Çocukken ne çok şeye özenmişim...

Çocukken metropol çocuklarına çok özenirdim...büyük şehir parklar marketler oyuncaklar giydikleri yedikleri VS... Şimdi kendim hayal ettiğim şehirde bütün olanaklar var ama çocuklar mutsuz... Köyde büyüdüm kocaman bir bahçeli evde tavuklar inekler hindiler koyun kuzu keçi at eşek köpekmusmutlu bir çocukluk eskiden çocuklar yemek için eve girerdi biz öyleydik bahçede oynardık annem yardım etmediğim zaman kızardı ceza yok oda yok kardeşler hep beraber uyurduk daha nice mutlu anılar çocukluğumda kalan.... Ama buradaki çocuklar bir apartman dairesinde etrafı beton yığını bahçesi yok park yok evde bir odada unu yapma zıplama bu olmaz komşu gitme yok sokaklar tehlikeli hem anne psikolojisi bozuk hemde çocuk dolaş psikolog pedagok istediğinizi verin alın çocuklar özgür bir alanda özgür yaşamak istiyorlar... Benim doğduğum köyede bu hastalık bulaştı kısa süreli mutluluk uzun vadeli esaret... teknoloji bilinçsizce kullandık ben anne olunca anladım yapay sıradan bir hayat baktıkça batıyoruz hiç kimse tam anlamıyla mutlu değil... ortam şartlar yapaylık bizi ve çocuklarımızı dahada mutsuz edecek maalesef...

Çocukken yurtdışında yaşayan çocuklara özenirdim, özellikle ABD, sebebi ABD çizgi film ve filmlerine çok maruz kalmam, ailem bu konuda uygunum değilmi hiç düşünmemiş, şimdiyse emperyalist ABD den hoşlanmıyorum, fakat hala evlerine hayranım.

Tam da benim düşüncelerimi yazmışsın, gerçekten çok zor bir durum bizimkisi. Geçinmek için büyük şehirdeyiz ama çocuklarımız için tam bir hapishane

Ne güzel yazmışsınız günümüz şartları tamda öyle anlattığınız gibi