- 2 Haziran 2019
- 297
- 580
- Konu Sahibi civilenginar
- #1
merhabalar,
benim ciddiye giden bir ilişkim var. artık evliliğin gündeme geldiği, sevgililikten nişanlılık aşamasına geçmeyi düşündüğümüz. ilişkimle ilgili pek sıkıntım yok, mutluyum. benim derdim kendimle.
ben kendimi bildim bileli çocuk sevmiyorum. yani ağlayan çocuklara yapacak bir şey olmadığını biliyorum ama ben çocuk ağlaması sevmiyorum. hiçbir anne babaya bunu hissettirmem ancak yok yani. onu güzel ahlaklı bir insan olarak yetiştirme sorumluluğu, çevrenin yaşadığımız dönemin yeterince zor olması, ekonomi, işsizlik, bir daha eski hayatımın olmayacağı düşüncesi.. çocuklarla oynamayı da beceremem, mesleğim insanlarla çok muhatap olmadığım bir meslek bu yüzden kendi hayatımda bunu aşabileceğim bir ortam da çok fazla olmadı. muhteşem ebeveylerim de yoktu açıkçası. hep onları memnun etmeyle geçen yıllarım oldu. onlar gibi ebeveyn olmaktan da korkuyorum.
dün akşam abim ve eşinin bir çocuk sahibi olacaklarını öğrendik :) onlar adına çok sevindim tabii ki. bir yeğenim vardı, onunla da oynarken çok zevk almıyordum. belki onla severim diye düşünmüştüm. ben kendi kendime zaman geçirebilen, dışarıda tek başıma olmaktan sıkılmayan bir insanım. sevgilimle de ortak bir yol arkadaşlığı ve aşık olduğum için birlikteyim.
velhasıl kelam dün bu haberi erkek arkadaşıma da söyledim sonra çocuk konusunda ona sordum; sen de çocuk ister misin? hemen mi istersin vs diye.. işin açığı bana kalsa ben çocuk yapmam. bu gibi konuları da evlilik öncesi konuşulması ve beklentiler uymuyorsa yolların ayrılması gerektiğine inanıyorum. erkek arkadaşım da hemen olmasa da herhangi bir sağlık sorunu yoksa evlendikten 2-3 sene sonrası için 2 tane çocuk isteği olduğundan bahsetti. kendi korkularımı söylediğimdeyse olsun annelik içgüdüsü yüklenince seversin dedi.
benim sorum annelik isteği belli bir yaştan sonra mı yükleniyor? doğunca mı yükleniyor? insanlar bir çocuğu tüm hayatları boyunca koruyup kollama sorumluluğunu nasıl alıyor? amacım kimsenin hayat tercihlerini yargılamak değil aksine ben de senin gibiydim ama çocuğum olsun istedim çok mutluyum, zor olsa da yine de doğururdum gibi hikayeler dinlemek. değerli vaktinizi ayırdığınız için teşekkür ediyorum.
benim ciddiye giden bir ilişkim var. artık evliliğin gündeme geldiği, sevgililikten nişanlılık aşamasına geçmeyi düşündüğümüz. ilişkimle ilgili pek sıkıntım yok, mutluyum. benim derdim kendimle.
ben kendimi bildim bileli çocuk sevmiyorum. yani ağlayan çocuklara yapacak bir şey olmadığını biliyorum ama ben çocuk ağlaması sevmiyorum. hiçbir anne babaya bunu hissettirmem ancak yok yani. onu güzel ahlaklı bir insan olarak yetiştirme sorumluluğu, çevrenin yaşadığımız dönemin yeterince zor olması, ekonomi, işsizlik, bir daha eski hayatımın olmayacağı düşüncesi.. çocuklarla oynamayı da beceremem, mesleğim insanlarla çok muhatap olmadığım bir meslek bu yüzden kendi hayatımda bunu aşabileceğim bir ortam da çok fazla olmadı. muhteşem ebeveylerim de yoktu açıkçası. hep onları memnun etmeyle geçen yıllarım oldu. onlar gibi ebeveyn olmaktan da korkuyorum.
dün akşam abim ve eşinin bir çocuk sahibi olacaklarını öğrendik :) onlar adına çok sevindim tabii ki. bir yeğenim vardı, onunla da oynarken çok zevk almıyordum. belki onla severim diye düşünmüştüm. ben kendi kendime zaman geçirebilen, dışarıda tek başıma olmaktan sıkılmayan bir insanım. sevgilimle de ortak bir yol arkadaşlığı ve aşık olduğum için birlikteyim.
velhasıl kelam dün bu haberi erkek arkadaşıma da söyledim sonra çocuk konusunda ona sordum; sen de çocuk ister misin? hemen mi istersin vs diye.. işin açığı bana kalsa ben çocuk yapmam. bu gibi konuları da evlilik öncesi konuşulması ve beklentiler uymuyorsa yolların ayrılması gerektiğine inanıyorum. erkek arkadaşım da hemen olmasa da herhangi bir sağlık sorunu yoksa evlendikten 2-3 sene sonrası için 2 tane çocuk isteği olduğundan bahsetti. kendi korkularımı söylediğimdeyse olsun annelik içgüdüsü yüklenince seversin dedi.
benim sorum annelik isteği belli bir yaştan sonra mı yükleniyor? doğunca mı yükleniyor? insanlar bir çocuğu tüm hayatları boyunca koruyup kollama sorumluluğunu nasıl alıyor? amacım kimsenin hayat tercihlerini yargılamak değil aksine ben de senin gibiydim ama çocuğum olsun istedim çok mutluyum, zor olsa da yine de doğururdum gibi hikayeler dinlemek. değerli vaktinizi ayırdığınız için teşekkür ediyorum.
kendi bebeğim oldu diğer çocuklarla kıyas bile yapılamazmış hala çocuk sevmiyorum sadece kendi bebeğimi seviyorum ağlaması bile batmıyor 
kendi kolum bacağım bir uzvummuş gibi geliyor mesela o bana.. o yüzden çocuk sevmiyorum çocuk yapmayayım kıstası bana doğru gelmiyor. El çocuğuyla bir olmuyor çünkü 
biyolojik saat diye bir şey var geldi mi geliyor eyvah eyvah 
