olsun ki risk aldı, dikişimi attı, 4 gün yatırdı takip etti ve ailemin yanına gitmek istediğim için Ankara’ya gidip transfer yaptırdığımız hastanede tam 35 gün yattım. Şükürler olsun hiçbir sorun yaşamadım, hunileşme de olduğu halde dikişlerim dayandı, 38. Haftamda sezaryenle doğumum gerçekleşti. 7 yıllık hasret o cennet kokusuyla sona erdi. Bir cennet kuşum vardı, bir de cennet kokulum oldu sonunda.
Sadete gelecek olursak, şu an kuzum 18 aylık ve biz seneye ağustosta bir transfer daha planlıyorduk, embriyolarımız hala var.
Fakat hayat bir sürpriz yaptı bize, normal yollarla bebeğimiz olacağını asla düşünmediğimiz için çok rahat davranıyorduk. Ve geçen hafta öğrendik ki 6 haftalık hamileyim. Bu sefer önlem amaçlı 12. Haftada Serklaj yapılacak, açılma olmadan yapılması daha uygun olur diye düşünüyoruz tecrübelerimize dayanarak. Ondan sonranı kısmet deyip bekleyeceğiz tüm önlemleri alarak.
Rabbim her zaman bir yol çiziyor ve öyle güzel şeyler nasip ediyor ki, umudunuzu asla yitirmeyin, ne olur inanın. Ve herkes diyordu da söylemesi çok kolay diyordum, gerçekten kafanızı psikolojik olarak rahatlattığınızda daha kolay oluyormuş her şey bunu yaşadık ve gördük.
Diyeceğim o ki, Rabbim isteyen tüm kardeşlerime annelik duygusunu tattırsın, kimseyi o misss kokudan mahrum bırakmasın.
Dualarımızın kabul olması dileğiyle
Hamilelerin duası double biliyorsunuz sizden bol bol dua bekleriz
rabbim hayırla sağlıkla kucağınıza almayı nasip etsin içimden de kız bebek geçti bu arada sanki kızınız olacak 
Öncelikle size kocaman sarılıyorum. Siz bence hepimizden daha çok annesiniz bir meleğe sahipsiniz
Bilmiyorum siz genetik testleri yaptırmış mıydınız? Biz yaptırdık çok şükür bir problem çıkmadı. Çıkmasa bile embriyoda yine de genetik problemler çıkabileceğini biliyorum. Ancak şöyle bir durum var pgt yaptırsak bile biyopsi embriyonun dış çemberinden alınır yani çekirdek ile ilgili bilgi sahibi yine olamayız. Şöyle düşünün dış çemberden pgt hastalıksız gelir ama çekirdiği hasta ise çocuk yine özel çocuk olabilir. Bunu bildiğim ve aslında net bir bilgi vermediği için çok yanaşmadım pgt’ye. Dahasını isterseniz embriyoloğuma çok güvenemedim. Çünkü pgt’de en önemli iş embriyoloğa düşer. Kendisiyle hiç anlaşamadık. Belki bilgi sahibi olduğumdan, belki kimsenin sormadığı soruları sorduğumdan bilemiyorum. O yüzden de hiç düşünmedim. Ama sizin yazdıklarınız fikrimi biraz değiştirdi. Rabbim hayırlısını versin hepimize. Bu yol gerçekten kolay değil ama ne şanslınız ki Rabbim’in sevgisine o kadar nailsiniz ki size böyle bir hediye göndermiş. Bütün zorluklarınız kolaylığa dönsün, inşallah evlatlarınızla sağlıklı, mutlu bir ömrünüz olsun. Sizi çok öpüyorum
